Τι είναι τα σύννεφα; Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι συμπύκνωση υδρατμών που σχηματίζουν μορφές και προκαλούν βροχή, απαραίτητη διαδικασία για την γένεση και την διατήρηση της ζωής, όπως την ξέρουμε στον πλανήτη.
Κατά τον Στέλιο Ράμφο όμως, τα σύννεφα είναι σχηματισμοί πάνω από το έδαφος, όπου εναποθέτουμε τα οράματά μας. Από εκεί παρατηρούμε την πραγματικότητα που είναι εγκατεστημένη στέρεα και συχνά δυσάρεστα στην Γη. Πολλές φορές, όταν βρισκόμαστε πάνω από τα σύννεφα, προφανώς δεν βλέπουμε τη μύτη μας, και χάνουμε την αίσθηση της πραγματικότητας, η οποία μετατρέπεται σε φαντασίωση και προβολή του παρελθόντος στο οραματικό μέλλον, μιας και δεν μας αρέσει το παρόν.
Ενίοτε λοιπόν αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και τότε πέφτουμε από τα πυκνά και παρηγορητικά σύννεφα των Βρυξελλών και αντικρίζουμε τη δυσάρεστη πραγματικότητα των θεσμών με την χειρότερη δυνατή μορφή. Τους αριθμούς. Άλλοι προσαρμόζονται, μαθαίνουν και δίνουν λύσεις στα προβλήματα που τους υποχρέωσαν σε προσγείωση, άλλοι αρνούμαστε την πραγματικότητα και τότε μας συμβαίνει αυτό που ονομάζεται ανώμαλη προσγείωση. Και μερικές φορές απλά σπάμε τα μούτρα μας.
Ήταν αρχές του 90, θυμάμαι, όταν η φωνή του ραδιοσταθμού του Πολυτεχνείου –η Μαρία Δαμανάκη– πρόσφατα εκλεγείσα Πρόεδρος του Συνασπισμού, ζήτησε και συναντήθηκε με τον Ζακ Ντελόρ. Στο Λουξεμβούργο, στην έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. ΄Ηταν η εποχή που το αριστερό κόμμα της είχε μια καθαρή θετική θέση σε σχέση με την τότε ΕΟΚ, που λίγα χρόνια μετά οδήγησε σε υπερψήφιση της ένταξής μας στην ΟΝΕ. Ήταν η εποχή που ο Νταλέμα δήλωνε : «Ότι πιο αριστερό υπάρχει σήμερα, είναι δυστυχώς τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Με το κριτήριο του χαμηλού πληθωρισμού, προστατεύονται οι φτωχοί και με την πρόνοια χαμηλού ελλείμματος οι μέλλουσες γενιές από τον καταστροφικό δανεισμό».
Η Δαμανάκη συζήτησε με τον Πρόεδρο της Κομισιόν και βγήκε μουρμουρίζοντας. «Άκου τι με ρώτησε! Πόσοι Έλληνες αγρότες φορολογούνται. Του είπα ότι δεν γνωρίζω. Κι εκείνος απάντησε 16…»
Έπεσε από τα σύννεφα, όπου έψαχνε να αυξήσει τα έσοδα της πατρίδας μας από κοινοτικές παροχές για το καλό της χώρας και προσγειώθηκε σε ένα άναρχο και διαβλητό φορολογικό σύστημα. Το μάθημα ωφέλησε την Πρόεδρο, το κατανόησε και πιστεύω ότι συνεισέφερε στη διαμόρφωση της θριαμβευτικής και επιτυχημένης καριέρας της σε διεθνείς οργανισμούς.
Δεύτερος, ο Γιώργος Παπανδρέου στις Κάννες, αναγκάστηκε σε ανώμαλη προσγείωση. Η πρόθεσή του για ένα έντιμο δημοψήφισμα μετατράπηκε σε Βατερλώ. Γιατί η στιγμή που επέλεξε να προβάλλει το δημοψήφισμα ως εργαλείο απεμπλοκής από το πολιτικό αδιέξοδο, που είχαν οδηγήσει την κυβέρνησή του οι πρόνοιες του συμβουλίου κορυφής για τη δεύτερη διάσωση της Ελλάδας με άλλα 100 δισ.ευρώ, δεν ήταν η κατάλληλη. Η προσγείωση ήταν ανώμαλη για τον ίδιο, αλλά το σύστημα προσαρμόστηκε βίαια στην εθνική ανάγκη. Αν το είχε κάνει πριν την απόφαση των 18, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Αλλά μετά, καταλαβαίνετε αυτό που ο ίδιος δεν κατάλαβε.
Τρίτος που εδέχθη ψυχρολουσία ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Τον Ιούνιο του 2011 νέος υπουργός οικονομίας μετέβη στις Βρυξέλλες θεωρώντας ότι θα χαλαρώσει τα ασφυκτικά μνημόνια μέσα από την ευγλωττία του και τα ισχυρά επιχειρήματά του. Η απάντηση της πραγματικότητας ήταν για τον ίδιο δυσάρεστη. Και καταθλιπτική. Όμως προσγειώθηκε ομαλά και έκτοτε κέρδισε την εμπιστοσύνη των εταίρων και οδήγησε την Ελλάδα στην οδό της ομαλότητας. Με την βοήθεια του μετανοήσαντος αντιμνημονιακού -λόγω πραγματικότητας – Σαμαρά, οδήγησε στιβαρά στην έξοδο στις αγορές, αλλά και στην εκλογική συντριβή του. Μια και οι πολίτες πολύ υπέφεραν από τα μέτρα και κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων για να εξαλειφτεί ο καρκίνος των διπλών ελλειμμάτων.
Και φτάσαμε στον Αλέξη Τσίπρα. Που έβαλε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τον κ. Βαρουφάκη, που με την γνωστή του οίηση κατόρθωσε να θολώσει τις διαπραγματεύσεις με διαλέξεις, καταγγελίες, μικρά και ανεπαίσθητα ψεύδη και ολίγον εκβιασμό. Στόχος να γίνει «πολιτική» διαπραγμάτευση μια και «εμάς μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι και όχι οι αριθμοί». Έλα όμως που οι αριθμοί στην Γη της κατεστραμμένης οικονομίας δεν έβγαιναν!
Από την πρώτη ημέρα οι δανειστές λένε τα ίδια. Η πέμπτη αξιολόγηση προηγείται της τελευταίας εκταμίευσης κι αυτή προηγείται του τρίτου πακέτου βοήθειας και της ελάφρυνσης του χρέους. Ως αυτιστικοί όμως δεν ακούμε μηνύματα και προσπαθούμε να παρατείνουμε τις διαπραγματεύσεις σε βάρος της πραγματικής οικονομίας, υπονόμευσης των όποιων συμμαχιών, και οραμάτων για ύπαρξη τελευταίου δανειστή εκτός Ένωσης. Εκεί ψηλά στα Ουράλια φανταζόμαστε δάνεια χωρίς τόκους, άλλες πηγές χρηματοδότησης και όγκους αξιοπρέπειας.
Το Βατερλώ ήταν προδιαγραμμένο από τις πρώτες ημέρες. Αλλά εκεί ψηλά στα Ιμαλάια που κατοικούν τα πνεύματα του Σύριζα, δεν φαινόταν τίποτε πέραν τον ευχάριστων φαντασιώσεων για την χειμαζόμενη οικονομία και κατά συνέπεια κοινωνία.. Αυτή η εμπειρία, αν ολοκληρωθεί, δεν θα έχει την τύχη των άλλων. Η πρόσκρουση θα είναι θανατηφόρα και τα “μυαλά στα κάγκελα”. Και θα μοιάζει με κόλαση.
Ίσως θα ήταν χρήσιμο κάποιος από του Μαξίμου να προμηθεύσει αλεξίπτωτα μια και η προσγείωση δεν θα είναι απλή πιρουέτα. Θα μοιάζει περισσότερο με το 22 ή με το 45. Στιγμές όπου η φαντασίωση πήρε το πάνω χέρι από τον ορθό λόγο. Με τα γνωστά αποτελέσματα…