Είναι μερικές φορές που η έννοια του χρόνου αποκτά άλλες διαστάσεις. Τα πανηγύρια της περασμένης Κυριακής για την επικράτηση του Οχι φαίνονται τόσο μακρινά και τόσο άσχετα από την χθεσινή Κυριακή που βρεθήκαμε μπροστά στο χείλος του γκρεμού.

Τώρα, η πρόταση Γιούνκερ φαίνεται πολύ πιο συμπαθής από ό,τι ακούγαμε στην αντιπαράθεση της περιόδου του δημοψηφίσματος.

Τώρα φαίνεται πόσο έξω έπεσε η γραμμή της ελληνικής αδιαλλαξίας που οδήγησε για 5 μήνες στη διευκόλυνση της θέσης των σκληρών συντηρητικών –γύρω από τη γερμανική ηγεσία– με το Grexit στο τραπέζι.

Τώρα φαίνεται πόσο δύσκολα ήταν –πάντα– τα πράγματα για όσους κυβερνητικούς παράγοντες συζητούσαν με τους δανειστές τα προηγούμενα χρόνια. Που προφανώς δεν ήταν μειοδότες και Γερμανοτσολιάδες.

Τώρα φαίνεται πόσα εμπόδια υπάρχουν σε άλλα Κοινοβούλια, σε άλλους λαούς των άλλων χωρών της Ευρώπης που και εκείνοι ψηφίζουν (ας προσέξουμε, για παράδειγμα, την αντίδραση των Φιλανδών «ΑΝΕΛ» στο Ελσίνκι).

Τώρα φαίνονται πόσο άχρηστα ήταν τα μεγάλα λόγια και οι κάλπικες υποσχέσεις που ακούστηκαν πριν από μία μόνο βδομάδα!