Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αθλητισμός μας ξελασπώνει ψυχολογικά. Τα μετάλλια του Βερολίνου, έσμιξαν με «μόνιμο» χρυσό του Πετρούνια, στη Γλασκώβη αυτή τη φορά και με τη μεγάλη εμφάνιση του Τσιτσιπά και τη συμμετοχή του στον τελικό του Τορόντο. Ανέλπιστες επιτυχίες που οφείλονται κυρίως στη σκληρή προσπάθεια, το πείσμα και τις προσωπικές θυσίες νέων πρωταθλητών αφοσιωμένων στους στόχους τους.
Τα μετάλλια και οι διακρίσεις δεν μπορούν φυσικά ν’ αλλάξουν τη δύσκολη καθημερινότητα, ούτε τη βαριά ατμόσφαιρα που γέμισε με αποκαΐδια της φωτιάς και της πολιτικής ανευθυνότητας. Θα μπορούσε ίσως να συμβάλλουν στην αλλαγή της νοοτροπίας με την οποία αντιμετωπίστηκαν μέχρι σήμερα ανάλογες επιτυχίες του αθλητισμού μας.
Δυστυχώς ούτε κι αυτό έγινε. Η πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας συνεχάρη τους πρωταθλητές, η κυβέρνηση μίλησε για επιτυχίες που οφείλονται «στην προσπάθεια της κυβέρνησης να στηρίξει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό μέσα σε ένα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον», επιχειρώντας ενέσεις αισιοδοξίας στο ήδη αποδυναμωμένο σενάριο της «καθαρής» εξόδου. Οι «αιώνιοι» παράγοντες του χώρου θα φωτογραφηθούν με τους θριαμβευτές – μόνο οι ήττες παραμένουν ορφανές – που ασφαλώς θα γίνουν δεκτοί στα μέγαρα για να τους αποδοθούν οι δέουσες τιμές. Αλλά ως εκεί. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια ούτε για τις παραδοσιακές άδειες πρακτορείων ΟΠΑΠ.
Το ευχάριστο είναι ότι αυτή τη φορά οι δηλώσεις των νικητών φάνηκε να συμβαδίζουν με το πνεύμα της πρόσφατης τραγωδίας και των δύσκολων καιρών που περνάει η χώρα. Το δυσάρεστο είναι ότι, για πρώτη ίσως φορά, ξεκίνησε μια προσπάθεια διαχωρισμού των νικητών σε «δικούς μας» και σε «άλλους». Ο ιδιότυπος εμφύλιος που καιροφυλακτεί και φουντώνει όσο πλησιάζει η εκλογική αναμέτρηση, βρήκε τρόπο να τρυπώσει και στους αθλητικούς στίβους.
Ας συνειδητοποιήσουμε, πριν να είναι πολύ αργά, ότι η επικράτηση μιας τέτοιας εμφυλιοπολεμικής λογικής θα σφραγίσει καταστροφικά την πορεία της χώρας, ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος.