Είναι η Ελλάδα δημοκρατία; Παρά τα προβλήματα έως το Καλοκαίρι του 2015 κανείς δεν αρνείται τη θετικότατη απάντηση, κι ας είναι το ερώτημα ρητορικό. Για την αποσαφήνιση: μπορεί να λειτουργήσει η δημοκρατία υπό καθεστώς αναστολής του αστισμού; Μπορεί μια δημοκρατική κοινωνία να βρίσκεται υπό την επιτήρηση του Υπουργείου Οικονομικών;
Μάλλον όχι, όμως στην Ελλάδα του 2018 τα πράγματα μυρίζουν Μεσοπόλεμο, μόνο που το κλήριγκ και ο παρεμβατισμός ονομάζονται Capital Controls επ’ αόριστον. Στην περίπτωσή μας το διακύβευμα δεν αφορά μόνο στην υποχώρηση (κι άλλο) του Ορθού Λόγου. Αφορά στη σταδιακή εγκαθίδρυση ενός κοινωνικού μοντέλου όχι πλέον νεποτικού και μόνον και διεφθαρμένου: η Ελλάδα κατρακυλάει στη φεουδαρχία.
Δεν πρόκειται για υπερβολή. Οι κλειστές ή ημίκλειστες τράπεζες, ηλεκτρονικά courrier εμβασμάτων και σοφιστικέ ταχυδρομικά υποκαταστήματα σημαίνουν την αναστολή κάθε είδους κοινωνικής κινητικότητας. Πώς θα ανοίξει κανείς μια καινούρια δουλειά; Πώς θα δοκιμάσει την επινοητικότητα ή την εργατικότητά του; Πώς θα σημειωθεί η ελάχιστη ανταγωνιστικότητα, όταν η πίτα είναι μοιρασμένη και χωρίς νέους διεκδικητές; Πώς θα απεξαρτηθούν οι έχοντες και έχουσες ανάγκη από την πατρωνεία;
Απορώ: γιατί ανεχόμαστε τη αντιτραπεζιτική δημαγωγία; Γιατί επιτρέπουμε στην κυβέρνηση να χρέωνει το τραπεζικό σύστημα στο όνομα του λαϊκισμού των κατασχέσεων ή μη κατασχέσεων στερώντας την ίδια στιγμή ένα πεδίο ανταλλαγής χρήσιμο για την ανάπτυξη; Γιατί ο τραπεζικός τομέας εργασιακά και ποσοτικά δεν υφίσταται έστω τις πιο οφθαλμοφανείς κινήσεις αναδιοργάνωσης; Τι αυταπάτη αποζητούμε μην κραυγάζοντας ότι η κυβέρνηση με τη φιλολογία περί μείωσης ή αναδιάρθρωσης του χρέους υπονομεύει το σύνολο του τραπεζικού συστήματος και της οικονομίας; Γιατί δεν επιμένουμε ότι η ασφαλέστερη και ωφελιμότερη οδός για την ανάπτυξη είναι η διαφύλαξη της αξιοπιστίας των ελληνικών χρεογράφων ώστε αυτά να εντείνouν την ανταλλάξιμη αξία τους και να οδηγήσουν σε φθηνότερο δανεισμό του τραπεζικού τομέα; Πώς ανεχόμαστε να θεωρούμε ότι ζούμε σε χώρα του ΟΟΣΑ, επειδή κάποιος μπορεί πλέον να εκταμιεύει από τον τραπεζικό λογαριασμό του χίλια ολόκληρα Ευρώ το μήνα;
Ποιο είναι το success story της κοινωνίας μας (που δεν αντιδρά); Οι διεθνείς έπαινοι προς τη χώρα μας που ετοιμάζουν την εφησυχαστική ραδιουργία: από το περιθώριο του δημοκρατικού κόσμου να βρεθούμε απέξω: να μας ξεφορτωθούν επιτέλους? να δημιουργήσουμε με τα ίδια μας τα χέρια το μέγα-γκουλάκ Ελλάδα της δραχμής: με μακεδονική υπερηφάνεια αλλά κουτσουρεμένη ανατολική επικράτεια – ο μη γένοιτο!. Τι άλλο μπορεί κανείς να συμπεράνει γνωρίζοντας την ύστατη αδυναμία στην οποία άμεσα θα βρεθεί η χώρα μας, αν πάψει η διεθνής προστασία και τα «επάρατα» μνημόνια;
Γι΄αυτό, επειδή κανείς οφείλει να αγαπά τους ανθρώπους και όχι τις ιδέες απορρίπτω μετά βδελυγμίας τη στερεότυπη (και αντισημιτικών συνδηλώσεων) εικόνα του ευτραφούς και καταπιεστή τραπεζίτη συνδέοντας με την αδύναμή μου φωνή τις ελευθερίες με το ανοικτό τραπεζικό σύστημα. Επίσης, συλλογίζομαι τις πρακτικές συνέπειες από τη γερμανική εμμονή υποταγής του διεθνούς τραπεζοπιστωτικού συστήματος στη βούληση του έθνους κράτους, όπως συνέβη με την ελληνική περίπτωση τη διετία 2011-2.