Το Μακεδονικό θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται. Συναντήσεις, συσκέψεις, διαπραγματεύσεις εν μέσω μιας ακατάσχετης ονοματολογικής φημολογίας για την επίσημη ονομασία μιας γειτονικής χώρας που εκτείνεται πάνω στο έδαφος ενός τμήματος της Μακεδονίας.

Ένα κωμικοτραγικό κυριολεκτικά σήριαλ για το αν η σύνθετη ονομασία θα προφέρεται σε μια λέξη ή αν θα μπορεί να μεταφραστεί, λες και μπορεί κανείς να απαγορεύσει σε κάποιον να πάρει ανάσα ανάμεσα σε δύο λέξεις ή να μεταφράσει το όνομα της χώρας του. Ή, πολύ περισσότερο, να του απαγορεύσει να είναι αυτό που ο ίδιος νιώθει ότι είναι και εκφράζει.

Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά γίνονται στο όνομα της υπεράσπισης της ιστορίας της χώρας μας, ιστορία που πρώτοι εμείς έχουμε μυθοποιήσει και προσαρμόσει στις ανάγκες της ανάδελφης ύπαρξής μας.

Η δήθεν αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας δεν είναι παρά το πρόσχημα για το κουκούλωμα των πραγματικών αιτίων που δεν είναι άλλα από τις προσωπικές και κομματικές επιδιώξεις καθώς και τα επικοινωνιακά παιχνίδια εξουσίας. Το πολιτικό σύστημα της χώρας εξακολουθεί να αρνείται πεισματικά να συγκρουστεί με τον λαϊκισμό αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος του αυτονόητου.