1) Κοινωνική δυσαρέσκεια και πολιτική ρευστότητα
Σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς και κινείται όλο και ταχύτερα προς το μέλλον, η Ελλάδα έχει πέσει σε τέλμα.
Η διαχείριση της καθημερινότητας την ώρα που οι άλλοι τρέχουν μπροστά αποτελεί δείγμα και προμήνυμα παρακμής.
Οι Έλληνες πολίτες δεν αποδέχονται την υστέρηση ως κανονικότητα.
Δεν θέλουν να είμαστε μια χώρα χαμηλών προσδοκιών, το προβληματικό παιδί της Ευρώπης, που διαρκώς περιμένει την επόμενη κρίση.
Λένε όχι σε μια μίζερη Ελλάδα.
Αξίζουν, απαιτούν αλλά και μπορούν να δώσουν στη χώρα την προωθητική δύναμη που χρειάζεται.
Το πρώτο βήμα είναι να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο, που είναι κατεξοχήν πολιτικό. Η κυβέρνηση ασχολείται κυρίως με την επικοινωνία και έχει εγκαταλείψει κάθε ιδέα σχεδιασμού για το μέλλον, φοβισμένη από το πολιτικό κόστος και βυθισμένη σε κομματικές αντεγκλήσεις και προσωπικές έριδες. Η συνθηκολόγηση του κ. Μητσοτάκη με τον ακραίο συντηρητισμό είναι η συνταγή της παράλυσης. Αλλά και στις πολιτικές της προτεραιότητες έχει αποτύχει. Η ανάπτυξη που διαφημίζει είναι προβληματική και υπονομευτική για την κοινωνική συνοχή. Υποσχέθηκε ευημερία και οι ανισότητες διευρύνονται. Υποσχέθηκε σεβασμό στο περιβάλλον και έχουμε διαδοχικές φυσικές καταστροφές και πρωτοφανή υποβάθμισή του. Υποσχέθηκε καλύτερες αμοιβές και η αύξηση των μισθών δεν καλύπτει ούτε λίγο από την αύξηση του κόστους ζωής. Υποσχέθηκε ευκαιρίες στους νέους και ζουν μια πολλαπλή κρίση μισθών, στέγης, προοπτικών στη χώρα. Υποσχέθηκε καλύτερες δουλειές και δίνει επιδόματα κάθε είδους, χωρίς ιεράρχηση και μακροπρόθεσμη λογική. Τα οφέλη της εξόδου της χώρας από την κρίση πηγαίνουν σε λίγους, σε όλο και λιγότερους. Όλο και περισσότεροι μένουν πίσω.
Αυτή η δυσαρέσκεια, για πρώτη φορά στα στο διάστημα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας συμβαδίζει με μια γενικευμένη κρίση του πολιτικού και κομματικού συστήματος. Η κυβερνητική φθορά όπως αυτή καταγράφηκε, ποσοτικά και ποιοτικά στις ευρωεκλογές του Ιουνίου δεν είχε και συνεχίζει να μην έχει πολιτικό υποκείμενο υποδοχής και έκφρασης. Η σημερινή πολιτική και κομματική συνθήκη της γενικευμένης πτώσης, διαμορφώνει ένα πρωτοφανές πολιτικό τοπίο ρευστότητας, ιδιαίτερα ανησυχητικό για πολλούς, επειδή εκτιμούν ότι πλέον στην χώρα, δεν υπάρχει ηγεμονική και κυρίαρχη πολιτική σταθερά.
Θεωρώ όμως ότι κλείνει ο κύκλος της παρούσας κυβέρνησης, χωρίς ωστόσο να έχει ανοίξει ακόμα ένας νέος κύκλος, λόγω του εναλλακτικού κενού της αντιπολίτευσης. Δηλαδή με απλά λόγια δεν φαίνεται κόμμα που να μπορεί να γίνει κυβέρνηση.
Εκτιμώ βάσιμα, ότι όλο αυτό το μεταβατικό διάστημα μέχρι τις επόμενες εκλογές το κυρίαρχο πολιτικό διακύβευμα θα είναι η αναζήτηση εναλλακτικής λύσης.
Σήμερα, μετά την δεκαπενταετή περιπέτεια της χώρας και ύστερα από τις διακυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ , η ελληνική κοινωνία είναι διατεθειμένη ν’ ακούσει ξανά και να κοιτάξει προς το ΠΑΣΟΚ. Όχι σαν επιστροφή από τα παλιά αλλά σαν ένα νέο πατριωτικό, δημοκρατικό και κοινωνικό αφήγημα και σχέδιο για το παρόν και το μέλλον. Είναι η περίφημη, τελευταία, λέξη της ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ, που ακούγεται πολύ και από παντού αυτές τις μέρες.
2) Εναλλακτική Λύση
Πρόγραμμα, Πολιτική και Ηγεσία για το Μεγάλο και Κυβερνών ΠΑΣΟΚ
Για να μπορέσει όμως το ΠΑΣΟΚ , να’ ανταποκριθεί στα νέα ιστορικά του καθήκοντα , για να γίνει η εναλλακτική λύση στην διακυβέρνηση της χώρας και η διέξοδος για μια καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία, πρέπει να μετεξελιχθεί με γοργά βήματα στο Μεγάλο και Κυβερνών ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται ένα big bang.
Αυτός ο στόχος έχει τρεις προϋποθέσεις:
- Προγραμματική κατεύθυνση – Πρόγραμμα με συμμετοχή
- Ανοιχτό κόμμα με πολιτική και στρατηγική αυτονομία
α. Προγραμματική κατεύθυνση
Η απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις έχει ιδεολογικό πρόσημο.
Η απάντηση είναι μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική.
Το ΠΑΣΟΚ είναι ο μόνος πολιτικός οργανισμός που μπορεί να εξελιχθεί για να γίνει ο αξιόπιστος φορέας της και να εμπνεύσει τους πολίτες στο όραμα μιας διαφορετικής, θετικής προοπτικής.
Όραμα για την Ελλάδα
Το πρώτο και σημαντικό είναι να θέσουμε ένα στόχο για τη θέση της πατρίδας μας στα Βαλκάνια, στη Μεσόγειο, στην Ευρώπη, στον κόσμο.
Η Τουρκία παραμένει αναθεωρητική δύναμη δεν είμαστε αφελείς.
Κρατάμε την επικοινωνία, θέλουμε την ειρηνική συνύπαρξη αλλά πρώτον δεν διαπραγματευόμαστε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και δεύτερο ως μέλη της ΕΕ δεν αποδεχόμαστε την τουρκική προκλητικότητα που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά συνολικά την Ευρώπη.
Όμως αγαπητοί Σύντροφοι και Συντρόφισσες κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις οφείλουν πλέον να ορίσουν μια νέα στρατηγική για Τουρκία και το Κυπριακό ζήτημα.
Από το 1974 η Τουρκία γεμίζει το καλάθι των διεκδικήσεων ώστε σε κάθε τελική διαπραγμάτευση να μπορεί να κάνει «ανύπαρκτες υποχωρήσεις».
Το Κυπριακό, ο ΟΗΕ προτείνει και η απάντηση οφείλει να έχει μια στρατηγική αντίστοιχη του Ελσίνκι.
Εμείς οφείλουμε να μετατρέψουμε όπως κάναμε και στο παρελθόν του γεωγραφική μας θέση σε συγκριτικό πλεονέκτημα. Σήμερα στη Βαλκανική ενδοχώρα δημιουργούνται οικονομικές και πολιτικές συμμαχίες παρεμβαίνουν γεωπολιτικές δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι σε μια απομόνωση στην ίδια της την γειτονιά.
Ως χώρα της Μεσογείου πρέπει να συμμετέχουμε σε μια συνολική συμμαχία χωρών αλλά και κομμάτων ως αντιπολίτευση για την αντιμετώπιση:
α. της μετανάστευσης από Αφρική και Ασία γιατί εμείς είμαστε οι πύλες,
β. αλλά και για μια ειδική ευρωπαϊκή πολιτική για τα τεράστια προβλήματα που επιφέρει η κλιματική κρίση στις χώρες μας. Ήδη το έχουν κάνει οι χώρες της Σκανδιναβίας και της Κεντρικής Ευρώπης.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε φάση μετάβασης, αλλάζουν τα δεδομένα στην άμυνα, στις επενδύσεις, στην εσωτερική αγορά.
Οι μεγάλες χώρες καταπατώντας τη συμφωνία για την εσωτερική αγορά προχωρούν με κρατικές ενισχύσεις στις δικές τους επιχειρήσεις. Ο Νότος και οι μικρότερες χώρες μένουν πάλι πίσω , το χάσμα Βορρά και Νότου μεγαλώνει.
Η Ελλάδα σιωπά. Όσο όμως αποδεχόμαστε έναν ακολουθητικό περιφερειακό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση τόσο οι εξελίξεις λειτουργούν ως βάρος μας. Και εδώ θα ήθελα να τονίσω την ανάγκη ειρηνικής πρωτοβουλίας για το ουκρανικό ζήτημα.
Η Ευρώπη και η Ελλάδα οφείλουν να αναδείξουν τον ειρηνικό τους ρόλο.
Η Δημοκρατική Παράταξη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη και ακόμα τις πιο δύσκολες ώρες επί Γεωργίου Παπανδρέου και Βαγγέλη Βενιζέλου του είχε πάντα όραμα για το Έθνος και τη χώρα.
Γίνεται να φέρουμε την Ελλάδα στο κέντρο των εξελίξεων?
ΝΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ!
Μεγαλώνουμε το ΠΑΣΟΚ – Δυναμώνουμε την Ελλάδα
Φίλοι και φίλες – Σύντροφοι και Συντρόφισσες
Το Πολιτικό μας Σύστημα
Μετά από 50 χρόνια δημοκρατίας δεν μπορούμε να είμαστε περήφανοι για το πολιτικό μας σύστημα.
Σήμερα υπάρχει μια απόλυτα πρωθυπουργοκεντρική λειτουργία η οποία έχει εξελιχθεί σε ένα συγκεντρωτικό μοντέλο το οποίο λειτουργεί ως να μην υπάρχει περιφερειακή οργάνωση και τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικάτα , φορείς!
Δεν υπάρχει πλέον η έννοια της διαβούλευσης και του κοινωνικού διαλόγου.
Η σχέση κράτους πολίτη – παραμένει πελατειακή – οι βουλευτές δεν έχουν την ισχύ και τον σεβασμό που απαιτεί ένα κοινοβουλευτικό σύστημα.
Είναι η στιγμή να μελετήσουμε εκείνη την συνταγματική αλλαγή που θα χτυπήσει επιτέλους παθογένειες.
Που θα ενισχύσει τον ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας , που θα κάνει την ηγεσία της Δικαιοσύνης πραγματικά ανεξάρτητη, που δεν θα επιτρέπει να γίνονται εκλογές όποτε αποφασίζει για την ακρίβεια, όποτε συμφέρει τον εκάστοτε Πρωθυπουργό.
Η Αξιοκρατία που είναι το ζητούμενο για τη νέα γενιά ξεκινά από την αλλαγή του πολιτικού συστήματος και την πάταξη των πελατειακών σχέσεων και την εθνική μας ασθένεια που είναι η λογική οι δικοί μας , οι δικοί σας , οι δικοί τους, είτε αφορά το κράτος είτε αφορά το κόμμα.
Γίνεται να εκσυγχρονίσουμε το πολιτικό μας σύστημα;
ΝΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ
Οικονομική πολιτική
Στο κέντρο του σχεδίου για την ανασυγκρότηση της χώρας βρίσκεται μια νέα οικονομική πολιτική στηριγμένη στις μεγάλες αλλαγές ιδιαίτερα της γεωπολιτικής , και της τεχνολογίας.
Οι μεγάλες προκλήσεις, η αναβίωση της βιομηχανίας, η παραγωγή τεχνογνωσίας, η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής απαιτούν
ένα εθνικό σχέδιο με συγκεκριμένους στόχους και πόρους.
Η αδυναμία της κυβέρνησης να αδράξει την οικονομική συγκυρία γίνεται εξοργιστική αν συνυπολογιστεί ότι δεν αντιμετώπισε τους ίδιους δημοσιονομικούς περιορισμούς που είχαν οι κυβερνήσεις μετά το 2009. Δεν είχε δηλαδή μνημονιακούς όρους και, επιπλέον, ήρθαν λόγω της πανδημίας στα χέρια της 36 δις. του Ταμείου Ανάκαμψης (μέχρι και το 2027). Αυτή ήταν μια ευκαιρία αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, την οποία η χώρα χάνει.
H Ελλάδα χάνει την μεγάλη της ευκαιρία
Η κεντρική μας ιδέα είναι η Ελλάδα που παράγει. Πρέπει να παράγει εθνικό πλούτο και μετα τον αναδιανέμει δίκαια.
Βιομηχανία και ΜΜΕ , τουρισμός και εμπόριο, αγροτικός τομέας απαιτούν θεμελιώδεις μεταρρυθμίσεις ώστε η Ελλάδα να σταματήσει να εισάγει και να καταναλώνει.
Η ελληνική επιχείρηση σήμερα δεν μπορεί να ανταγωνισθεί ούτε σε παγκόσμιο ούτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Τρια είναι τα μεγάλα εμπόδια :
Ενεργειακό κόστος που είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και οφείλεται σε κυβερνητικές επιλογές που δεν έδωσαν προτεραιότητα στα δίκτυα αλλά έδωσαν στην μονοκρατορία των παροχών, που δεν δίνουν σήμερα την δυνατότητα στην βιομηχανική και αγροτική παραγωγή να συμμετέχει ενώ αυξάνεται η ενεργειακή φτώχια.
Το δεύτερο σημαντικό είναι το τραπεζικό φρένο. Εξαιρετικά μεγάλα επιτόκια δανεισμού και αδυναμία πρόσβασης μιας μέσης επιχείρησης στο τραπεζικό σύστημα. Το τραπεζικό σύστημα είναι κλειστό και δεν επιτρέπει τον ανταγωνισμό που θε έφερνε οφέλη στην ελληνική οικονομία.
Θα πρέπει να ανοίξει ο ανταγωνισμός των τραπεζών και να παίξουν σημαντικό ρόλο και οι μικρές περιφερειακές τράπεζες.
Το τρίτο βασικό πρόβλημα είναι το βασίλειο της ελληνικής γραφειοκρατίας – ψηφιοποιημένη πλέον – που γίνεται όλο και πιο καταδυναστευτικό σε επιχειρήσεις και σε πολίτες. Πρέπει να προχωρήσουμε σε αλλαγή του καθεστώτος των δημοσίων συμβάσεων, προμηθειών και προκηρύξεων. Να σταματήσουμε να μετατρέπουμε την γραφειοκρατία σε ψηφιακή.
Η ευθύνη γι΄αυτό είναι μεγάλη και συγκεκριμένη.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, πάνω από το 90% των επιχειρήσεων στη χώρα, δεν βλέπουν σχεδόν τίποτα από τα κεφάλαια που προορίζονται για την ανάπτυξη.
Η χώρα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της ΕΕ όσον αφορά τον ψηφιακό εκσυγχρονισμό των επιχειρήσεων της. Στόχος είναι η ενδυνάμωση με κίνητρα του μεγέθους των επιχειρήσεων , την φορολογική δικαιοσύνη και η οργανωμένη υποστήριξη και της διεθνούς παρουσίας τους.
Ο ρόλος του Κράτους για μια Ελλάδα που Παράγει
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια διαρκή απειλή.
Οι αναθεωρητικές διαθέσεις της Τουρκίας εκδηλώνονται σε κάθε ευκαιρία.
Η ενίσχυση της εθνικής άμυνας είναι απαραίτητη, παρά το βαρύ κόστος της. Οι αμυντικές δαπάνες αυξήθηκαν και ήταν αναγκαίες.
Αλλά η εθνική άμυνα μπορεί να έχει και θετική συνεισφορά στην οικονομία κι εδώ η αποτυχία της κυβέρνησης είναι καθολική.
Η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα αποφάσεων για την κοινή αμυντική της πολιτική και την αμυντική της βιομηχανία.
Η Ελλάδα είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες αμυντικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Δεν αντικατοπτρίζονται όμως σε μια εθνική αμυντική βιομηχανία, που προοπτικά να ενταχτεί στον αντίστοιχο ευρωπαϊκό σχεδιασμό.
Οι μεγάλες και θηριώδεις κρατικές αγορές δεν αφήνουν τίποτα στην εθνική αμυντική βιομηχανία. Για εμάς είναι μείζον στόχος η σύνδεση κάθε μεγάλής αγοράς κάθε είδους εξοπλισμού με υποχρέωση παραγωγής στην Ελλάδα και ανάπτυξη εγχωρίας τεχνολογίας. Η υψηλή τεχνολογία και η οργανωμένη παραγωγή θα δημιουργήσει νέες θέσεις με υψηλές αμοιβές.
Γίνεται η Ελλάδα να παράγει;
ΝΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ
Πως η μεγάλη φυγή θα γίνει μεγάλη επιστροφή
Μισό εκατομμύριο νέοι Έλληνες με πολλά προσόντα έφυγαν στα πέρατα του κόσμου.
Η επιστροφή τους είναι κλειδί για δύο κρίσιμα πεδία.
Πρώτον γιατί θα φέρουν την εμπειρία για την υποστήριξη μιας νέας σύγχρονης οικονομίας και δεύτερον για να αντιμετωπίσουμε το δημογραφικό. Το δημογραφικό δεν είναι πρόκληση. Είναι κρίση και απειλή. Απειλή ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα.
Μερικά πενιχρά φορολογικά κίνητρα δεν αρκούν.
Για να επιστρέψουν οι νέοι μας χρειάζεται:
δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σύμφωνα με τις παραπάνω προτεραιότητες , αύξηση της συμμετοχής των γυναικών στην αγορά εργασίας και μια σχεδιασμένη, επιλεκτική και χωρίς αγκυλώσεις μεταναστευτική πολιτική.
Και εδώ θα ήθελα να κάνω μια αναφορά για το μεταναστευτικό.
Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι μια πρόκληση που απαιτεί ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ολοκληρωμένες λύσεις. Η πρόσφατη πολιτική αναταραχή στη Γερμανία αναδεικνύει για άλλη μια φορά την ανάγκη για μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική μετανάστευσης και ασύλου, μακριά από εθνικούς εγωισμούς.
Η θέση μου παραμένει σταθερή: η ανθρωπιά και η ασφάλεια μπορούν να συνυπάρχουν.
Τέσσερεις είναι οι μεγάλες προκλήσεις για την Ευρώπη:
1. Επενδύσεις και ανάπτυξη στην Αφρική.
2. Φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων με αποτελεσματικό τρόπο.
3. Κοινή πολιτική ασύλου και δίκαιη κατανομή των προσφύγων σε όλες τις χώρες.
4. Πολιτική κοινωνικής ενσωμάτωσης με δικαιώματα και υποχρεώσεις
και με σαφή προϋπόθεση τον σεβασμό όσων έρχονται στην Ευρώπη των ευρωπαϊκών Συνθηκών και εθνικών Συνταγμάτων.
Από τη Σπατάλη και τα επιδόματα χωρίς σχέδιο σε συγκροτημένες πολιτικές
Ο οικονομικός σχεδιασμός πάσχει από χρόνιο αθηνοκεντρισμό και συγκεντρωτισμό.
Για άλλη μια φορά, οι επενδύσεις -για παράδειγμα οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης- πηγαίνουν σε λίγους ή σπαταλιούνται σε ένα πλήθος από μικρά έργα, με μηδενικό μακροπρόθεσμο αντίκτυπο, μοιρασμένα με όρους τοπικισμού και μικροπολιτικής.
Ένα ολόκληρο πακέτο και δεν έχουμε συγκροτημένη πολιτική για τη στέγη, για το νερό, για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα, για την μεταρρύθμιση του κοινωνικού κράτους!!!
Γίνεται να έχουμε ολοκληρωμένες πολιτικές με στόχους και πόρους;
ΝΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ
Η κοινωνική πολιτική δεν είναι κόστος ούτε παροχή. Είναι επένδυση.
Ξεκινάει από την οικονομία και τον κόσμο της εργασίας.
Δεν υπάρχει κοινωνική πολιτική χωρίς αντιμετώπιση των ανισοτήτων.
Η αγοραστική δύναμη έχει μειωθεί κατά 30% – κι αυτό πριν από την έξαρση του πληθωρισμού και της ακρίβειας.
Η κυβέρνηση είχε υποσχεθεί ελεύθερες και ανταγωνιστικές αγορές. Αντί γι’ αυτό βλέπουμε ολιγοπώλια και πληθωρισμό της απληστίας.
Αυτή η κοινωνική κρίση επιδεινώνεται με την έλλειψη μεταρρυθμίσεων στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, της παιδείας και της υγείας.
Πιστεύω βαθειά ότι επιτέλους πρέπει να προχωρήσουμε σε μια μεγάλη αποκέντρωση. Είμαστε η πιο συγκεντρωτική χώρα της Ευρώπης. Αυτό προϋποθέτει μια τοπική αυτοδιοίκηση με αρμοδιότητες που θα συνοδεύονται από πόρους, ανεξάρτητη, ακηδεμόνευτη κομματικά, με πολιτικό σχέδιο και δυνατότητα να έχει το δικό της αναπτυξιακό σχέδιο.
Η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία έχουν ανάγκη ισχυρής περιφερειακής αποκέντρωσης για την καλύτερη απόδοση στον πολίτη.
Στον χώρο της παιδείας η μεταρρύθμιση στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης και της κυριαρχίας του διαδικτύου πρέπει να πάρει χαρακτηριστικα επανάστασης. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα ακόμα και σε σχέση με την προηγουμένη δεκαετία.
Στη μεταρρύθμιση για την παιδεία δίνω τον τίτλο «Αριστοτέλης και Τεχνητή Νοημοσύνη» για τι πρέπει από το νηπιαγωγείο μέχρι τις ανθρωπιστικές σπουδές να συνδυάζονται με το ανθρωπιστικό ιδεώδες, δηλαδή ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες που δημιουργούν πολίτες με κοινωνικά χαρακτηριστικά που μπορούν να κατανοήσουν και να επιβληθούν στις μηχανές.
Στην υγεία η μεταρρύθμιση πρέπει να ξεκινήσει από τον διαχωρισμό του ΕΣΥ από το Υπουργείο ως διοικητικό μοντέλο, από αναβάθμιση οικονομική επιστημονική και αξιοκρατία των γιατρών και όλου του προσωπικού των νοσοκομείων και βέβαια από τον ψηφιακό εκσυγχρονισμό.
Ως κορωνίδα της κοινωνικής πολιτικής θα έθετα το σύνθημά «πρώτα τα παιδιά». Δεν μπορεί να είμαστε η χώρα με 30% παιδική φτώχεια, κεντρικός μας στόχος και δέσμευση πρέπει να είναι η απόλυτη εξάλειψη της παιδικής φτώχειας.
Γίνεται να χτυπήσουμε τις ανισότητες;
Γίνεται να εξαλείψουμε την παιδική φτώχεια;
ΝΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ
ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ
ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ – ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
β. Πολιτική και στρατηγική αυτονομία
Το μεγάλο ΠΑΣΟΚ προϋποθέτει μια νέα μορφή συμμετοχικής οργάνωσης όπου τα μέλη και τα στελέχη του συμμετέχουν ενεργά τόσο στα αναπτυξιακά προγράμματα των περιοχών της όσο και στις θεματικές πολιτικές του ενδιαφέροντος τους.
Αυτό σημαίνει και όσμωση με την κοινωνία δηλαδή οργανωμένες συνεργασίες με κοινωνικούς φορείς και δίκτυα κοινωνικών οργανώσεων.
Ταυτόχρονα υπάρχει ανάγκη μιας διαδικτυακής οργάνωσης με τακτή επικοινωνία του/της Προέδρου με τα όργανα του Κινήματος και συγκεκριμένων και μείζων θεμάτων διαδικτυακών δημοψηφισμάτων.
Ένα Ανοιχτό προς την Κοινωνία ΠΑΣΟΚ έχει την συγκεκριμένη σοσιαλδημοκρατική ταυτότητα που το προσδιόρισε από την γέννηση του.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ θέτει αυτονόητα και εξαρχής ως βασική διαχωριστική γραμμή του Κινήματος μας αυτή με τη συντήρηση σε όλες τις εκφάνσεις της, λαϊκίστικη, παραδοσιακή, φιλελεύθερη.
Την ίδια στιγμή όμως που το ΠΑΣΟΚ οριοθετείται με σαφήνεια απέναντι στον κάθε μορφής συντηρητισμό θα πρέπει να οριοθετήσει και να ξεκαθαρίσει τις σχέσεις του και με τις κομματικές και πολιτικές δυνάμεις, που αναφέρονται και συνεχίζουν την ιδεολογία και τις πολιτικές της παραδοσιακής ιστορικής αριστεράς όπως αυτή μετεξελίχθηκε σήμερα στα διάφορα κόμματα και κινήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Συγκεκριμένα, πολιτικές και εκλογικές συμπράξεις κορυφής έως και ενιαίες κομματικές συγχωνεύσεις με αυτές τις δυνάμεις, που θολώνουν και ρευστοποιούν την ταυτότητα και τον προσανατολισμό του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να τεθούν εκτός της στρατηγικής ατζέντας του Κινήματος μας.
Η εκ των έσω απόπειρα συριζοποίησης της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ όπως και η εκ των έξω προσπάθεια σύμπραξης, νομίζω ότι πέρα από προσεγγίσεις αποδεικνύεται από τα πράγματα μέγα πολιτικό λάθος.
γ. Ηγεσία
Σε μια εποχή κρίσης των πολιτικών και κομματικών συστημάτων αλλά και των ιδεολογιών, ο συντελεστής ηγεσία αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα για την πορεία και την επίτευξη των στόχων ενός κόμματος. Επίσης όλοι ξέρουμε ότι θεσμικά και πολιτικά στα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, η θέση του αρχηγού κόμματος είναι ταυτόσημη με την προτεινόμενη ή ασκούμενη θέση του πρωθυπουργού.
Γι’ αυτό θεωρώ προφανές ότι ένα βασικό διακύβευμα των εσωκομματικών εκλογών του Οκτώβρη είναι το «Ποιος από τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ είναι ικανότερος για επόμενος πρωθυπουργός;».
Θεωρώ ότι όσοι προσέλθουν στις κάλπες θα κάνουν την καλύτερη επιλογή για το Κίνημα μας και επί τη ευκαιρία, από αυτό το βήμα της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, θα ήθελα να στείλω μήνυμα μεγάλης συμμετοχής, σε κάθε προοδευτικό και γενικά σε κάθε Έλληνα πολίτη, που προσβλέπει σε μια καλύτερη προοπτική για την κοινωνία και την πατρίδα μας.
3) Η Επιλογή της Καθόδου και η πολιτική μου συμβολή
Πιστεύω ότι σε αυτή την κρίσιμη στιγμή για το ΠΑΣΟΚ και για τη χώρα είναι σημαντικό να απευθυνθούμε στο σύνολο των πολιτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ ή απείχαν και να προσκαλέσουμε στις κάλπες τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό πολιτών αλλάζοντας έτσι το πολιτικό σκηνικό.
Πιστεύω ότι μπορώ να συνεισφέρω σημαντικά σε αυτή την προσπάθεια. Δεύτερον υποκειμενικά εκτιμώ ότι η εμπειρία μου ως Νομάρχης , Υπουργός , Ευρωπαία Επίτροπος αλλά και σε διεθνές επίπεδο είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο το οποίο καταθέτω στη παράταξη και στη χώρα.
Τι πρόκειται να κάνω, αν εκλεγώ: Θα εγγυηθώ την ενότητα του Κινήματος με την αξιοποίηση όλου του δυναμικού του ΠΑΣΟΚ ώστε να διαμορφώσουμε όλοι μαζί ένα ανοιχτό, δημοκρατικό, νικηφόρο Κίνημα. Ν’ αφήσουμε πίσω μας την λογική του μικρού και συμπληρωματικού κόμματος των χαμηλών προσδοκιών και των μικρών βημάτων. Να προχωρήσουμε χωρίς στενότητα αντιλήψεων, αποκλεισμούς και κομματικούς ημετέρους με άμεση προοπτική το ΠΑΣΟΚ να γίνει πρώτο κόμμα και στις επόμενες εκλογές να γίνει διακυβέρνηση της χώρας Τι πρόκειται να κάνω, αν δεν εκλεγώ: Θα βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις την νέα ηγεσία να πετύχει τους στόχους του Κινήματος. Θα συμβάλλω , από όποια θέση και αν κληθώ να προσφέρω, γνώσεις, πολιτική εμπειρία και δράση ώστε να επιτύχουμε τις συλλογικές μας επιδιώξεις.
Η Ελλάδα χάνει τη μεγάλη της ευκαιρία.
Η επαναβιομηχάνιση είναι για την Ελλάδα σήμερα απόλυτη προτεραιότητα. Η Ευρώπη ήδη προσαρμόζεται στα νέα παγκόσμια γεωπολιτικά δεδομένα. Αναθεωρεί την απόλυτη εξάρτησή της από τις εισαγωγές.
Η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει το μερίδιο που μπορεί να έχει σε μια νέα ευρωπαϊκή βιομηχανική πολιτική, που θα αποτελέσει μείζον πεδίο συζήτησης και αποφάσεων το επόμενο διάστημα.
Σήμερα, αντί για επαναβιομηχάνιση, βλέπουμε να απειλείται και όποιο παραγωγικό δυναμικό έχει απομείνει στη χώρα στο δευτερογενή τομέα.
Το κόστος της ενέργειας στην Ευρώπη κάνει τις βιομηχανίες της μη ανταγωνιστικές στην παγκόσμια αγορά και το συγκριτικό κόστος της ενέργειας στην Ελλάδα κάνει τις βιομηχανίες της μη ανταγωνιστικές ακόμη και στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Δεν είναι μια τυχαία εξέλιξη.
Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων στρεβλώσεων, αστοχιών και εσφαλμένων επιλογών – ανάμεσά τους η υπερβολική βιασύνη για την απολιγνιτοποίηση χωρίς πρόνοια για τις συνέπειές της στις κοινωνίες και τις βιομηχανίες.
Είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης της πολιτικής επιλογής που επιτρέπει την μονοκρατορία των παρόχων αντί να δίνει την δυνατότητα χρήσης των δικτύων στην ελληνική βιομηχανία και αγροτική παραγωγή.
Η Ενεργειακή Δημοκρατία είναι η απάντηση της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας στην Κλιματική Αλλαγή και τις Ανισότητες.
Η μετάβαση με όπλο τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας απαιτεί επενδύσεις στα δίκτυα και την αποθήκευση κυρίως όμως και πάνω από όλα κοινωνική συμμετοχή στην παραγωγή ενέργειας.