Προχθές το βράδυ τρώγαμε, μία μικρή παρέα που, μεταξύ άλλων, μοιραζόμαστε μία βαθιά ανησυχία για την πολιτική αλλά και την οικονομική κατάσταση στη χώρα. Δεν έχουμε τις ίδιες απαντήσεις, αλλά συμπέσαμε στο «διά ταύτα». Κανείς μας δεν είναι πλούσιος, αλλά μετά από μερικές 10ετίες επιτυχημένης επιστημονικής και επαγγελματικής ζωής κανείς δεν είναι φτωχός. Συμπίπτουμε και σε κάτι άλλο. Είμαστε βαθιά απογοητευμένοι από το σύνολο των παλιών πολιτικών δυνάμεων και του πολιτικού προσωπικού, αλλά και την αντίδραση ενός λαού που φαίνεται ανίκανος να αντιληφθεί και να παραδεχθεί το δικό του μερίδιο ευθύνης.
Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το τι συμβαίνει. Κοινή διαπίστωση ότι το καράβι πηγαίνει στην ξέρα. Η ευθύνη της κυβέρνησης μεγάλη, εκφράστηκε με την ποιότητα των επιλογών στον τελευταίο ανασχηματισμό. Η αδυναμία να κινήσει ξανά την οικονομία είναι φανερή, όπως φανερή είναι και η «αιχμαλωσία» της από τις κατεστημένες δυνάμεις. Η ανικανότητα συνδυάζεται από τον πανικό της ήττας που έγινε φανερός στο φιάσκο του ΕΝΦΙΑ. Οι φιλότιμες προσπάθειες δύο ή τριών υπουργών δεν αρκούν να αναπληρώσουν τα προβλήματα που προκαλούν ανίκανοι και τυχοδιώκτες λαϊκιστές που ψάχνουν για ατομικές λύσεις στον διαφαινόμενο εκλογικό καταποντισμό τους.
Για την ποιότητα της αντιπολίτευσης, συμφωνήσαμε ότι είναι επίσης άθλια. Λαϊκιστές, ευκαιριακοί «αναβάτες» της επικαιρότητας των ΜΜΕ και ψυχολογικά ασταθείς, σχεδόν στο σύνολό τους, δεν επιτρέπουν ελπίδα για κάτι καλύτερο. Συμφωνήσαμε ότι δεν αξιολογείται το Ποτάμι λόγω της πολύ πρόσφατης εμφάνισής του στην πολιτική σκηνή. Το μέγεθος του προβλήματος αναδεικνύεται από την ανυπαρξία επιλογών μίας κοινωνίας η οποία όλο και περισσότερο μοιάζει με αυτό που θα αποκαλούσαμε «αποτυχημένη». Για παράδειγμα, μας προξένησε φρίκη η υστερία με την οποία δεκάδες χιλιάδες υποδέχτηκαν την πρόσφατη προκλητική παρουσία μίας χυδαίας «τραγουδίστριας», σύμβολο της ογκούμενης κοινωνικής και πολιτικής έκπτωσης που παρατηρείται διεθνώς.
Η Ελλάδα σήμερα δεν έχει ακόμη φτάσει σε αυτό που θα αποκαλούσαμε «αποτυχημένη» χώρα, αλλά, αν πιστέψουμε όσα είπαν τόσο ο πρώην πρωθυπουργός όσο και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, βαδίζει γρήγορα προς τα εκεί. Η ελπίδα ότι κάποιο κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές και θα «σώσει» τη χώρα, φαίνεται επιεικώς γελοία. Το μόνο που δεν ακούστηκε γελοίο είναι η «απειλή» του πρωθυπουργού για άδεια ΑΤΜ. Ηταν και η μόνη σκέψη που πήραμε μαζί μας έπειτα από ένα κατά τα άλλα θαυμάσιο γεύμα.