Η προεκλογική συζήτηση, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει επικεντρωθεί στην κρισιμότητα του αποτελέσματος των ευρωεκλογών για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Θα έλεγε κανείς ότι περισσότερο έχουν απασχολήσει ζητήματα επικοινωνιακά που προβάλλονται από τα κομματικά επιτελεία και περιστατικά που προσβάλλουν την Ελληνική Βουλή και οξύνουν την τοξικότητα του προεκλογικού κλίματος.
Το ενδιαφέρον στρέφεται κυρίως προς την εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας κάνοντας τις ευρωεκλογές να μοιάζουν περισσότερο με ενδιάμεσες εθνικές εκλογές κατά τα αμερικανικά πρότυπα. Φαίνεται, με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις, σαν να μην έχει γίνει ακόμα συνείδηση ότι στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο λαμβάνονται αποφάσεις που αφορούν στο 80% των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Σαν να ξεχνάμε, για παράδειγμα, ότι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη συνέβαλε αποφασιστικά - μαζί με κάποιους Έλληνες πολιτικούς που ανέλαβαν το κόστος και κυρίως με τις θυσίες του ελληνικού λαού - στη διάσωση της χώρας και ότι το πρωτοφανές σε μέγεθος ποσό του ταμείου ανάκαμψης βρίσκεται στη βάση της προσπάθειας ανασυγκρότησης και ανάπτυξης της χώρας.
Ωστόσο, η Ευρώπη ανησυχεί για το μέλλον της. Η ανησυχία αυτή εκφράζεται από αρκετούς ηγέτες με τον πιο έντονο τρόπο. Ο Πρόεδρος Μακρόν μίλησε πρόσφατα για τους «θανάσιμους κινδύνους» που αντιμετωπίζει προτείνοντας ριζικές αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο και στους κανόνες λειτουργίας της ΕΕ. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Ενρίκο Λέτα μιλάει για «παρακμή» και προτείνει την άμεση ενοποίηση των χρηματοπιστωτικών, ενεργειακών και τηλεπικοινωιακών αγορών ενώ ο πρώην Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι κατέθεσε συγκεκριμένο σχέδιο ανταγωνιστικότητας έναντι των μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη.
Οι ανησυχίες των ευρωπαίων είναι απόλυτα δικαιολογημένες. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο πολέμους που μαίνονται στην γεωπολιτική γειτονιά της και την ειρήνη στην περιοχή να απειλείται για πρώτη φορά μετά τον Β´ παγκόσμιο πόλεμο. Οι οικονομίες, ακόμα και των ευρωπαίων γιγάντων, βυθίζονται στην ύφεση διευκολύνοντας τις λαϊκιστικές δυνάμεις της Ακροδεξιάς να αυξάνουν την επιρροή της απειλώντας να αλλάξουν δραστικά τους πολιτικούς συσχετισμούς. Και όλα αυτά με το φάντασμα μιας επανεκλογής Τραμπ να απειλεί τον πλανήτη προς όφελος των αυταρχικών καθεστώτων.
Τέτοια ζητήματα θα έπρεπε να βρίσκονται στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης με βάση τις διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο των πολιτών. Και όχι φυσικά ο καυγάς για τις ψήφους των έκπτωτων πλέον «Σπαρτιατών» ή για το αν θα μπορούν να πάνε στην εκκλησία οι βουλευτές που έπραξαν το αυτονόητο αναγνωρίζοντας στα ομόφυλα ζευγάρια τα ίδια συνταγματικά δικαιώματα που έχουν οι πολίτες αυτής της χώρας.
Το διακύβευμα της κάλπης της 9ης Ιουνίου είναι πολύ κρίσιμο, το κρισιμότερο ίσως των ευρωεκλογών αυτού του αιώνα. Αφορά στο μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Γι αυτό και δεν του αξίζει να υποβιβάζεται τόσο προκλητικά στον δημόσιο διάλογο που διεξάγεται στη χώρα μας και που πρέπει να αναβαθμιστεί πριν να είναι πολύ αργά.