Για πείτε παρακαλώ, τι από τα δύο, προτιμάτε;

Με το πρώτο, είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχουν δουλειές, δεν δικαιολογείς, βέβαια και πάλι ποτέ τον εαυτό  σου, τον έχεις μονίμως  φταίχτη αλλά, υπάρχει και ένας εξωγενής παράγοντας, που θα μπορούσε  να αποκτήσει, ρόλο επιχειρήματος.

Στην αναδουλειά όμως, νιώθεις  να φταις εσύ, εκατό τα εκατό. Να αναλογίζεσαι δηλαδή τι σκατά έκανα λάθος κι έμεινα απόξω.

Και ξέρεις σ’ αυτή την περίπτωση, το μόνο που δεν σου ‘ρχεται στο μυαλό, είναι αυτό το περί μούτσους που γαμούσαμε.

Γιατί, έχεις ολοκληρωτικά, σχεδόν, πειστεί, για τη δική σου ευθύνη. Δεν ξέρω πόσο κάνει καλό ή κακό, δεν μ’ αρέσουνε τα ψυχολογοτέτοια, αλλά  είναι μια αίσθηση, που αλήθεια σας λέω,  μην σας πετύχει, ούτε καν ξώφαλτσα, ούτε καν στο φτερό.

Και μετά διάφοροι, ανόητοι,  συγκρίνουν με τρόπο αήθη και αλαζονικό, ψιλοχλευάζοντας κι εσύ από μέσα σου, πονώντας βέβαια, γιατί όποιος λέει το αντίθετο είναι ψεύτης, προσγειώνεσαι ανώμαλα, στο «ου γαρ οίδασι»…