Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε χώρα έχει τις ιδιομορφίες της και κάθε κοινωνία έναν τρόπο ζωής με κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουν διαμορφωθεί από την ιστορία της, από το περιβάλλον στο οποίο υφίσταται, από την επιρροή της κυρίαρχης θρησκείας και από διάφορους άλλους παράγοντες. Αυτά όμως που συμβαίνουν διαχρονικά στην Ελλάδα, γνωστά και ως «ελληνική πραγματικότητα», είναι αδιανόητα και ξεπερνούν πολύ συχνά κάθε έννοια λογικής. Ειδικά όταν αφορούν ή προκύπτουν από τη δημόσια ζωή ή σχετίζονται με την κρατική διοίκηση.
Ακόμη και σήμερα, ύστερα από μία πενταετία κρίσης, στη διάρκεια της οποίας έχουν γίνει άπειροι δημόσιοι διάλογοι και επισημαίνονται συνεχώς και αενάως οι αναπηρίες της Δημόσιας Διοίκησης, η ανεπάρκεια πολλών υπαλλήλων, το καθεστώς ασυδοσίας και ατιμωρησίας, η εμμονή του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού σε αδιέξοδες πρακτικές, η εδραιωμένη νοοτροπία δεν αλλάζει. Αν πάλι αλλάζει, η αλλαγή είναι τόσο ανεπαίσθητη που, πρώτον, δεν φαίνεται, δεύτερον, είναι ανεπαρκής με τέτοιους ρυθμούς.
Τα καθημερινά παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας αναστάτωσαν όλες τις αεροπορικές συγκοινωνίες την περασμένη Πέμπτη, προχωρώντας σε στάση εργασίας για να συμπαρασταθούν στους εκπαιδευτικούς, που όμως δεν έκαναν τελικά την απεργία τους… Οι δημοσιογράφοι στην ΕΡΤ βρίσκονται σε συνεχή, σχεδόν, απεργιακή κινητοποίηση και πολλές φορές το ίδιο κάνουν και οι υπόλοιποι υπάλληλοι της εταιρείας, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι υπονομεύουν την υπόστασή τους. Ή ότι πυροβολούν το πόδι τους.
Αν κάποια στιγμή η όποια κυβέρνηση αποφασίσει να κλείσει την ΕΡΤ, δεν θα ανοίξει μύτη όχι μόνο γιατί το κοινό θα έχει ήδη συνηθίσει στην «απουσία» της, αλλά και γιατί η έλλειψη του προϊόντος που πρέπει να παράγει δεν θα προκαλέσει στέρηση στην κοινωνία. Εξάλλου, οι συνδικαλιστές της ΕΣΗΕΑ και της ΕΡΤ ξεχνούν ότι πληρώνονται απευθείας από τους πολίτες, μέσω του ανταποδοτικού τέλους, και όχι από το κράτος. Αρα με την πρακτική τους απαξιώνουν τις δικές τους θέσεις εργασίας, περιθωριοποιούν «το μαγαζί» τους και, ουσιαστικά, το βγάζουν εκτός ραδιοτηλεοπτικού στερεώματος.
Την Τρίτη του Πάσχα, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Τουρισμού αντελήφθη πως ελάχιστοι υπάλληλοι είχαν επιστρέψει στις υπηρεσίες. Αρχισε να ψάχνει και, βεβαίως, αποκαλύφθηκε ότι οι περισσότεροι πήραν άδεια από τη… σημαία, ότι άλλοι έβαλαν συναδέλφους τους να χτυπήσουν κάρτα γι’ αυτούς, αρκετοί έβαλαν προϊσταμένους να βάλουν υπογραφές χάριν συναδελφικής αλληλεγγύης και μερικοί έφτασαν στο σημείο να πλαστογραφήσουν υπογραφές προϊσταμένων. Ολα αυτά περιγράφονται γλαφυρά στο σχετικό πόρισμα που δημοσιεύει σήμερα η «Καθημερινή» και φυσικά τα ίδια και απαράλλαχτα έγιναν σε όλο το Δημόσιο και στις υπηρεσίες του, μόνο που κανείς άλλος από την πολιτική ηγεσία δεν φιλοτιμήθηκε να ελέγξει!
Η μητέρα φίλου πέθανε πριν από τρία χρόνια. Ο φίλος έκανε όσα έπρεπε για να σταματήσει να «τρέχει» η σύνταξη, αλλά ματαίως. Η σύνταξη συνεχίζει να μπαίνει στον λογαριασμό της μακαρίτισσας, παρόλο που ο γιος έσπευσε δύο-τρεις φορές να το επισημάνει στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΙΚΑ. Ο ίδιος δεν αγγίζει τον λογαριασμό, τα λεφτά μαζεύονται, ενώ κατά τα άλλα γίνεται προσπάθεια για να ανακαλυφθούν οι πλαστές συντάξεις και οι συνταξιούχοι-μαϊμού, που βεβαίως υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι.
Για να φτάσουμε και στην πολιτική ηγεσία. Η οποία έχει αναλάβει να εκσυγχρονίσει τα οργανογράμματα των υπουργείων, μήπως μειωθεί η γραφειοκρατία και βελτιωθεί η απόδοσή τους, μεταξύ άλλων. Επρεπε να γίνει με δική μας πρωτοβουλία, αλλά επειδή η έννοια του μάνατζμεντ είναι ξένη στην ελληνική πολιτική τάξη, που ταυτόχρονα αδυνατεί να τα βάλει με το πελατειακό σύστημα, η κωλυσιεργία είναι συστηματική από τους υπουργούς. Και όπου έγιναν απόπειρες παρουσίασης νέων οργανογραμμάτων, το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον μέτριο, καθώς ήταν εμφανής η προσπάθεια να διατηρηθούν παλιές δομές. Προκειμένου προφανώς να μη δυσαρεστηθούν οι πάμπολλοι διευθυντές, που αρκετοί από αυτούς δεν διαθέτουν ούτε υφισταμένους.
Η αλήθεια είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα δεν λειτουργεί πολύ καλύτερα. Είναι πολλές οι επιχειρήσεις χωρίς καλή οργάνωση και άλλες τόσες που προσφέρουν υπηρεσίες χαμηλής ποιότητας. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να επικεντρωνόμαστε στον δημόσιο τομέα, αφενός γιατί αυτός κυρίως ευθύνεται που η χώρα έπεσε στα βράχια και αφετέρου, επειδ