Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ξέχασε τις κόκκινες γραμμές των προεκλογικών του διακηρύξεων, μπορεί να έκανε στροφή 180° για το μνημόνιο, για τον ΕΝΦΙΑ, για τη Μέρκελ κλπ, στο θέμα όμως του «σοσιαλισμού» της Βενεζουέλας παρέμεινε σταθερός και απόλυτα προσηλωμένος στις ιδεοληψίες του και όχι μόνον. Η ουσία βέβαια δεν βρίσκεται στη στήριξη που εξακολουθεί να παρέχει η ελληνική κυβέρνηση σε ένα αυταρχικό και διεφθαρμένο καθεστώς, πέραν του διεθνούς διασυρμού που γνωρίζει η χώρα μας εξ αιτίας της θέσης αυτής.

Γίνεται καθημερινά φανερό ότι το καθεστώς Μαδούρο έχει επιλέξει να πουλήσει ακριβά την εξουσία του και ότι προτιμάει να οδηγήσει τη Βενεζουέλα σε εμφύλιο από το να εγκαταλείψει την εξουσία. Τουλάχιστον μέχρις ότου προλάβει να βγάλει στο εξωτερικό το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων σε χρυσό και ότι άλλο πολύτιμο έχουν προλάβει να κατακλέψουν οι οικογένειες Τσάβες, Μαδούρο και των κολλητών τους.

Ο ορατός κίνδυνος από έναν εμφύλιο πόλεμο δημιουργεί μεγαλύτερες ανησυχίες λόγω του επίσης ορατού κινδύνου εμπλοκής δυνάμεων, όχι μόνο της περιοχής – που έτσι κι αλλιώς έχουν τοποθετηθεί στη μεγάλη πλειοψηφία τους κατά του καθεστώτος Μαδούρο – αλλά και αλλοπρόσαλλων παγκόσμιων ηγετών. Ο ανεκδιήγητος Τραμπ απειλεί ανοιχτά με επέμβαση, ο Πούτιν παραμένει σταθερός στη στήριξη ολοκληρωτικών καθεστώτων, όπως και ορισμένοι άλλοι «αλληλέγγυοι» στον αυταρχισμό ηγέτες.

Η θέση αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αποφυγή κάθε εξωτερικής επέμβασης στη χώρα με ταυτόχρονη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών για την δημοκρατική εκλογή της νέας ηγεσίας αποτελεί ασφαλώς μια ψύχραιμη και λογική φωνή. Το παιχνίδι με τη φωτιά της Βενεζουέλας δεν προσφέρεται για επικίνδυνα γεωπολιτικά μπρα ντε φερ ούτε και για θεωρητικά πειράματα ιδεολογικών ανεμοδούρων.