Εν αρχή ήν ο Καποδίστριας. Ο πρώτος  Κυβερνήτης της Ελλάδας έδωσε το όνομά του στην πρώτη ουσιαστική απόπειρα συμμαζέματος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το 1997. Ο διά της συνένωσης περιορισμός των ΟΤΑ σε 910 Δήμους και 124 κοινότητες – παρά τις «λαϊκές αντιδράσεις» των ευλόγως θιγομένων – σε συνδυασμό με τη σύσταση 13 περιφερειών, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ισχυρότερους και πιο αποτελεσματικούς αυτοδιοικητικούς οργανισμούς. Η απαιτούμενη πλειοψηφία του 42% για την ανακήρυξη της νικήτριας παράταξης ήταν δημοκρατικά ικανοποιητική και εφικτή για τη διοίκηση του Δήμου.
Ο αρχιτέκτονας της Ακρόπολης Καλλικράτης, έδωσε και συμβολικά το όνομά του στην επόμενη νομοθετική πράξη, που περιόρισε αποφασιστικά τους Δήμους σε 325 συνολικά. Η απαίτηση για ποσοστό 50% προκειμένου να ανακηρυχθεί ο νικητής από την πρώτη Κυριακή, οδήγησε σε ακραία παραδείγματα μειοψηφικών αυτοδιοικητικών διοικήσεων με τις ανάλογες δυσλειτουργίες.
Ο νομοθέτης της δημοκρατικής μεταρρύθμισης της Αθήνας, μετά την τυραννία του Πεισίστρατου, Κλεισθένης ανέλαβε στις μέρες μας τον άχαρο ρόλο να νομοθετήσει δήθεν αυτοδιοικητικά, στην ουσία όμως αδιαφορώντας για την ΤΑ και με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των εκλογικών σκοπιμοτήτων της συγκυβερνώσας παράταξης. Κατάργηση κάθε θεσμικού εμποδίου προκειμένου να έχει την ευχέρεια ο πρωθυπουργός να καθορίσει κατά το κομματικό δοκούν την ημερομηνία προσφυγής στις κάλπες και απλή αναλογική προκειμένου οι τυχόν καταποντιζόμενοι να παραμείνουν ρυθμιστές των δημοτικών πλειοψηφιών.
Ο χώρος της Τ.Α. ήταν διαχρονικά ο προνομιακός χώρος για την Αριστερά και τον προοδευτικό χώρο γενικότερα. Η άμεση επαφή με τα μικρά και μεγάλα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών και η επίλυσή τους ήταν πάντα στο επίκεντρο της προσοχής και των αγώνων της. Κι είναι πραγματικά κρίμα που η ίδια η Αριστερά έρχεται σήμερα να επιβεβαιώσει ότι ο αγώνας για την εξουσία είναι υπέρτερος των ιδεολογικών αρχών και αξιών.