Οκτώ γυναίκες σε ένα υπουργικό συμβούλιο 49 μελών. Καμία έκπληξη. Εδώ δεν είναι Ισπανία, Ιταλία ή Γαλλία για να υπάρχουν γυναίκες υπουργοί όσες ή περισσότερες από τους άντρες, φυσικά δεν είναι Γερμανία με την καγκελάριο ούτε Σκανδιναβία για να μην χρειάζεται καν έγνια για την ποσόστωση.
Ο αντίλογος γνωστός: Δεν έχει αποδειχθεί ότι οι γυναίκες τα πάνε καλύτερα στη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων, άλλος θα σου θυμίσει την Ζωή Κωνσταντοπούλου ως ΠτΒ ή την Ραχήλ Μακρή στα κάγκελα, άλλος θα το φτάσει μέχρι τη Θάτσερ και θα το τερματίσει με την Λεπέν. Είναι ο ίδιος που για να αξιολογήσει μια πολιτικό θα αναφερθεί μεταξύ άλλων στα μαλλιά της, στα κιλά της, στην οικογενειακή της κατάσταση. Θα αποδώσει σε ενδεχόμενη εμμηνόρροια τον εκνευρισμό της και θα προσπαθήσει να ανακαλύψει μυστικά της ερωτικής της ζωής μέσα από την ένταση που εκπέμπει.
Αυτά ισχύουν για τις περισσότερες σε όλους τους ανδροκρατούμενους χώρους: Πρέπει να αποδείξουν πολλαπλάσια από τους άντρες συναδέλφους τους και να κριθούν για πολύ περισσότερα από αυτά που αναλογούν σε εκείνους, έχοντας να σηκώσουν μεγαλύτερα βάρη στην εκτός δουλειάς καθημερινότητα.
Σε μια χώρα σαν τη δική μας, με πολλά συμπτώματα καθυστέρησης (δεν πρέπει να υπάρχει άλλο κοινοβούλιο στην ΕΕ χωρίς ομοφυλόφιλο/η), το θέμα δεν είναι να γίνει απολογισμός έργου των γυναικών που έχουν βρεθεί σε θέσεις εξουσίας αλλά να συνηθίσει το μάτι στην ύπαρξή τους, να εμπεδωθεί η αντίληψη ότι η πολιτική δεν είναι ανδρική υπόθεση και επομένως ότι δικαίωμα συμμετοχής και λόγου δεν έχουν βασικά οι άντρες και παρεμπιπτόντως οι γυναίκες – που μπορεί και να θεωρηθούν κάπως μη κανονικές αν το παρακάνουν με την πολιτικοποίηση.
Εχουν περάσει από το κοινοβούλιο, την αυτοδιοίκηση και τις κυβερνήσεις οπορτουνίστριες, ανίκανες, ανόητες, ακόμη και γελοίες, όμως αυτό δεν συνδέεται με το φύλο αλλά με το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού, όπως μπορεί κανείς να δει αν συνεκτιμήσει τα έργα και τις ημέρες των αντρών της πολιτικής. Μέχρι αυτή η διαπίστωση να γίνει αυτονόητη και να μην μας αφορά καθόλου το φύλο εκείνου/ης που μιλά από το βήμα της Βουλής, συμμετέχει στη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, μιλάει στην τηλεόραση ή ζητά την ψήφο μας, ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα που είναι να μην συμφιλιωνόμαστε με την εικόνα μιας κυβέρνησης που ξεχειλίζει από τεστοστερόνη.
Η νίκη της Χίλαρυ Κλίντον στις αμερικανικές εκλογές θα είναι νίκη της δυτικής ανοιχτής κοινωνίας – και αυτό όχι επειδή είναι γυναίκα, αλλά επειδή είναι ό,τι που μας χωρίζει από τον Τραμπ.