Οι υποψίες για δωροδοκίες αξιωματούχων για έργα και προμήθειες του κράτους και για τον, με κάθε μέσο, παράνομο ιδιωτικό πλουτισμό εις βάρος του δημοσίου, ήταν διάχυτες. Εκείνο που ήταν άγνωστο όμως και εσχάτως, η κοινή γνώμη το πληροφορείται έκπληκτη, είναι το τεράστιο ύψος των διακινούμενων και υφαρπαζόμενων ποσών. Οι διάφοροι αξιωματούχοι, οι οποίοι είτε για κομματικούς λόγους, είτε λόγω προσωπικής φιλίας με υπουργικά η άλλα στελέχη, η ακόμα και γιατί ανήλθαν στην διοικητική ιεραρχία, βρίσκονταν στις κατάλληλες θέσεις και συμμετείχαν στο εντυπωσιακό αλισβερίσι της διαφθοράς εκτός από τα ασύλληπτα οικονομικά οφέλη που αποκόμιζαν, άλλαζαν πλέον και κοινωνικό στάτους. Η χυδαία προσοδοθηρική τους σχέση με το κράτος τους ενέτασσε σε άλλη, ανώτερη, κοινωνική κατηγορία. Ήταν η χυδαία εκδοχή του ρόλου του ελληνικού κράτους στην κατασκευή των ελίτ και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων.
Η παρατηρούμενη μεγάλη, σε έκταση και κόστος, διαφθορά, είναι, κυρίως, αποτέλεσμα του κυρίαρχου ρόλου του κράτους στην δομή και την αναπαραγωγή της ελληνικής κοινωνίας. Δυστυχώς, οι περιοχές του παροικιακού ελληνισμού, στις οποίες αναπτύχθηκαν οι οικονομικές εμπορικές δραστηριότητες και οι ελληνικές αστικές τάξεις που διαμορφώθηκαν από αυτές, έμειναν έξω από τα όρια του νέου ελεύθερου κράτους μετά την Επανάσταση του 1821. Έτσι αναγκαστικά, από τις απαρχές της συγκρότησης του ελληνικού κράτους, η σχετικά γρήγορα σχηματισμένη διοικητική γραφειοκρατία που το επάνδρωσε, ανέλαβε, ελλείψει μιας δυναμικής αστικής τάξης, να χρηματοδοτήσει τις οικονομικές διαδικασίες και εκ των άνω να οργανώσει και να εκλογικεύσει τις νέες πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις. Ο κεντρικός όμως αυτός ρόλος του κράτους είχε ως αποτέλεσμα και τον αντίστοιχο αυστηρό καθορισμό και έλεγχο της οικονομίας. Όλα γίνονταν μέσω των γραφειοκρατικών και πολιτικών θεσμών του κράτους. Όποιος ήθελε να δραστηριοποιηθεί, έπρεπε να είχε σχέσεις με τους μηχανισμούς του κράτους. Μοιραία, εκτός από τις πολιτικές σχέσεις, αναπτύχθηκε ο χρηματισμός και η διαφθορά. Το πολιτικό προσωπικό και η ανώτερη διοικητική γραφειοκρατία ανέθεταν έργα και διένειμαν αναπτυξιακά, υποτίθεται, κεφάλαια, παρακρατώντας και την σχετική πρόσοδο για τον εαυτό τους και την επακόλουθη οικονομική και κοινωνική τους άνοδο. Ότι έγινε στην διαχρονία του ελεύθερου ελληνικού κράτους και έγιναν πολλά και σημαντικά, έγινε με κόστος και με πολλαπλή διάχυση οικονομικών και κοινωνικών προσόδων. Το ζήτημα είναι ότι και αργότερα, όταν οι οικονομικοί όροι πλέον ήταν διαφορετικοί, η αστική τάξη δεν διαμόρφωσε την ανάλογη δική της ιδεολογία, συμβιβάστηκε με τις παραδοσιακές γραφειοκρατικές και άλλες παρασιτικές δυνάμεις και δεν έσπασε τον φαύλο κύκλο της διαφθοράς. Αντίθετα πολλές μερίδες της συμμετείχαν με ιδιαίτερη προθυμία.