Η σχετικά πετυχημένη «έξοδος στις αγορές» θεωρήθηκε από πολλούς ως ένα πρώτο βήμα για τη μετάβαση της χώρας στην κανονικότητα. Ασφαλώς και η έξοδος αυτή στις αγορές, παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις και τη χρησιμοποίησή της και για πολιτικούς λόγους, ήταν μια θετική εξέλιξη. Μια περιδιάβαση όμως στα γεγονότα των τελευταίων ημερών δείχνει ότι στη χώρα επικρατεί ένας ιδιότυπος κοινωνικός μιθριδατισμός και προσλαμβάνεται πλέον ως κανονικότητα ο πολυεπίπεδος παραλογισμός. Βέβαια η έντονη κρίση με τις πολλαπλές τρομακτικές συνέπειές της συνεχίζεται, όπως και η βίαιη πολλές φορές αλλαγή των μέχρι τώρα κοινωνικών και οικονομικών δεδομένων.
Αντί όμως της έλλογης και συντεταγμένης διαχείρισης αυτής της δομικής αλλαγής, «απελευθερώθηκαν» φυγόκεντρες συμπεριφορές που επέβαλαν ως κανονικότητα αυτό που βιώνει τα τελευταία χρόνια η κοινωνία και η χώρα. Η τρομοκρατία, για παράδειγμα, η οποία έκανε ξανά την εμφάνισή της, η αυτοδικία στην πλέον φρικτή εκδοχή της και μάλιστα από όργανα της πολιτείας στις φυλακές της Νιγρίτας, η αναγόρευση της Χρυσής Αυγής σε κριτή της δημοκρατίας, είναι μερικές από τις εκδηλώσεις της καθιερωμένης κανονικότητας. Αλλά και στο πολιτικό πεδίο δυστυχώς η λαϊκίστικη και δημαγωγική συμπεριφορά εξακολουθεί. Η άκρατη λεκτική βία και ο κουτσαβάκικος καταγγελτικός λόγος, η ανειλικρίνεια και η αντιστροφή των θέσεων, η παροχολογία, η μετάθεση των ευθυνών, η απουσία ενός σοβαρού διαλόγου είναι η καθημερινή πολιτική πραγματικότητα.
Η καθ? ημάς κανονικότητα όμως εκδηλώνεται και σε άλλα πεδία συνεχώς. Την περασμένη Τρίτη, 8-4-2014, παρόλο που είχαν απεργία οι ενώσεις του χώρου του Τύπου και των ΜΜΕ, η εκπομπή «Αλ Τσαντίρι νιουζ» του Λαζόπουλου μεταδόθηκε κανονικά. Η Ενωση Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης επέτρεψε την παραγωγή και τη μετάδοσή της γιατί, όπως αναφέρθηκε σε δήλωσή της, ο Λαζόπουλος θα έκανε λόγο για τα προβλήματα των μελών της. Βέβαια αυτό ήταν το πρόσχημα για μια πολιτική επιλογή των συνδικαλιστών καθαρά ολοκληρωτικού τύπου. Ενώ επιβάλλεται πολιτική σιωπή στα ΜΜΕ, επιτρέπεται μόνο η εκπομπή του Λαζόπουλου με τα παρωχημένα αντισυστημικά και αντιμνημονιακά του κλισέ, με την ανέμπνευστη πλέον σάτιρά του, με την κολακεία του αγνού και ανόθευτου φαντασιακού λαού. Οι ενδεικτικές αυτές αναφορές σε εκδηλώσεις και εκδοχές της τρέχουσας κανονικότητας δηλώνουν βέβαια την ανάγκη της άλλης ευρωπαϊκής και δημοκρατικής κανονικότητας που έχει ανάγκη η χώρα. Την ανάγκη αλλαγής παραδείγματος σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας και του συλλογικού και ατομικού βίου. Ο στόχος είναι εξαιρετικά δύσκολος. Εκεί όμως θα κριθούν οι πολιτικές διαθεσιμότητες και η πίστη στις αρχές και τις πεποιθήσεις της κοινωνικής αλλαγής.