Συμπληρώθηκε, ήδη, ένας μήνας από το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης τρικομματικής συνεργασίας.
Τις εποχές της… ευφορίας και της ξενοιασιάς, ούτε που θα σκεφτόταν κανείς να κάνει απολογισμό και κριτική του πρώτου μήνα διακυβέρνησης.
Σήμερα, ωστόσο, με τον πολιτικό -και όχι μόνο- χρόνο να πιέζει απειλητικά την καθημερινότητα αλλά και το μέλλον της χώρας μας, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της όποιας «χάριτος».
Ασφαλώς δεν μπορεί να υποτιμήσει κανείς, ούτε την προσπάθεια ουσιαστικής προγραμματικής σύγκλισης των τριών κομμάτων, που εκφράστηκε και στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, ούτε και τη διάθεση για άμεση αντιμετώπιση των ζητημάτων που ανακύπτουν, μέσα και από τις συνεχείς συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών.

Γίνεται όμως όλο και πιο καθαρό ότι η κυβέρνηση αυτή, αν θέλει -και φαίνεται να θέλει- να πετύχει, δεν μπορεί να αποτελέσει «μία από τα ίδια» με τις προηγούμενες, σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης και την προσπάθεια εξόδου από αυτή.
Δεν μπορεί δηλαδή να βάζει τα χέρια στο κεφάλι της, για να αποφύγει τις καρπαζιές (της τρόικας) σαν τα μικρά παιδιά…
Χρειάζεται μια νέα, ριζικά διαφορετική στρατηγική, που θα αντιμετωπίζει την ουσία του προβλήματος στο σύνολό του, με την κατάρτιση ενός εναλλακτικού εθνικού σχεδίου για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη της Ελλάδας.
Ποιες αλλαγές στο κράτος, για να γίνει λειτουργικό και αποτελεσματικό, ποιες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, για να γίνει ανταγωνιστική, ποιές επενδύσεις -δημόσιες και ιδιωτικές- σε ποιους τομείς και με ποια προτεραιότητα, ώστε να αναθερμανθεί η αγορά και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, κ.λπ. …
Ένα σχέδιο, αποτέλεσμα συλλογικής επεξεργασίας μιας ομάδας -της «εθνικής διαπραγματευτικής»;- πολιτικών και τεχνοκρατών, ώστε να είναι όσο γίνεται πιο άρτιο, ρεαλιστικό και πειστικό, τόσο για μας, όσο και για τους δανειστές μας.
Να φανερώνει τη θέληση και την αποφασιστικότητά μας.

.

Η χώρα δεν χρειάζεται αποσπασματικά «ισοδύναμα μέτρα». Χρειάζεται συνολικό «ισοδύναμο σχέδιο» διεξόδου και ανάπτυξης!

Η σημερινή κυβέρνηση έχει και άλλη μία, ακόμα πιο σπουδαία ιδιαιτερότητα.
Δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να αποτύχει!
– Γιατί αποτελεί την τελευταία ευκαιρία της «ευρωπαϊκής» Ελλάδας. Όχι μόνο επειδή τα περιθώρια είναι στενά, αν δεν έχουν κιόλας εξαντληθεί, αλλά και επειδή, αν κρίνουμε κι από το οριακό εκλογικό αποτέλεσμα, η επόμενη κυβέρνηση θα βάλει οριστικά την ταφόπλακα στα όνειρά μας για μια Ελλάδα – μέλος της μεγάλης ενωμένης ευρωπαϊκής οικογένειας!
–  Γιατί αποτελεί την πρώτη, ουσιαστικά, κυβέρνηση διακομματικής συνεργασίας σε μια χώρα… εθισμένη στο ρεβανσισμό μιας άγονης δικομματικής αντιπαράθεσης με στόχο τη λεία του κράτους. Και επειδή στη νέα εποχή που ξεκινάει, οι κυβερνήσεις συνεργασίας και συναίνεσης
μπορεί να αποδειχτούν πολύτιμες για να βγει ο τόπος από το αδιέξοδο!
–   Γιατί αποτελεί την πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας -εξαιρουμένου του… διαβόητου ’89- με συμμετοχή ενός αριστερού κόμματος. Και επειδή είναι ανάγκη να αποδειχθεί στη πράξη ότι αριστερά, δεν σημαίνει μόνο άρνηση, μηδενισμό και καταγγελία. Η αριστερά μπορεί να είναι και κυβερνώσα και μεταρρυθμιστική, μπορεί κι αυτή να σηκώσει το μερίδιό της ευθύνης που της αναλογεί στο σήμερα και το αύριο της Ελλάδας!

Απ’ αυτή τη σκοπιά, χρειάζεται, οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, τα μέλη της κυβέρνησης, αλλά και τα στελέχη και οι οπαδοί των κομμάτων που τη στηρίζουν, να αντιμετωπίσουν τη μεγάλη αυτή προσπάθεια. Δεν πρόκειται για μια κυβέρνηση που απλώς πρέπει να πετύχει.
ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ!