Τι σημαίνει ρήξη με το πελατειακό κράτος; Ανακατανομή των πόρων από τους εντός (συντεχνίες, κομματικοί στρατοί, εθνικοί προμηθευτές, κολλητοί και ημέτεροι) στους εκτός συστήματος (άνεργοι, επισφαλείς εργαζόμενοι, νέοι επιχειρηματίες, έμποροι). Τι έχει γίνει μέχρι σήμερα; Ακόμα να ενταχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο το 40% των ΔΕΚΟ, ακόμα να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όπου θα στηριχθεί η πραγματική οικονομία, ακόμα να συγχωνευθούν και να κλείσουν δημόσιοι οργανισμοί και φορείς φαντάσματα (που εδώ και χρόνια μας είχε προειδοποιήσει ο Ο.Ο.Σ.Α), ακόμα επιδοτούμε τα ταμεία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και άλλα ευγενή ταμεία, την ώρα που η παραοικονομία και η διαφθορά οργιάζει, ακόμα να γίνει μια ιδιωτικοποίηση και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αφού θα πειράξουμε τις οικολογικές ευαισθησίες δημάρχων, πολιτών, αλλά και τα φιλέτα που δίνονται για τα δικά μας παιδιά, ακόμα είναι στο κράτος τα καζίνο και ο τζόγος, ώστε να λυμαίνονται το πλεόνασμα τρωκτικά, εργατικά και επιχειρηματικά, ακόμα να γίνει το περιουσιολόγιο, να καταγραφεί το πραγματικό εισόδημα των πολιτών και με βάση αυτό να γίνει μια δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση. Ακόμα συζητάμε αν θα πρέπει να υπάρχει ενιαίος φόρος ακινήτων που θα συμπεριλαμβάνει προοδευτικά όλους (και τους μικρούς) απέναντι σε όσους δεν έχουν κατοικία (αλήθεια, η αριστερά δεν θα έπρεπε να είναι κοντά σε όσους δεν έχουν σπίτι, παρά να χαϊδεύει τα αυτιά σε όσους έχουν…), ακόμα να γίνει μια σύγχρονη μεταρρύθμιση στην παιδεία χωρίς κομματικά και πελατειακά κριτήρια και με πανεπιστήμια που θα συνδέονται με την αγορά εργασίας, ακόμα καταγράφουμε μαϊμού συντάξεις, την ώρα που οι άνεργοι αυξάνονται και τα επιδόματα συρρικνώνονται. Ακόμα πληρώνουμε χιλιάδες υπολοχαγούς, ανθυπολοχαγούς, εποπ, ώστε να διασφαλιστεί το εθνικό μας φρόνημα, ακόμα και τώρα γίνεται ανακατανομή διορισμών στην ΕΡΤ, αλά και σε διοικητικές θέσεις των ΔΕΚΟ. Η διαφορά από χθες είναι ότι το κράτος είναι τρικομματικό (έστω και με ανισοκατανομή των ρόλων), άρα υπάρχει μεγαλύτερη νομιμοποίηση και περιθώριο ελιγμών.
Η αριστερή διοίκηση έχει βαλτώσει (Παντελάκης στην ΑΤΕ, Ζερβός στην ΔΕΗ, Μανιτάκης στη Δημόσια Διοίκηση), ενώ η κυβερνώσα Αριστερά πελαγοδρομεί μεταξύ αριστερής και ρεαλιστικής ψυχής (και χωρίς συνεκτικό σχέδιο για άνοιγμα της αγοράς, επενδύσεις, προστασία των αδυνάτων, παρά μόνο κόκκινες γραμμές σε λάθος χρόνο). Κάπου εδώ καταρρίπτεται και ο μύθος της μεταπολιτευτικής Αριστεράς, ότι αρκεί να μπουν στην κεντρική πολιτική σκηνή άνθρωποι με αριστερό πολιτισμό και ήθος και να φέρουν αλλαγές. Αν κάτι μας διδάσκει το πείραμα της μεταρρύθμισης στη δημόσια διοίκηση που οδεύει προς απόρριψη, είναι ότι με ιδεολογήματα και καλές προθέσεις δεν μπορεί να ασκηθεί διοίκηση. Δεν αρκεί δηλαδή να γράφεις καλά κείμενα, να είσαι προοδευτικός και με προωθητικές απόψεις, για να ασκήσεις αποτελεσματική διοίκηση. Πρέπει να είσαι και γνώστης, να έχεις κάνει μελέτη και να έχεις συγκροτήσει μια ομάδα με υψηλή τεχνοκρατική επάρκεια και τεχνογνωσία, που να προχωράει σε στέρεες βάσεις, χωρίς να υπολογίζει τόσο το πολιτικό κόστος (γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιο κόστος), αλλά να διασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον με τις μέγιστες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις αλλά και ρήξεις με καθεστωτικές νοοτροπίες.
Τι μας μένει λοιπόν; Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάθε εβδομάδα αλλάζει γραμμή, ανάλογα με το ποια συνιστώσα ή κοινωνική τάση έχει δυναμική, οι εν δυνάμει σύμμαχοί τους ψεκασμένοι Έλληνες, οι συμμορίες της Χ.Α, που χουλιγκανίζουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, το plan b του Αλαβάνου, οι υποστηρικτές της Ρωσίας και της Κίνας… και πάει λέγοντας. Και απέναντι σε αυτούς, οι στυγνοί τεχνοκράτες της Τρόικας που περιμένουν τον λογαριασμό, οι βάρβαροι ξένοι. Ως πότε όμως ο φόβος μήπως κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή ο μπαμπούλας της Τρόικας, θα επιστρατεύονται από την κυβέρνηση συνευθύνης; Και τελικά, απέναντι στο plan b του Αλαβάνου, του ΣΥΡΙΖΑ, των εθνικών κοιτασμάτων πετρελαίου, της καταγγελίας και της κοροϊδίας, του πολιτικού τυχοδιωκτισμού και ερασιτεχνισμού, ποιο είναι τελικά το πραγματικό plan (εκτός από το να μείνουμε στο ευρώ);