Ολοκληρώθηκαν λοιπόν οι εκδηλώσεις των κομμάτων που απαρτίζουν τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο. Η ελιά που ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις ως χώρος συνάντησης των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιλαλισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, μετά την άρνηση της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει και να συνδιαμορφώσει το εγχείρημα, την άρνηση του ΠΑΣΟΚ για ανανέωση και τον αιφνιδιασμό που προκάλεσε στους συμμάχους του αλλά και μετά τον βολοναταρισμό των 58 που από μια ελίτ διανοουμένων κατέληξε να συνομιλεί ως πολιτική κίνηση που όμως δεν είχε μετρήσιμο μέγεθος και φοβήθηκε την κάλπη, κατέληξε σε διεύρυνση του ΠΑΣΟΚ με κάποιες κουρασμένες κινήσεις ή προσωπικές ομάδες που προέρχοναν από το ΠΑΣΟΚ. Αν και υπήρχαν ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις(όπως του Κυριάκου Πιερρακάκη) υπήρχε εμφανής η έλλειψη ενός εκσυγχρονιστικού και μεταρρυθμιστικού λόγου στην συνδιάσκεψη, δείγμα πόσο επηρέασε η αποχή των 58.Το ΠΑΣΟΚ πλέον οδηγείται σταδιακά σε συρρίνωση, δεν κατάφερε να διαφοροποιηθεί ως πόλος προοδευτικής σταθερότητας μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, ισορροπούσε ανάμεσα σε επιλεκτικές ευαισθησίες(τιμή στα νοσήλεια) την ίδια στιγμή που προσυπέγραφε διορισμούς δικών του στελεχών(βλέπε Χρήστος Παπουτσής) και μόνο οι συνδικαλιστές του δυνάμεις φαίνεται ότι αποτελούν το μοναδικό σωσίβιο του μηχανισμού του. Ο Ευάγελος Βενιζέλος προσπαθεί ανεπιτυχώς να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό του, ενώ και ως πρόσωπο πλέον έχει ήδη λάβει χαρακτηριστικά απονομιμοποίησης από την κοινωνία(δεύτερος πιο αντιδημοφιλής πολιτικός μετά τον Νίκο Μιχαλολιάκο και ο πρώτος στις λιγότερες θετικές γνώμες).
Από την άλλη η ΔΗΜΑΡ με την διακήρυξή της εγκαινίασε την δική της προεκλογική πορεία όπου φιλοδοξεί να εκφράσει την τρίτο πόλο. Όμως η σύμπλευση με καθόλα άξια και καταρτισμένα στελέχη(Κοππά, Τσαμουργκέλης) δεν μπορεί να θεωρηθεί συμμαχία με κάποιο ρεύμα ή κίνηση έστω, αλλά διεύρυνση με κάποια πρόσωπα. Η άρνησή της να συμμετάσχει στις διεργασίες της κεντροαριστεράς έχοντας το ηθικό πλεονέκτημα και την αποδοχή του Φ.Κουβέλη στην κοινωνία, περιόρισε την δυναμική της με αποτέλεμα η συλλογή των 101 υπογραφών για την πρόσφατη διακήρυξη της, να είναι στενότερη πολιτικά και αδιάφορη επικοινωνιακά από αυτή της ιδρυτικής.(προσωπικότητες και των 58 συμμετείχαν όπως ο Γιάννης Βούλγαρης).
Διατυπώσεις όπως κοινωνική συνοχή, νεοφιλελευθερισμός, κοινωνική Ευρώπη, όχι στην λιτότητα, όχι στην ανεργία, αλλά δίχως περιεχόμενο και συνοδευόμενες από συγκεκριμένες αιχμές, ακούγονταν ως ευχές και εκθέσεις ιδεών τόσο στην συνδιάκσεψη της Ελιάς, όσο στην εκδήλωση της ΔΗΜΑΡ. Κοινός παρανομαστής και των δύο εκδηλώσεων, η έλλειψη μιας αξιόπιστης προοδευτικής ατζέντας που θα συσπειρώσει ευρείες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες. Αλήθεια τι σημαίνει όχι στην λιτότητα, όχι στα μνημόνια, όχι στην νεοφιλελεύθερη Ευρώπη; Έχει γίνει ανάλυση που οδεύει η πολιτική ενοποίηση και ποιες δυνάμεις έστω και από διαφορετικές αφετηρίες παλεύουν για αυτήν; Γνωρίζουμε ότι η Ευρώπη πλέον δεν είναι η μεγάλη αυτοκρατορία που τροφοδοτούσε πολλές χώρες μέσω της κατανάλωσης και ότι πλέον λόγω του ανταγωνισμού των νέων δυνάμεων, Βραζιλία, Κίνα, Ινδία, η πίτα έχει μικρύνει;; Έχει γίνει ανάλυση ότι χρειάζεται να λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα που αυτό σημαίνει μεταρρύθμιση των κοινωνικών συστημάτων ασφάλισης, ότι χρειάζοναι βαθιές τομές στην αγορά εργασίας για να υποδεχθεί την μεγάλη ανεργία των νέων;; Θα προχωρήσουν θεσμοί όπως το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, η τραπεζική ενοποίηση, η θέσπιση ευρωομολόγων που θα συνοδεύεται από προγράμματα εξυγίανσης των προϋπολογισμών των χωρών;;
Τα δύο σχήματα αδυνατώντας να συλλάβουν το πολιτικό κενό εκπροσώπησης και να προχωρήσουν σε τομές τόσο προγραμματικά, όσο και οργανωτικά, προτίμησαν την μοναχική πορεία στην μία περίπτωση και το ξεκλείδωμα του μηχανισμού στην άλλη. Ανταγωνίζονται πλέον μια ολοένα και μικρότερη εκλογική πίτα που όπως φαίνεται είτε προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε αποστασιοποιείται, είτε δηλώνει καταρχήν αποδοχή για νέα σχήματα όπως το Ποτάμι. Οι πολιτικές ηγεσίες ήδη ξεκίνησαν άτυπα την επίθεση για το νέο αυτό εγχείρημα. Αν προτάξουν όμως τον κομματικό πατριωτισμό είναι πιθανό να εισπράξουν την αποδοκιμασία των πολιτών που εντάσσονται στον χώρο αυτό και δεν πείθοναι πλέον από αφορισμούς. Το λάθος των πολιτικών ηγεσιών είναι ότι δεν έχουν ακόμα αφουγκραστεί το αίτημα της κοινωνίας για ριζική ανανέωση και προσπαθούν με έναν παλαικομματισμό να εντάξουν κοινωνικές κατηγορίες μέσα στον μηχανισμό τους. Τους δίνεται η ευκαιρία να καταρτίσουν μια ανανεωτική σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου, διαφορετικά ο κίνδυνος, οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς να μην εκλέξουν, ή έστω και να υποεκπροσωπηθούν στο ευρωκοινοβούλιο είναι μεγάλες και σίγουρα δεν θα φθαίει κανένας εξωγενής παράγοντας…