Ο τίτλος μπορεί να φαίνεται υπερβολικός. Αλλά δεν είναι. Μπορεί οι αναλογίες να μην είναι όλες ίδιες. Αλλά η ουσία είναι ίδια. Και συνοψίζεται στην οφθαλμοφανή διαπίστωση ότι οι συνεχείς πιρουέτες του Αλέξη Τσίπρα, θυμίζουν πολύ τις αντίστοιχες του (προεκλογικού) Αντώνη Σαμαρά. Με μια διαφορά: στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί μεγαλύτερη τρικυμία. Πρώτα ήταν η «κατάργηση» του Μνημονίου, μετά η «ακύρωση», ακολούθησε το «δεν θα το σκίσουμε», συνεχίστηκε με την «επαναδιαπραγμάτευση» και τώρα έφτασε η ώρα της «αναστολής». Η οποία προκάλεσε ντόρο και γι’ αυτό βαφτίστηκε «λάθος».
Αν θυμάστε, κάπως έτσι το πήγαινε και ο Σαμαράς με τα «Ζάππειά» του. Πρώτα υποσχέθηκε ρητά και κατηγορηματικά ότι θα αποκαταστήσει όλες τις συντάξεις. Μετά το περιόρισε στις «χαμηλές» (έτσι, αόριστα) συντάξεις. Αυτές θα τις αποκαθιστούσε «αμέσως». Μετά όμως μάθαμε ότι αυτό θα γινόταν «σταδιακά, ως το τέλος της τετραετίας». Ο Τσίπρας πρώτα έλεγε ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να κάνει κυβερνητική συνεργασία με κάποιο από τα σημερινά κυβερνητικά κόμματα. Τις προάλλες μας είπε «ποτέ μην λες ποτέ». Αν θυμάστε, ο Σαμαράς έλεγε ακριβώς τα ίδια. Ότι δεν επρόκειτο να συγκυβερνήσει «με το ΠΑΣΟΚ που μας έφερε ως εδώ», αλλά σήμερα μια χαρά συγκυβερνάει. Οι κωλοτούμπες, λοιπόν, δεν είναι ίδιον μόνο του Τσίπρα. Προηγήθηκε ο Σαμαράς. Η διαφορά είναι ότι ο αρχηγός της ΝΔ, από τη στιγμή που αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη στροφή, την έκανε και δεν πισωγύρισε. Πλήρωσε το κόστος στις εκλογές του Μαίου του 2012, αλλά επανέκαμψε τον Ιούνιο (φυσικά αυτές οι παλινωδίες του εξέθρεψαν στα δεξιά του το συνονθύλευμα των «ψεκασμένων» του Καμένου).
Ο Τσίπρας δεν μπορεί να ισορροπήσει. Ακόμα. Και ο κίνδυνος είναι να μην το καταφέρει ούτε ως τον Μάιο του 2014, οπότε είναι πιθανό να γίνουν οι βουλευτικές εκλογές, μαζί με τις ευρωεκλογές. Διότι προσπαθεί να πατάει σε δύο βάρκες. Η μια είναι του «ρεαλισμού». Προφανώς, μετά το πάθημα των Κυπρίων, οι πιο νουνεχείς στον ΣΥΡΙΖΑ, συνειδητοποίησαν ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για «μαγκιές» και «εκβιασμούς». Η άλλη βάρκα είναι του αντιμνημονιακού οίστρου, με τον οποίο έχει γαλουχηθεί το μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά εξηγούν τη δημοσκοπική στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία μπορεί να μεταστραφεί και σε πτώση, αν συνεχίσει να τροφοδοτεί τη σύγχυση για τις προθέσεις του και αν η κυβερνητική σταθερότητα παγιωθεί.
Όμως, ακόμη κι αν όλα του έρθουν ευνοϊκά, χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει αν θα «σκίσει» ή θα «αναστείλει» το Μνημόνιο και αν θα κυβερνήσει με τον Καμμένο, τη ΔΗΜΑΡ ή το ΠΑΣΟΚ, τότε η μετεκλογική θέση του θα είναι δεινή. Και -το χειρότερο- αυτό μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες στην οικονομία. Διότι στον ισχυρισμό «Τι χειρότερο μπορούμε να πάθουμε;» υπάρχει η απάντηση ότι το χειρότερο δεν το έχουμε δει. Όπως δεν το είχαν δει και οι Κύπριοι.