Ο Φώτης Κουβέλης έθεσε τις προάλλες θέμα ανασχηματισμού της κυβέρνησης και είναι ο πρώτος συνέταιρος της σημερινής κυβέρνησης που αναφέρεται σε μια τέτοια προοπτική. Κι ας είναι διάχυτη η γνώμη ότι ο αναχηματισμός αυτός είναι αναγκαίος.

Η ΔΗΜΑΡ είναι ο ένας από τους τρεις πυλώνες της κυβερνητικής πλειοψηφίας και ο μόνος από τους τρεις, σημαντικό αυτό, με αριστερές ρίζες και απόψεις. Το πολιτικό κόστος της στήριξής της στην κυβέρνηση Σαμαρά, με στόχο την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή

Ένωση, είναι συνεπώς μεγάλο. Το μόνο όφελος γι’ αυτήν, που όμως δεν έχει ιστορικές ευθύνες για τα όσα συμβαίνουν, όπως και για το ΠαΣοΚ, που έχει τέτοιες ευθύνες, είναι ότι θυσιάζονται για την πατρίδα και την Ευρώπη. Πόσοι το αποδέχονται;

Ο ανασχηματισμός είναι αναγκαίος γιατί η κυβερνητική πλειοψηφία είναι κοινοβουλευτικά τρικομματική, αλλά η κυβέρνηση είναι σαμαρική. Μήτε καν νεοδημοκρατική. Ο πρωθυπουργός στηρίζεται σε ένα περιβάλλον προσωπικών φίλων του, της Πολιτικής Άνοιξης, συμπατριωτών του από την Καλαμάτα και πολιτικών της πιο δεξιάς πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας. Οι απολύσεις επιτελικών στελεχών του Δημοσίου και οι διορισμοί άλλων στις θέσεις τους, ακόμα και στο εξωτερικό, καθώς και ο συστηματικός κυβερνητικός παρεμβαστισμός στα δημόσια -και όχι μόνο- Μέσα Ενημέρωσης, το επιβεβαιώνουν.

Ο ανασχηματισμός αυτός θα είχε όμως νόημα αν οδηγούσε στην ανάθεση σημαντικών υπουργείων σε ισχυρά και με πολιτικό βάρος στελέχη της κεντροαριστεράς, για την προώθηση ενός ανανεωμένου συμβολαίου συγκυβέρνησης και φυσικά με την αποκατάσταση της λειτουργίας του Υπουργικού Συμβουλίου, που σήμερα το αντικαθιστούν στην ουσία διάφοροι, χωρίς θεσμική ευθύνη, φίλοι του Σαμαρά «από τα παλιά».

Σκέφτομαι βέβαια ότι το ζητούμενο θα ήταν να ανασχηματιστεί η δεξιά-δεξιά καλαματιανή νοοτροπία του Σαμαρά. Δύσκολο. Αλλά υπενθυμίζω και σε όσους το ξεχνούν, ότι το 2014 θα είναι έτος εκλογών. Που θα είναι ακόμα πιο δύσκολες.