Μου είναι πολύ δύσκολο να διαφωνώ με πολλούς από σας και πρωτίστως με τον πρόεδρο. Ομως, εκτιμώ, ότι αυτό ειναι πολυ πιο ειλικρινές και τίμιο.
Πιστεύω ότι το συνέδριό μας έγινε πολύ βιαστικά για να αποφύγουμε τα μεγάλα και πειστικά ερωτήματα. Κάτι σαν ΠΝΠ. Για αυτό και απουσίασε ο ουσιαστικός πολιτικός διάλογος.
Εγκλωβιστήκαμε στην αντιπαράθεση γύρω από τους 58, αν έχουν σχέδιο διάλυσης της ΔΗΜΑΡ, αν είναι όργανα του Βενιζέλου ή του Σημίτη. Αναρωτιέμαι τι θα συζητάγαμε αν δεν είχαν υπάρξει οι 58;
Στιγματίστηκαν οι άνθρωποι που είδαν με ενδιαφέρον την πρωτοβουλία, φτάσαν διάφοροι να λένε ότι ο Σπύρος ή ο Ψαριανός είναι ΠαΣοΚ και το χειρότερο να τα λένε ή να τα υπονοούν αυτά άνθρωποι που ήταν επαγγελματίες πασόκοι-για να μην πω τιποτα χειρότερο- στα χρόνια των παχέων αγελάδων.
Και κάτι προσωπικό: εγώ οργανώθηκα στην Ανανεωτική Αριστερά στα τέλη του 90 γοητευμένος από την προσωπικότητα του Λεωνίδα, τον ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό του Μιχάλη, την επιμονή στους θεσμούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα του Φώτη.
Ξέρετε , εκείνη την περίοδο το ΠΑΣΟΚ σάρωνε, «εκμαύλιζε»και όσοι νέοι του «αντιστεκόντουσαν» ήταν σχεδόν γραφικοί. Άρα δεν επιτρέπω σε κανέναν τα υπονοούμενα και πολύ περισσότερο σε κάτι πρώην ΠΑσόκους, νυν δεν ξέρω τι…
Με πολύ μεγαλύτερη όρεξη και μεράκι και χωρίς δεύτερες σκέψεις στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις την ίδρυση του κόμματοσ μας.
Νομίζω ότι το λάθος που κανουμε ειναι οτι δεν συζηταμε τι θελουμε από το κόμμα μας για την επόμενη μέρα. Ποιο ρόλο θέλουμε να παίξει η ΔΗΜΑΡ;
Μιας συμπληρωματικής δύναμης που θα προσφέρει κάθε φορά στην όποια κυβερνητική πλειοψηφία 10, 12 ή 15 βουλευτές ή μιας δύναμης που θα παίξει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις στην κεντροαριστερά, άρα και στη χώρα; Αν θέλουμε το πρώτο, νομίζω ότι καλώς πορευόμαστε με ευκαιριακού τύπου συμμαχίες.
Με βεβαιότητα θεωρώ ότι η πρώτη επιλογή δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλω να πω, λοιπόν, ότι διαφωνώ με αυτήν την επιλογή.
Αδυνατώ να κατανοήσω όσους επικαλούνται τα ποσοστά ανεργίας ή τους δείκτες της φτώχειας ως απάντηση και ωσ αρνητικό επιχείρημα απέναντι σε όσους υποστηρίζουν τις ευρύτερες συνεργασίες.
Κανένας δεν έχει το μονοπώλιο της ευαισθησίας και πολύ περισσότερο οι άνεργοι δεν θα βρουν δουλειά από τις τηλεοπτικές ατάκες ή τα λόγια παρηγοριάς. Οι άνεργοι θα βρουν δουλειά, η ανάπτυξη θα έρθει μόνο αν βάλουμε κάτω τα καλύτερα μυαλά του χώρου μας να δουλέψουν και να παράγουν εναλλακτικές θέσεις.
Ε, λοιπόν τα καλύτερα μυαλά, όπως ο Γιάννης Βούλγαρης, ο Μάνος Ματσαγγάνης, ο Τάσος Γιαννίτσης και πολλοί άλλοι σε αυτό χώρο βρίσκονται!και φυσικά εδώ μέσα, για αυτό και πρέπει να γίνει το πάντρεμα.
Θεωρώ ότι η κίνηση των 58 μας βοηθά να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να προχωρήσουμε στην ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς, χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς.
Εμείς την αντιμετωπίζουμε με λάθος τρόπο και με καχυποψία, ενώ θα έπρεπε να την αγκαλιάσουμε. Είναι οι δικοί μας άνθρωποι, είναι τα παιδια του Λεωνιδα, ειναι ο κόσμος που μας έδωσε το 6,23%, ειναι αυτό που, όπως δείχνουν τα ποιοτικά στοιχεία των ερευνών, θέλει ο κόσμος που μας στήριξε, αλλά και ο κόσμος που απευθυνόμαστε γενικότερα.
Χωρίς εμάς- δεν το λέω με αλαζονεία- δεν μπορεί να προχωρήσει το εγχείρημα. Το ΠΑΣΟΚ μόνο του δεν μπορεί, οι υπόλοιποι χωρίς εμάς δεν θέλουν να πανε, άρα οι ευθύνες που μας αναλογούν απέναντι στον προοδευτικό κόσμο ειναι τεράστιες. Εμείς εχουμε το πρόσωπο, το σύντροφο Φώτη Κουβέλη, που όλοι συμφωνούν ότι μπορεί να ειναι ο ηγέτης όλου του χώρου. Εχουμε υποχρέωση να πάρουμε γενναίες αποφάσεις και να διορθώσουμε το λάθος. Το συνέδριο δίνει αυτήν την ευκαιρία.
Όπερ σημαίνει εδώ και τώρα διάλογος χωρίς αποκλεισμούς, συνεννόηση με τους 58 και ανοιχτές διαδικασίες για την προώθηση του εγχειρήματος της κεντροαριστεράς. Αν το κάνουμε με κέφι και χωρίς μεμψιμηριες, ο πόλος αυτός μπορεί να γίνει ισότιμος με τους άλλους δυο, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Αν το κάνουμε αυτό, η ΔΗΜΑΡ θα ξαναγινεί ελκυστική, θα συναντηθεί με ευρύτερα ακροατήρια, θα μπει στο παιχνίδι των εξελίξεων και, εντέλει, θα δικαιολογήσει στο ακεραιο το λόγο της δημιουργίας της.
Τώρα, λοιπόν, πριν είναι πολύ αργά. Ας τελειώνουμε με τις βεβαιότητας του παρελθόντος, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις της αριστεράς και ας ανοιχτούμε στις μεγάλες θάλασσες της ευρωπαϊκής και μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατιας, της κεντροαριστεράς. Το κάνουμε πλεον σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ας το κάνουμε και σε εγχώριο.
Δεν μπορούμε να λέμε για να αποφύγουμε το διαλογο ότι το ΠαΣοΚ έχει κάνει στρατηγική επιλογή τη συνεργασία με τη ΝΔ, οταν μέχρι να γίνει η προγραμματική συμφωνία των δυο το εγκαλουσαμε ότι κυβερνάει χωρίς μπουσαλα.
Αναρωτιέμαι, οταν δηλαδή έγινε η τρικομματικη συμφωνία και όλοι, με πρώτο τον σ.Προεδρο, λέγαμε ότι η κυβέρνηση έχει ορίζοντα τετραετίας, σημαίνει ότι είχαμε κάνει στρατηγική επιλογη προσέγγισης με τη δεξιά;
Μήπως με αυτα και άλλα πολλά ερχόμαστε να επιβεβαιώσουμε αυτούς που μιλούν για αντιφάσεις;
Πρέπει να το πράξουμε, για να μπορούμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για τον Λεωνίδα, τον Μπάμπη, τον Ηλία, τον Γρηγόρη, τον Μιχάλη και πολλούς άλλους.
Δεν εχουμε δικαιωμα να είμαστε οι επιβάτες στο τελευταίο βαγόνι του ταξιδιού της ανανεωτικής αριστεράς.