Σε μια σφαγή τύπου Κονεκτικατ εύκολα παίρνεις θέση. Εικοσιεπτά νεκροί, οι 20 παιδιά. Πόλεμος. Νιώθεις οδύνη για τα θύματα και οργή για το δράστη. Αμέσως τα ψυχικά ανακλαστικά ξεδιπλώνονται. Το αδιανόητο της πράξης δεν αφήνει περιθώρια για άλλη προσέγγιση.

Ας πάρουμε, όμως, ανάποδα την αιμάτινη γραμμή για να φθάσουμε στο οπλισμένο χέρι. Παιδικό και αυτό. Ένας 20χρονος είναι ακόμα παιδί, ένας μεγάλος έφηβος. «Μακελλάρης» , «σφαγέας», «στυγνός δολοφόνος» είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που βάζουν δίπλα στο όνομά του τα απανταχού media. Μακελλάρης, σφαγέας και στυγνός δολοφόνος δεν γίνεσαι μέσα σ/ένα πρωινό. «Χτίζεσαι» μέρα τη μέρα, δίνεις σημάδια ότι κινείσαι σε μαύρα σκοτάδια, ότι το «εντός» σου μάχεται το «εκτός» του κόσμου. Η μητέρα του δράστη -θύμα του επίσης- ήταν δασκάλα. Εκπαιδευμένη να ασχολείται με παιδιά. Να τα καταλαβαίνει, να τα «διαβάζει», να τα αφουγκράζεται. Δεν κατόρθωσε να δει τι βασάνιζε το γιο της, τη δυστοπία του, την » αρρώστια» και πού τον έσπρωχνε. Και όχι μόνο αυτό. Ήταν φανατική συλλέκτρια όπλων ! Δασκάλα συλλέκτρια όπλων. Αυτό είναι το αδιανόητο, το τρομακτικό για μένα σ αυτήν την αιματοβαμμένη ιστορία. Η Αμερική νοσεί βαθύτατα. Ο Ομπάμα μπορεί να γίνει ένας από τους πατέρες του αμερικανικού Έθνους αν βάλει τέλος στην παράνοια. Όταν μια κοινωνία, ένα πολιτικό σύστημα παράγει δασκάλες που συλλέγουν ημιαυτόματα και όχι βιβλία, τότε οι γονείς θα θάβουν τα παιδιά τους και όχι τα παιδιά τους γονείς τους.