Καθώς τα βαριά σύννεφα του δημοσιονομικού σκέλους της κρίσης απομακρύνονται, η οριστική θεραπεία δεν μπορεί να είναι άλλη από την ανάπτυξη. Γιατί έχουμε να κάνουμε με τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Χωρίς μέτρα εξυγίανσης, θα πηγαίναμε σε οριστική χρεοκοπία. Χωρίς ανάπτυξη, θα συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος των ελλειμμάτων, της ύφεσης και της ανεργίας.
Και δεν εννοούμε βέβαια την εύκολη δήθεν λύση του προβλήματος της ανάπτυξης, μέσω μιας «οικονομίας των δανεικών» που εξακολουθεί να ευδοκιμεί ως λογική σε μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος. Και αυτό, παρά τις πρόσφατες εμπειρίες με τις γνωστές τραγικές συνέπειες που κάποιοι θέλουν να ξεχνούν. Το 2009, το τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα των 24 δισ. ευρώ όχι μόνο δεν έφερε ανάπτυξη, αλλά οδήγησε σε ύφεση -3,3% μέσα στην ίδια εκείνη χρονιά. Ο μόνος δρόμος της πραγματικής ανάπτυξης είναι ο δύσκολος δρόμος της παραγωγικής ανασυγκρότησης με όρους και κανόνες βιωσιμότητας που συνδυάζουν την οικονομική αποτελεσματικότητα με τις κοινωνικές πολιτικές και την περιβαλλοντική προστασία.
Η πραγματική ανάπτυξη σημαίνει κατ? αρχάς επενδύσεις. Αφενός δημόσιες – και ας μην κουτσουρεύουμε άλλο το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων και ας αξιοποιήσουμε έγκαιρα και καλύτερα τους διαθέσιμους πόρους, παλιού και νέου ΕΣΠΑ. Γιατί δημόσιες επενδύσεις δεν χρειάζονται μόνο για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, αλλά και για υποδομές και δίκτυα απαραίτητα στις παραγωγικές δραστηριότητες. Σχήματα αμοιβαίου οφέλους με συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα μπορούν να αυξήσουν τους διαθέσιμους πόρους για τέτοιου είδους επενδύσεις.
Αφετέρου, το ενδιαφέρον για ιδιωτικές επενδύσεις μεγαλώνει, καθώς ο κίνδυνος χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ απομακρύνονται και η αξιοπιστία της χώρας αυξάνεται. Για να μετατραπεί όμως το ενδιαφέρον Ελλήνων και ξένων επενδυτών σε απτά αποτελέσματα στην οικονομία, στα εισοδήματα και στην απασχόληση χρειαζόμαστε υπερβάσεις από όλους. Πολιτικό σύστημα, κράτος, αυτοδιοίκηση, κοινωνία πολιτών. Γιατί όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για να γίνουμε κανονική ευρωπαϊκή χώρα.