Προσέξτε κε Πρωθυπουργέ! Το ταξίδι σας στην Κίνα θα είναι πολύ επιτυχημένο, όπως επιτυχημένη είναι και η μέχρι τώρα προσπάθειά σας να σταθεροποιήσετε την οικονομία για να σωθεί η Ελλάδα από μία ανεπανόρθωτη καταστροφή. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι θα συμφωνήσετε πως πολλά, ίσως τα σημαντικότερα, ακόμη μένουν να γίνουν. Μάλιστα, τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, γιατί η αισιοδοξία που φαίνεται να επικρατεί δεν αφορά και δεν ωφελεί όσους υποφέρουν από την φτώχεια και δυστυχία που έφερε η απαραίτητη αλλά αδέξια προσαρμογή. Ακόμη παλεύετε, και μαζί σας η χώρα, κόντρα στο χρόνο, γιατί η κοινωνική συνοχή και αντοχή εξαντλούνται επικίνδυνα. Και, βέβαια, γνωρίζετε καλά ότι οι πολιτικοί σας σύμμαχοι είναι αδύναμοι, ενώ οι αντίπαλοι, ακόμη και εχθροί, θα τους έλεγε κανείς, είναι αδίστακτοι. Ζουν το σύνδρομο του Σαμψών στη χειρότερη εκδοχή του.
Η πιο επιτυχημένη ξένη επένδυση, ίσως για πολλά χρόνια ήταν της COSCO στον Πειραιά. Εκτιμάται ότι πρόσθεσε 1.000 θέσεις εργασίας. Η ανεργία, όμως, είναι στο 1.5 εκ., άρα χρειάζονται 1.000 τέτοιες επενδύσεις για να εξαλειφθεί. Από το 2009 μέχρι το 2013 προστέθηκαν 1 εκ. άνεργοι. Ολόκληρο το πρόγραμμα των οδικών αξόνων σε επανεκκίνηση θα προσθέσει μόνο 25.000 και όχι μόνο Έλληνες εργαζόμενους. Πολλές ξένες επενδύσεις και αποκρατικοποιήσεις δεν θα συμβάλλουν άμεσα στην απορρόφηση της ανεργίας, ενώ η μερική ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ πιθανότατα θα αφαιρέσει θέσεις εργασίας. Ο απαραίτητος εκσυγχρονισμός της οικονομίας σημαίνει πρόσθετες απολύσεις, όπως π.χ. στις Τράπεζες. Μεσοπρόθεσμα μόνο, τα ξένα κεφάλαια θα δημιουργήσουν πρόσθετη απασχόληση καθώς η οικονομία εκσυγχρονίζεται και γίνεται περισσότερο ανταγωνιστική. Η άμεση ωφέλεια θα είναι χρηματιστηριακού τύπου με ωφελημένο το κεφάλαιο και τους διαχειριστές του. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά δεν λύνει το άμεσα πιεστικό πρόβλημα που είναι η θηριώδης ανεργία.
Είναι πολύ πιθανό η έξοδος από την ύφεση να μοιάζει με το L και όχι με το U, όπως θα θέλαμε. Για αρκετά χρόνια, ίσως ως το 2016, η οικονομία θα προσπαθεί να «χωνέψει» την τεράστια ζημιά της περιόδου 2009-2013. Για να φτάσει το ΑΕΠ στα €231 δις του 2009, από τα €191 δις του 2013 χρειάζεται €40 δις «καθαρά». Αν υποθέσουμε ότι το 2016 φτάνουμε σε πρωτογενές πλεόνασμα 4% του ΑΕΠ, δηλαδή όσο χρειαζόμαστε για να μηδενίσουμε το συνολικό έλλειμμα, θα ελπίζουμε για τα €40 δις στις ξένες άμεσες επενδύσεις και στο εμπορικό πλεόνασμα, στο οποίο είμαστε ήδη κοντά. Αν το εισόδημα αυξηθεί κατά €40 δις, με το μερίδιο της Εργασίας στο 35% του ΑΕΠ (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ), αυτό σημαίνει €14 δις, δηλαδή 1 εκ. θέσεις εργασίας με μέσες ακαθάριστες ετήσιες αποδοχές €14.000. Με άλλα λόγια, αν το 2016 η χώρα έχει «προσθέσει» στο ΑΕΠ € 40 δις χωρίς, όμως, αυτά να φεύγουν όλα για πληρωμές τόκων, θα μπορέσει να απορροφήσει μεγάλο μέρος της ανεργίας. Από εκεί και πέρα, η οποιαδήποτε περαιτέρω άνοδος στο ΑΕΠ, δηλαδή ανάπτυξη θα μπορεί να σημαίνει μεγαλύτερη απασχόληση και βελτίωση σε αποδοχές και συντάξεις.
Αυτή, όμως, είναι μόνο η απλή αριθμητική. Μας λέει πώς μπορούμε να επανέλθουμε στο ΑΕΠ του 2009, αλλά με δικά μας χρήματα, όχι με δανεικά. Σημαίνει δηλαδή, ότι χρήματα που δημιουργούνται από το πλεόνασμα των εξαγωγών και την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων προστίθενται στα εισοδήματα που δημιουργεί μία παραγωγική οικονομία. Πίσω από τα μεγέθη αυτά, συνεπώς, κρύβεται μία οικονομία που παράγει. Μία κυβέρνηση που διοικεί αξιοκρατικά, αξιολογεί έντιμα, φορολογεί αποτελεσματικά και δίκαια, επενδύει και, κυρίως, διευκολύνει τον ιδιωτικό τομέα να παράγει. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η χώρα αυτή έχει μεγάλες αναπτυξιακές προοπτικές. Μας έχουν κρατήσει πίσω, όμως, πολιτικές πρακτικές που έχουν κακομάθει και το λαό μας. Αυτά έχουν αναλυθεί σε έκταση μέχρι τώρα. Εδώ γυρνάμε, πάλι, στο ρόλο του Πρωθυπουργού και στη μεγάλη μας ανησυχία.
Αν σε κάποιον τομέα έχει αποτύχει μέχρι τώρα ο Πρωθυπουργός είναι στη στελέχωση του Κράτους, σε όλα τα επίπεδα. Η παροιμιώδης, πλέον, και γενικά διαπιστωμένη τάση του να κυβερνά με δικούς του και γνωστούς, κυρίως πατριώτες του, είναι πολλαπλά επικίνδυνη. Εκτός από το ότι περιορίζει αφάνταστα τη δυνατότητα ανεύρεσης «ταλέντων» σε μία πολύ μικρή δεξαμενή, αποθαρρύνει τους άξιους από τη διεκδίκηση της ευκαιρίας να προσφέρουν. Διώχνει τους καλούς, συχνά στο εξωτερικό, και μειώνει τη δυνατότητα της χώρας να αξιοποιήσει ακόμη και την προσφερόμενη ξένη τεχνογνωσία. Τα παραδείγματα Υπουργών και άλλων ανώτερων στελεχών με παντελή άγνοια του χώρου που υπηρετούν είναι πολλά. Οι διορισμοί, ακόμη και σε θέσεις όπως το Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου κατ’ ευθείαν από του Μαξίμου, είναι απαράδεκτοι. Αν η ανικανότητα και η αναξιοκρατία γίνουν εγκατεστημένες πρακτικές όπως ήδη γίνεται, καμιά κινέζικη, αλλά ούτε και η «θεία» παρέμβαση δεν μας σώνει. Τη δουλειά δεν θα την κάνουν οι ξένοι αλλά εμείς. Αυτοί που σίγουρα μπορούν και θέλουν. Όχι όσοι θέλουν, αλλά σίγουρα δεν μπορούν. Ακόμη και αν είναι …Μεσσήνιοι, ή «κολλητοί». Ο κ. Πρωθυπουργός ζει μία ιστορική στιγμή. Αν ελέγξει λίγο τον εαυτό του, θα «μείνει» στην ιστορία ως σωτήρας και αναμορφωτής της Ελλάδας και όχι ως κομματάρχης. Αν δεν τα καταφέρει, ίσως … λήξει και η ιστορία της χώρας.