Αυτό το άρθρο δεν είναι για όλους. Απευθύνεται μόνο σε όσους είναι πεπεισμένοι πως η Χώρα κινδυνεύει από την παραμονή αυτής της Κυβέρνησης στην εξουσία. Συνεπώς δεν ασχολείται με την καταγραφή της δεδομένης ζημιάς, αλλά, αποκλειστικά, με τον τρόπο απαλλαγής της Χώρας και της Κοινωνίας πριν επέλθει η «ανήκεστος βλάβη» που ήδη διαφαίνεται.
Σε μία Δημοκρατία οι Κυβερνήσεις αλλάζουν μόνο μετά από Εκλογές που γίνονται σε συνταγματικά καθορισμένα διαστήματα ή μετά από παραίτηση της Κυβέρνησης. Στην περίπτωσή μας μιλάμε για Εκλογές το Σεπτέμβρη του 2019, ή νωρίτερα. Άρα, αναζητούμε τους λόγους που θα προκαλούσαν πτώση της Κυβέρνησης το συντομότερο δυνατόν.
Αναμφισβήτητα, η Εξουσία είναι γλυκιά και πολλοί θα έκαναν «τα πάντα» για να την αποκτήσουν. Στη Δημοκρατία, όμως, και επειδή η διατήρηση της εξουσίας εξαρτάται πάντα από την αποδοχή της Κοινωνίας, η άνοδος στην εξουσία, αλλά και η παραμονή σε αυτήν εξαρτάται από τη δημόσια αποδοχή ή, έστω, ανοχή. Αυτά δοκιμάζονται κάθε τέσσερα χρόνια, ή και νωρίτερα, αν οι συνθήκες το επιβάλλουν.
Συνεπώς, σήμερα, ο μόνος λόγος αλλαγής θα ήταν η απώλεια της αποδοχής ή ανοχής. Αυτό ήδη συμβαίνει, όπως επανειλημμένες δημοσκοπήσεις δείχνουν εδώ και καιρό, αλλά είναι μόνο αναγκαία και όχι ικανή συνθήκη για την αλλαγή, όπως η απώλεια της «δεδηλωμένης». Το «παιχνίδι», συνεπώς είναι οι Βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρείται στην εξουσία, οιωνεί πραξικοπηματικά, μέσω μίας «ανίερης» συμμαχίας δύο απολύτως ιδεολογικά αντίθετων και ετερόκλητων κομμάτων. Η νομή της εξουσίας είναι η μόνη συγκολλητική ουσία, η οποία, όμως, δεν είναι πάντα ισχυρή. Στην περίπτωση της Πολιτικής έχει αποδειχθεί συχνά ευάλωτη, έστω και λόγω ιδιοτέλειας. Ο λόγος είναι ότι εξαρτάται από τις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων οι οποίες συχνά αποδεικνύονται ισχυρές, ακόμη και απρόβλεπτες.
Στην παρούσα περίπτωση, στην Ελλάδα, 151 άτομα υποχρεώνονται σε απίστευτους συμβιβασμούς με τη συνείδησή τους αλλά και την Κοινωνία για να διατηρήσουν στην εξουσία τον κ. Τσίπρα και τον κ. Καμμένο. Ως μόνο αντιστάθμισμα έχουν τα οφέλη της συμμετοχής στην εξουσία με κόστος, όμως, την προσωπική τους αναξιοπιστία στην ιστορία τους και στην κοινωνία με την οποία, υποχρεωτικά, συγχρωτίζονται καθημερινά. Οι κυβερνητικοί βουλευτές σήμερα «σηκώνουν» πολλαπλάσιο ηθικό «φορτίο» από αυτό που ώθησε συναδέλφους τους σε άλλα κυβερνητικά κόμματα στο πρόσφατο παρελθόν σε παραίτηση.
Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με τις «συναρτήσεις ευημερίας» 151 ατόμων-Βουλευτών. Η οικονομική επιστήμη μας διδάσκει τις έννοιες του «οριακού» κόστους και οφέλους. Η αναγκαία συνθήκη για να εμείνει κανείς σε μία πορεία είναι το όφελος να είναι μεγαλύτερο από το κόστος. Μετά από κάποιο όριο, όμως, τα οφέλη φαίνονται να «αξίζουν» όλο και λιγότερα σε σχέση, πάντα, με το κόστος. Ακόμη χειρότερα, τα οφέλη είναι ατομικά αλλά το κόστος είναι η ζημιά των ανθρώπων που οι Βουλευτές «εκπροσωπούν». Κάποτε το κόστος της «ντροπής» είναι αβάσταχτο.
Στο όριο, συνεπώς, ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των ΑΝΕΛ έχει να σκεφθεί αν και πόσο τον συμφέρει προσωπικά και διαχρονικά να στηρίζει τον κ Τσίπρα και τον κ. Καμμένο. Και, αν με τον πρώτο, ειδικά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν διατεθειμένοι να συμπορευτούν ακόμη, το «Ταξίδι» γίνεται αφόρητο με τον κ. Καμμένο ως «συνοδοιπόρο».