Θα επικεντρώσω τις αντιρήσεις μου και όσον αφορά τις «Θέσεις», και όσον αφορά την πορεία προς το Συνέδριο και όσον αφορά τη γενική πολιτική μας κατεύθυνση σε τέσσερα σημεία:

Σημείο πρώτο: Η πορεία προς το Συνέδριο

Στις «Θέσεις» αναφέρεται πως το Συνέδριο μας πρέπει να είναι ανοιχτό στην κοινωνία, να κερδίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ακροατήριο, να κινητοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη και πολίτες που βρίσκονται κοντά μας.

Θεωρούμε πως ο στόχος αυτός έχει επιτευχθεί; Όταν είναι σαφές πως από την πορεία των προσυνεδριακών συνελεύσεων μέχρι σήμερα όχι μόνο δεν έχουμε διευρύνει το ακροατήριο μας αλλά έχουμε απώλεια και του ενός τρίτου –στην καλύτερη περίπτωση- των μελών ή φίλων της ΔΗΜΑΡ; Αυτό δε, σε σχέση και με τη σαφή δημοσκοπική κάμψη που παρουσιάζεται, σε τι νομίζουμε πως οφείλεται;

Δεν έχει σχέση με τον τρόπο που έχει οργανωθεί το Συνέδριο, με τον ελάχιστο χρόνο που έχει διατεθεί στις προσυνεδριακές διαδικασίες, αλλά –και κυρίως- με το περιεχόμενο των «Θέσεων», το οποίο αντανακλά στην ουσία τη σύγχυση που κυριαρχεί στη γενική πολιτική γραμμή μας;

Ας απαντήσει ο καθένας μας μόνος του.

Σημείο δεύτερο: Η συμμετοχή και η αποχώρηση από την κυβέρνηση.

Στις «Θέσεις» η περιγραφή της συμμετοχής μας στην κυβέρνηση και της σε συνέχεια αποχώρησης μας αποτελεί κατά την άποψη μου μνημείο ανεπαρκών απαντήσεων σε κρίσιμα ερωτήματα. Στην πραγματικότητα συμπυκνώνει (αν μπορούν να ονομαστούν «συμπύκνωση» 50 + 50 σελίδες …) μια σειρά από ανακόλουθες πολιτικές , πέφτοντας όπως είναι φυσικό σε μια σειρά ακόμη και λογικών αντιφάσεων: Στις πρώτες σελίδες περιγράφεται περίπου ως κόλαση η περίοδος της συγκυβέρνησης για την κοινωνία, και αμέσως μετά δεχόμαστε ότι αυτή η φάση κράτησε τη χώρα στο Ευρώ, την αναχρηματοδότησε και την έσωσε από τη χρεοκοπία. Όσον αφορά δε την αποχώρηση μας, εκεί προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα: χωρίς καμία συγκεκριμένη τεκμηρίωση διαχωρίζουμε την κυβερνητική πολιτική σε δύο στάδια: στο πρώτο, όπου με τη δική μας συμμετοχή σώθηκε η χώρα και στο δεύτερο όπου η ΝΔ αποδείχθηκε ότι είναι Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ έγινε … δεξιότερο ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό όταν όλοι συμφωνούμε πως το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης ήταν «εμπροσθοβαρές» -και κακώς-, τα σκληρότερα δηλαδή μέτρα πάρθηκαν την περίοδο που συμμετείχαμε στην κυβέρνηση.

Θεωρούμε σοβαρά πως με μια τέτοια ανάλυση πείθουμε το ακροατήριο μας; Κατά την άποψη μου όχι μόνο δεν πείθουμε αλλά δεν απαντούμε καν στο ερώτημα που επιτακτικά μας θέτουν οι πολίτες. Και όσο εμείς δεν απαντούμε πειστικά τόσο και περισσότεροι πολίτες θα αναζητούν καταφύγιο σε απαντήσεις του τύπου είτε «success story» είτε «επιστροφή στον χαμένο παράδεισο».

Σημείο τρίτο: Ο Τρίτος πόλος

Ήδη από την ιδρυτική διακήρυξη της ΔΗΜΑΡ αλλά και ως μόνιμη επωδό σε διαδοχικές αποφάσεις, υπογραμμίζαμε: «Η ίδρυση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είναι μια επιβεβλημένη κίνηση για να απαντήσουμε άμεσα στο ολοένα διογκούμενο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και των σημερινών κομματικών φορέων της χώρας μας καθώς και για τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης».

Θεωρούμε ότι αρνούμενοι το διάλογο με τους «58» -τώρα 4058 και βάλε…- και περιοριζόμενοι σε «συμφωνίες κορυφής» με κατ’ εξοχήν στελέχη του ΠΑΣΟΚ συμμετέχουμε ενεργά στη «ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου»; Ή απλώς εγκαταλείπουμε το πεδίο αυτό, και τον κατεξοχήν χώρο που προσφέρεται για αυτή την ανασυγκρότηση, βορά στον ακραίο, μετωπικό δικομματισμό της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ; Ας απαντήσει και πάλι ο καθένας μόνος του.

Και έρχομαι στο τέταρτο και τελευταίο σημείο: Την Ευρωπαική διάσταση.

Πώς φανταζόμαστε τις επερχόμενες ευρωεκλογές; Μη υπάρχοντος ενός ισχυρού, «τρίτου, φιλοευρωπαικού πόλου»; Σε ποιό πολιτικό πεδίο θα κινηθεί ο προεκλογικός αγώνας; Θα επικυριαρχήσει ναι ή όχι το «μνημονιακό»; Και κατ’ επέκταση: ποιά συνθήματα θα επικρατήσουν στο «αντιμνημονιακό στρατόπεδο»; (Θα έχουν ή όχι αντιευρωπαική αιχμή; Θα θελήσει ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «λοιπές αντιμνημονιακές δυνάμεις» να ξαναφέρουν στην επιφάνεια τους «αγανακτισμένους» για να εισπράξουν σε ψήφους την «αντιευρωπαική οργή» τους; Και πώς θεωρούμε πως θα απαντά ο «δεύτερος πόλος»; Θα σύρεται ναι ή όχι και αυτός σε κάποιου είδους «αντιστασιακό ευρωπαισμό» μπας και εισπράξει κι αυτός το μερτικό του από τη προαναφερθείσα «οργή» -ενώ, παραλλήλως θα συντάσεται με τον «ευρωπαικό συντηρητισμό»;

Διότι βεβαίως δεν θεωρώ πως οποιοσδήποτε πιστεύει στα σοβαρά πως ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ ξεχωριστά και από μόνοι τους –άρα ανταγωνιστικά- θα αποτελούν «τρίτο πόλο», ο οποίος θα συγκεντρώσει τις αναγκαίες δυνάμεις για μια σοβαρή παρουσία στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο …

Που πάει να πεί πως η συμετοχή της χώρας μας στο ευρωπαικό γίγνεσθαι θα συρικνωθεί στους δύο «κυρίαρχους πόλους», με συμπλήρωμα τους νεοναζί. Οι οποίοι, πόλοι, με τους ευρωβουλευτές τους θα ενισχύσουν, ο μεν ένας –των «αντιμνημονιακών»- την ευρωσκεπτικιστική έως καθαρά αντιευρωπαική πτέρυγα, ο δε δεύτερος τη συντηρητική.

Κι αυτό σε μιά περίοδο που όλοι επιθυμούμε και αγωνιζόμαστε για ν’ αλλάξει ρότα η Ευρωπαική Ένωση – και που σημαντικό βήμα για μια τέτοια αλλαγή είναι και η ενίσχυση των εξουσιών του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου. Σε μιά περίοδο όπου ή έξαρση του εθνικισμού –συχνότατα ασχέτως δεξιού ή αριστερού προσήμου…- με αντιευρωπαική αιχμή, κινδυνεύει όχι μόνο να εμποδίσει συνολικές προοδευτικές λύσεις αλλά να οδηγήσει ολόκληρο το ευρωπαικό οικοδόμημα σε πολύ σκοτεινές ατραπούς…

Και ακριβώς για να ανακοπεί μια τέτοια πορεία υπέγραψα την πρόσκληση των 58.

Για να έχει η ψήφος μου ευρωπαικό νόημα, το οποίο να συνδέεται με πρακτικό αποτέλεσμα. Για να μην υποχρεωθώ, πάει να πεί, εγώ ο ψηφοφόρος, να διαλέξω αποκλειστικά και μόνο ανάμεσα στην ακόμη μεγαλύτερη συντηρητική αναδίπλωση ή στην αποσύνθεση της Ευρωπαικής Ένωσης.

Αλλά είπαμε: ο καθένας απαντάει μόνος του…

Θα τελειώσω διαβάζοντας ένα απόσπασμα από μια άλλη ομιλία:

«…Τελικά, σε μια εξαιρετικά δύσκολη εθνική στιγμή, ξεπηδάει πάλι το γνωστό ερώτημα: «μήπως άλλαξαν όλα, για να μείνουν όλα ίδια»; Εκτός βέβαια από

τα βάσανα του κόσμου που χειροτέρεψαν.

…Ποιά είναι όμως η πιο κραυγαλέα επανάληψη του κακού παρελθόντος; Ας μην έχουμε καμμία αμφιβολία. Είναι η βεβιασμένη προσπάθεια αμοιβαίας ενίσχυσης του μικρού δικομματισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.

Ο μικρός δικομματισμός αναπαράγει κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας όλα τα κόλπα της παλιάς δικομματικής αντιπαράθεσης. Λες και δεν άλλαξε τίποτα.

Η ΝΔ αυτοπροβάλλεται σαν εγγυητής της παραμονής της χώρας στην Ευρώπη με όλες όμως τις παλαιοκομματικές πελατειακές πρακτικές και όλο τον πολιτισμικό συντηρητισμό της. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει πεισματικά στον αρνητισμό και την καταστροφολογία. Ουσιαστικά, παρά τα λόγια για εθνική καταστροφή, ο μικρός δικομματισμός μοιάζει να πιστεύει ότι η κρίση θα είναι παροδική, η ανασυγκρότηση εύκολη, και γι αυτό αναπαράγει όλες τις παλιές συνταγές.

Αν επικρατήσει όμως αυτή η αντίληψη, το ορατό μέλλον της Ελλάδας είναι προδιαγεγραμμένο.

Θα έχουμε μια επισφαλή έξοδο από την κρίση, παλινωδίες μεταξύ ανάκαμψης και νέας ύφεσης, αναποτελεσματικές και αναλώσιμες κυβερνήσεις, βραχυκυκλωμένη δημόσια διοίκηση.

Αν συνεχίσουμε έτσι, πολωτικά και μικροκομματικά, η Ελλάδα θα καθηλωθεί στη μιζέρια των μικρών εμφυλίων της.

Το ζήσαμε, το γνωρίσαμε, δεν το θέλουμε πια».

Πρόκειται για απόσπασμα από την ομιλία του Γιάννη Βούλγαρη στη συγκέντρωση των «58» (που ήταν πάνω από 2058…), στο Ακροπόλ, την περασμένη Δευτέρα. Μια ομιλία που πολύ θα ήθελα και θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να ήταν μία από τις εισηγητικές ομιλίες στο Συνέδριο μας.

Και βεβαίως μου είναι δύσκολο να κατανοήσω γιατί οι απόψεις που περιλαμβάνονται στο απόσπασμα που διάβασα δεν εντάσσονται στην αποστροφή της ομιλίας του Προέδρου του κόμματος: « Ο Τρίτος πόλος ή θα είναι προοδευτικός ή δεν θα είναι …». Εκτός αν οι λέξεις είναι πιά κενές νοήματος.

Αλλά ας το ξαναπώ: ο καθένας μας απαντάει για λογαριασμό του.