Η πρόσφατη μακροσκελής πρόσκληση-manifestation 58 συμπατριωτών μας – που προφανώς δειγματοληπτικά και χρηστικά είναι μόνον 58 – δια της οποίας απευθύνουν μιαν ορθολογική έκκληση στη βάση ενός κειμένου – εναύσματος διαλόγου, προς άτομα και συλλογικότητες, για τη δημιουργία ενός πολυτασικού πολιτικού φορέα στο χώρο του ριζοσπαστικού κέντρου, παρουσιάζει κάποια ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, μερικά εκ των οποίων καταγράφονται παρακάτω:

– Για την ώρα, δεν είναι παρά μια ευσύνοπτη διακήρυξη, που με νηφάλια επιχειρήματα πολιτικής θεωρίας, στοχεύει σε μια μεσομακροπρόθεσμη αλλαγή του τωρινού πολιτικού χάρτη, μέσω της κατασκευής με καινούργια και παλιά υλικά, ενός μετα-πασοκικού, αλλά όχι αντι-πασοκικού, συνεκτικού Σ/δημοκρατικού φορέα. Η ειδοποιός διαφορά από προηγούμενες παρεμφερείς προσπάθειες, είναι η λυτρωτική έκφραση της αγωνίας μέρους των πολιτών, στην φθοροποιό και ανορθόδοξη εξέλιξη του πολιτικού τοπίου των τελευταίων ετών.

– Υποθέτω πως αποτέλεσε το συμπίλλημα συζητήσεων ανάμεσα σε πολλούς αριθμητικά πολίτες, αναφορικά με το πώς πρέπει να αναδομηθεί ο διευρυμένος χώρος της Κ/αριστεράς, με βάση συγκεκριμένες στοχεύσεις και προτεραιότητες. Κι εδώ είναι επίσης που διαφέρει από παλαιότερα εγχειρήματα παρόμοιου σκοπού, ενώ και η μακρόχρονη επώαση, βεβαιώνει του λόγου το αληθές.

– Η άμεση ή έμμεση συμμετοχή των κομμάτων του χώρου, με το ΠΑΣΟΚ εξαρχής θετικό και την ΔΗΜΑΡ επιφυλακτική έως αρνητική (αναλόγως του ποιος κατά περίπτωση μιλάει για λογαριασμό της), υποδηλώνει την ιστορική πολιτική αλήθεια, πως ο κρίνος υπάρχει μόνον στο χώρο της θρησκευτικής πίστης.

– Το γενικότερο στίγμα του κειμένου, μας οδηγεί αναπόφευκτα σε μια μετα-Σημιτική εκσυγχρονιστική πολιτική πλατφόρμα, λες και προσπαθεί να πιάσει το νήμα από το 2004, σε άκρως επικαιροποιημένη εκδοχή. Η έμμεση αναγνώριση αυτού του υπαρκτού ρεύματος, υπαρκτού από χρόνια, αλλά κατασυκοφαντημένου και ποντισμένου στα βαθιά νερά από τις χρεωκοπημένες δυνάμεις του εθνολαϊκισμού, είναι ένα μέγα κέρδος για την όποια δυναμική των μεταρρυθμιστών.

– Οι σαφείς αναφορές του κειμένου, “πέραν του καλού και του κακού”, δηλ. πέραν του διπόλου μνημόνιο-αντιμνημόνιο, που χωρίς να το παραβλέπει, το προσπερνά, δημιουργεί γόνιμο έδαφος διαμόρφωσης συνεκτικών πολιτικών προτάσεων για τις νέες ανάγκες της χώρας.

– Οι πολιτικοί φορείς υπάρχουν, λειτουργούν για λογαριασμό των πολιτών κι ένας από τους σκοπούς τους είναι και η αμφίδρομη παιδαγωγική μεταξύ κυβερνώντων και πολιτών.

– Οι προσπάθειες μετασχηματισμού της φθαρμένης κρατικιστικής εγχώριας Σ/δημοκρατίας, σε έναν σύγχρονο πόλο, στηριγμένον κυρίως στη Λογική και κατόπιν στον ανανεωτικό Λόγο ενός ρεφορμιστικού ρεύματος, που εξακολουθεί όμως ακόμα να ψάχνεται και να ψάχνει, αλλά και στα υγιέστερα μπολιάσματα από τον πολιτικό και οικονομικό Φιλελευθερισμό, είναι μια δύσκολη επιχείρηση, στην οποία, μαζί με την πιθανότητα της αποτυχίας, συνυπάρχει, τουλάχιστον ισόποσα, κι αυτή της επιτυχίας. Αν δεν δοκιμάσεις, άλλωστε, ποτέ δεν θα μάθεις αν τα κατάφερες.

Το εγχείρημα χρειάζεται την επάνδρωσή του με πολλούς άσημους, αλλά διάσημους και επιτυχημένους στους χώρους εργασίας και παραγωγής, που θα συμβάλλουν στην περαιτέρω ομογενοποίηση και τον εμπλουτισμό των θέσεων. Η μαζικοποίηση θα είναι άλλωστε και μια πολιτισμική γροθιά στις απόπειρες του εγκληματικού φασισμού της Χ.Α. Αξίζει τον κόπο αυτή η προσεκτική προσπάθεια μιας πληθυντικής Κ/αριστεράς.

Υ.Γ. Είναι προφανές, από τούτο αλλά και παλιότερα άρθρα μου, πως συμπαρατάσσομαι με την καινούργια αυτή πολιτική προσπάθεια.