Πώς να ερμηνεύσουμε τα καινούργια φαινόμενα τρομοκρατίας, με τις συχνές πλέον επιθέσεις των βίαιων μπαχαλάκηδων, αργά τη νύχτα ή τα ξημερώματα πριν φέξη ο ήλιος; Εκεί, όπου οι ομάδες Ειδικών Σωμάτων όλη τη νύχτα φρουρούν (πέριξ Εξαχρείων και Χ. Τρικούπη), έρχεται η στιγμή και το σύνθημα, για έφοδο, ανάβει τη σπίθα των καταστροφών, με μολότοφ και φωτιές, σε αυτοκίνητα και βιτρίνες, έτσι για ένα… ζέσταμα των νυχτόβιων «επαναστατών» που εξεγείρονται κατά τής άρχουσας τάξης…
Προφανώς είναι οι ίδιοι ή συνοδοιπόροι τους, οι οποίοι καίνε λεωφορεία λούζοντάς τα με βενζίνη, διατάζοντας, ευτυχώς, τους επιβάτες να κατέβουν από τα οχήματα, για να τα κάψουν άδεια (!) Σ’ αυτά να προσθέσουμε και τις οργανωμένες «θύρες» των ΠΑΕ, που γουστάρουν ξύλο και μαχαιρώματα με αντιπάλους ή ακόμα και μεταξύ τους, έτσι, για την τεστοστερόνη, για να βράζει το αίμα, για το αντριλίκι, για να τιμήσουμε τα… παντελόνια μας. Τώρα, πρόσφατα, το καινούργιο «φρούτο» είναι οι απανωτές κλοπές ακριβών διαγνωστικών μηχανημάτων από τα νοσοκομεία, αλλά και άλλες αναρίθμητες παραβατικότητες.
Λοιπόν; ποιο πολιτικό συμπέρασμα να εξάγουμε;

Όλα γίνονται με σχετική άνεση, με κουκούλες και δίχως κουκούλες. Δεν φαίνεται να είναι και εντελώς απαραίτητες οι προφυλάξεις από τους… εξεγερμένους των συμμοριών σε μια μεγαλούπολη, όπου οι κάμερες ασφαλείας και η αστυνομική ικανότητα μάλλον δεν επαρκούν για την αναγνώριση και σύλληψη τού κάθε παραβάτη που σπέρνει τον τρόμο… Εξ’ άλλου, η τιμωρία, για τις περιπτώσεις όσων συλλαμβάνονται, ισοδυναμεί με απαλό χάδι και χτύπημα φιλικό στον ώμο… Αυτό είναι που, σε συνδυασμό με την αδυναμία αστυνομικού ελέγχου και παρέμβασης, προσφέρει χώρο και δίνει το δικαίωμα για απροκάλυπτο νταηλίκι σε όλα αυτά τα νυχτερινά τρωκτικά, που βγάζουν… μεροκάματο, εκτελώντας εντολές τής κάθε μαφίας ή που συνεργάζονται με το πάσης φύσεως σκοτεινό εγκληματικό κύκλωμα, με στόχο να χτυπήσουν την όποια κοινωνική ισορροπία…
Οι καταγγελίες, περί πλημμελούς ελέγχου και ανοχής, που απευθύνονται προς εκείνη την κρατική υπηρεσία που ονομάζεται, κατ’ ευφημισμό, «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη»(!!!) δεν τις βρίσκω παράλογες ή μη ρεαλιστικές και δείχνουν το μεγάλο ποσοστό ευθύνης τού πολιτικού επικεφαλής, καθώς και στις σχετικές κυβερνητικές αποφάσεις που ισοδυναμούν με την απουσία σκληρής στάσης (επιβολής τού νόμου δηλαδή) απέναντι σε τέτοια ανδρείκελα της καθημερινής βίας που εκδηλώνονται ως επί τω πλείστον στην περιοχή των… Εξαχρείων (έτσι συμβολικά προτιμώ να ονομάζω την πλατεία).

Κατά τη διάρκεια της γραφής αυτού του κειμένου, προστέθηκε, στις μέχρι τώρα μαζικές δολοφονίες και το μακελειό στο Μάντσεστερ (22/5/2017) με πάνω από 22 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, στην πλειοψηφία τους νεαρά άτομα! Μια εφιαλτική συνέχεια τρόμου που δεν δείχνει πως θα σταματήσει…
Θα ήθελα, σχετικά, να σκεφτούμε κάτι αρκετά προκλητικό! Πόσο μπορούμε να κρίνουμε διαφορετικά και να διαχωρίσουμε αυτές τις τρομοκρατικές απεχθείς μαζικές δολοφονικές πράξεις, από τους δικούς μας μπαχαλάκηδες της καθημερινής και αλλόκοτης βίας; Η ένσταση πως οι «δικοί μας» δεν σκότωσαν ακόμα κανέναν (εκτός της Μαρφίν) πόσο νόημα περιέχει; Εξαρτάται λοιπόν από την ανάγνωση που κάνει ο καθείς. Η τρομοκρατία, ως έννοια, δεν αντέχει σε «ιδεολογίες» και μεγέθη. Δεν χρειάζεται να μετριέται με αριθμούς θυμάτων, ούτε να συγκρίνεται με ποσοστά διασποράς τού φόβου. Τέτοιες αφέλειες είναι για τα μπάζα. Η μόνη θέση που την «δικαιολογεί» έχει να κάνει με τη χρήση βίας σε απελευθερωτικούς πολέμους, όταν αναπτύσσεται η ανάγκη κι ο αγώνας για ανεξαρτησία τής όποιας κατεχόμενης πατρίδας, δημιουργεί ανεξέλεγκτο μίσος και χάνεται η λογική εκατέρωθεν… Τα ιστορικά παραδείγματα είναι τραγικά πολλά, βαραίνουν την ανθρωπότητα και η εμπειρία στη δική μας χώρα είναι ακόμα νωπή…
Να επιστρέψουμε όμως στον εγχώριο εκφοβισμό και στο ερώτημα που τίθεται: Πώς να αναγνώσουμε το γεγονός πως, στη χώρα μας, τα παντός είδους φασιστοειδή πληθαίνουν και εμφανίζονται καταστρέφοντας, εκφοβίζοντας, τρομοκρατώντας, είτε από τα ακροαριστερά είτε από τα ακροδεξιά, μόνο και μόνο από αγανάκτηση, θυμό, ιδεολογική στρέβλωση, κοινωνική περιθωριοποίηση ή ακόμα ακόμα λόγω σχιζοφρενούς ψυχωτικής προσωπικότητας;

Όλα είναι μέσα. Ακόμα και το να θεωρήσουμε πως, οι συμμετέχοντες προκλητικά στην κόλαση των καταστροφών, είναι κι αυτοί… πολίτες, με διαφορετικό ταπεραμέντο. Έχουν μάθει να εκτονώνουν το θυμό τους με αυτόν τον τουλάχιστον αρνητικό τρόπο. Έχουν συμφιλιωθεί με την αγριότητα και τη βία, θεωρώντας πως το… Σύστημα πρέπει να τιμωρηθεί πάραυτα! Αυτό το έχουν περιπλέξει με κάποια ψήγματα από ιδεολογίες ή ζαμανφουτισμό, sui generis… κοινωνικούς αγώνες, αδιαφορώντας για τις καταστροφές και τους βανδαλισμούς σε κτίρια, βιτρίνες, λεωφορεία, αυτοκίνητα και ψυχές. Θεωρούν πως οι συμπεριφορές τους αυτές είναι δικαίωμά τους και πως το θέμα τής έκφρασης είναι «δικό τους θέμα»… Στην πραγματικότητα η συνεχιζόμενη ατιμωρησία, των υπότροπων αυτών αλητών που υπάρχει στη χώρα μας, είναι και το πρόσφορο έδαφος που τους επιτρέπει να συμπεριφέρονται με «τον δικό τους τρόπο». Το ότι, στο πλαίσιο των ελαχίστων συλλήψεων, έχουν βρεθεί και κάποιοι Αλβανοί, Σενεγαλέζοι, Ιρακινοί, δεν αλλάζει καθόλου το γενικότερο σύνολο, με την άκρως θλιβερή και άθλια εικόνα των Ελλήνων μπαχαλάκηδων. Για παράδειγμα, τα Εξάχρεια  έχουν πολλές φορές την όψη βομβαρδισμένου τοπίου εμπόλεμης περιοχής…

Να εκλάβουμε λοιπόν τέτοιες βίαιες συμπεριφορές ως έκφραση αγανάκτησης μέρους τής κοινωνίας που τα σαρώνει όλα; Να εντάξουμε τις καταστροφές στην πίεση που υφίσταται ο κυρίαρχος λαός και που οδηγεί ένα μέρος του, το πιο θυμωμένο, να αντιδρά έτσι; Και, τέλος, αναρωτιέμαι: έχει ή δεν έχει σχέση, αυτό το σκληρό και διψασμένο για βία α π ο λ ι τ ί κ μέρος τής κοινωνίας (γιατί από την κοινωνία προέρχεται), με αυτά που ονομάζουμε Παιδεία, Εκπαίδευση, Πολιτισμό, Γνώση, Καλλιέργεια, Δημοκρατία, Δικαιώματα, Οικογενειακό-Σχολικό περιβάλλον, ΜΜΕ και την χειραγώγησή τους από εκλεγμένες κυβερνήσεις που, θεωρητικά, τα μέλη της είναι οι επικεφαλής του συντονισμού όλων των προαναφερόμενων φορέων;

Λοιπόν. Ας μπω στη διαδικασία να καταγράψω μία φράση: Η πόλις, οι πολίτες, η εργασία, η ίδια η καθημερινότητα, αναζητούν ειρηνικές συνθήκες ώστε να δημιουργείται κοινωνική ομαλότητα και ευνοϊκό πλαίσιο για εργασία, παραγωγή, δημιουργικότητα και προκοπή.
Σήμερα, όλα αυτά αθροισμένα, βγάζουν, για κάποιους, αποτέλεσμα μιας τοποθέτησης που υφίσταται την κριτική περί συντηρητισμού. Οι διαφωνούντες με αυτή την τοποθέτηση έχουν στο μυαλό τους πως οι ανατροπές για πρόοδο γίνονται μόνο με την ανατροπή και τη βία. Αυτές οι δυο πλευρές ερμηνείας τής ζωής, αντιπαρατίθενται καθημερινά κυρίως με βίαιο τρόπο και όχι με συναινετική περίσκεψη.
Κάπου υπάρχει και στη… ρίζα μας. Ή όχι;