Διίστανται οι γνώμες για τον ανασχηματισμό. Αλλοι θεωρούν ότι στόχος είναι η συντήρηση στην εξουσία και άλλοι βλέπουν εκλογικό σχεδιασμό. Ο,τι από τα δύο και αν ισχύει, δεδομένη είναι η προσπάθεια συμβιβασμού με τους πιστωτές, με την Εκκλησία και με τον κομματικό μηχανισμό. Ετσι, στα μνημονιακά υπουργεία τοποθετήθηκαν πρόσωπα που μπορούν να συνεννοηθούν με τους εταίρους, εκπαραθυρώθηκε ο Ν. Φίλης από το υπουργείο Παιδείας, αναβαθμίστηκε ο Π. Σκουρλέτης που έχει ισχυρά ερείσματα στον ΣΥΡΙΖΑ, έκλεισε η πόρτα για τους ΠΑΣΟΚογενείς, ακόμη και για πρώην στελέχη της ΔΗΜΑΡ, επειδή δεν τους θέλουν οι «53».

Η ουσία είναι ότι ένας τέτοιος ανασχηματισμός δεν λύνει κανένα πρόβλημα για τη χώρα, αφού ο ίδιος ο πρωθυπουργός, με την ομιλία του στην πρώτη συνεδρίαση του νέου υπουργικού συμβουλίου, δεν ανέλαβε καμία ευθύνη για τα λάθη και τις παραλείψεις του, ούτε καν για το αδιανόητο φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες. Επιμένει αυτάρεσκα σε ένα κατά φαντασίαν success story και υπερασπίζεται μια διχαστική αντίληψη που παράγει μόνο πόλωση και φανατισμό.

Δεν χρειαζόμαστε αλλαγές προσώπων, χρειαζόμαστε αλλαγή πορείας, δηλαδή αλλαγή αντιλήψεων και πολιτικής. Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει και για το λόγο αυτό ο ανασχηματισμός αποτελεί ανανέωση μόνο κατά τα προπαγανδιστικά σημειώματα του Μεγάρου Μαξίμου.