Πάντα ο καινούργιος χρόνος μπαίνει ως άγνωστος και εν καχυποψία επισκέπτης… Υποψιαζόμαστε πως δεν θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο και ότι μας επιφυλάσσει κάτι που δεν γνωρίζουμε, κάτι που θα μας δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη ζωή.
Επειδή όποιος έχει καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι, έτσι κι εμείς, υποψιαζόμαστε πως ουδείς είναι φιλικά διακείμενος απέναντί μας και καταλήγουμε να αφαιρούμε από τη ζωή την πιθανότητα μιας συμπαράστασης, στο δύσκολο δρόμο που περπατάμε…
Υποψίες-υποψίες! Καμία Ευρώπη, καμία Γερμανία, κανένα μονοπώλιο, καμία δύναμη δεν μπορεί να μας συμπαρασταθεί! Υπάρχουν μάλιστα πολλοί (πάρα πολλοί) που θεωρούν πως δεν μας συμπαρίστανται επειδή, εμείς οι Έλληνες, είμαστε… περιούσιος και μοναδικός λαός και γι αυτό μας… ζηλεύουν (sic) και θέλουν το κακό μας. Ιστορίες για αγρίους που μας καθιστούν (δικαίως) αμετανόητα γραφικούς, χάνοντας την ικανότητα προσαρμογής σε ένα σύγχρονο κόσμο, με επικοινωνιακές δυνατότητες.
Έτσι είναι. Κάθε τι καινούργιο, δυσκολευόμαστε να το κατανοήσουμε. Μας παιδεύει και το παιδεύουμε και ο χρόνος κυλάει δίχως να μας βοηθάει. Ο καινούργιος χρόνος, για να λέγεται νέος, πρέπει να έχει σχέση με τον χρόνο που χάνουμε από τις χρόνιες αγκυλώσεις, από τις ηθογραφικές εξαρτήσεις μας και από τις πνευματικές μας ιδιαιτερότητες, γύρω από τις εξελίξεις τής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας.
Το ζητούμενο είναι πάντα η πνευματική μας οντότητα, μέσα από το πέρασμα των καιρών. Ο χρόνος που κυλάει (που γλιστράει, θα έλεγα) δεν είναι μια έννοια αφηρημένη. Δεν είναι απλώς σαν το νερό που τρέχει στο ρυάκι. Είναι συνεχής ροή με γεγονότα αναμενόμενα, αλλά και απρόσμενα. Συνεχείς αλλαγές, σε πνευματικό και οικονομικό επίπεδο, μας καθιστούν υπεύθυνους ατομικά για την επιλογή με «ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις»…
Σε μια εποχή που ακόμα και η ψήφος στην κάλπη έχει χάσει τη σημασία της, αφού οι τόσες μεταπολιτευτικές ψηφοφορίες δεν οικοδόμησαν αμιγώς δημοκρατικό ήθος και δεν δημιούργησαν πολίτευμα από πολίτες με πολιτισμό και ιδανικά (αυτή την πρόσφατη μάλιστα περίοδο ακούμε και διαβάζουμε, για πολλοστή φορά, απεχθείς ειδήσεις για μίζες, κομπίνες, μαύρο χρήμα και καταχρήσεις εξουσίας) από υψηλά ιστάμενους.
Σε μια τέτοια δύσοσμη εποχή, οι υποχρεώσεις τού πολίτη (του πολίτη με ευαισθησίες, εντιμότητα και ήθος) είναι ακόμα πιο απαιτητικές. Σε μια περίοδο μνημονιακών υποχρεώσεων και καταφανών αδικιών του Συστήματος, την ώρα που το πολιτικό-κομματικό περιβάλλον διακατέχεται από την αγωνία προσέλκυσης ψήφων (πάση θυσία…), τα περιθώρια, για μια ήρεμη πολιτική σκέψη με πνεύμα και συνοχή, εκλείπουν. Τα παραδείγματα της εποχής των ΑΝΕΛ, της Χρυσής Αυγής και άλλων δυνάμεων ακροδεξιών αποκλίσεων, δηλώνει πως ο κόσμος (δίχως τα κουπιά της βάρκας) αφήνει το σκάφος όπου το πάει ο άνεμος…
Ο καινούργιος χρόνος τού ’14 ας είναι τουλάχιστον σημείο ήρεμης σκέψης που θα μας οδηγήσει σε συλλογικά συμπεράσματα μιας κοινωνίας δίχως κρυφοεμφυλιακές διαθέσεις.
Το ’14, ας είναι ο χρόνος που θα αλλάξει τις σκέψεις μας γύρω από τον εκσυγχρονισμό τής ίδιας της ζωής…