Σύμφωνα με μια απλοϊκή μαρξίζουσα αντίληψη, το Κράτος είναι εργαλείο της κυρίαρχης αστικής τάξης. Από την εποχή του Νίκου Πουλαντζά, όμως, είναι γνωστό ότι το σύγχρονο κράτος είναι η υλική συμπύκνωση του ταξικού συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων. Οι λειτουργίες που επιτελεί είναι πολλές και πολλαπλές με σκοπό τη συνοχή και την αναπαραγωγή του κοινωνικού σχηματισμού. Είναι δε ένα ευρύτατο πεδίο πολιτικής και κοινωνικής πάλης και ανάλογα πάντα με τα αποτελέσματά της, ρυθμίζει τις υποχρεώσεις και εγγυάται τα δικαιώματα των πολιτών, παρέχει έναν βαθμό προνοιακής προστασίας, φροντίζει για την τήρηση των κανόνων δικαίου και καταστέλλει τις παραβατικές συμπεριφορές.

Για την επιτέλεση πολλών επιμέρους λειτουργιών, το κράτος έχει τη δυνατότητα να ασκήσει κάποια καθορισμένη και συνταγματικά προβλεπόμενη μορφή βίας. Γι’ αυτό, όπως θεωρεί ο Μαξ Βέμπερ, το Κράτος είναι ο μηχανισμός που διαθέτει το μονοπώλιο της έννομης φυσικής βίας. Αναγκαία και ικανή συνθήκη όμως για να επιτελέσει το Κράτος τον ρόλο του, είναι η θεσμική και ιδεολογική νομιμοποίησή του. Η οργάνωση, η λειτουργία και τα όριά του πρέπει να προβλέπονται από το Σύνταγμα και τους σχετικούς νόμους, ενώ οι θεσμοί και οι μηχανισμοί του να ασκούν εγκεκριμένα καθήκοντα, ελεγχόμενοι πάντα από καθορισμένα όργανα. Πρέπει όμως και οι πολίτες να αναγνωρίζουν τον ρόλο του κράτους και να αποδέχονται ως νόμιμες τις ενέργειές του. H μη τήρηση της αναγκαίας αυτής διπλής συνθήκης ή και μιας μόνο πλευράς της, οδηγεί στην απονομιμοποίηση του κράτους, με προφανή βέβαια διαλυτικά κοινωνικά αποτελέσματα. Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία της τρέχουσας κρίσης βιώνει μια τέτοια εν εξελίξει απονομιμοποίηση. Το κράτος φαίνεται να αποχωρεί από τον δημόσιο χώρο για λόγους είτε οικονομικούς είτε πολιτικούς και ιδεολογικούς.

Το κράτος αδυνατεί πλέον να επιτελέσει ολοκληρωμένα την κοινωνική προνοιακή / προστατευτική λειτουργία του απέναντι στους πολίτες που υφίστανται τις πιο ακραίες συνέπειες της κρίσης. Αδυνατεί όμως να επιτελέσει και την κατασταλτική του λειτουργία απέναντι σε όσους προβαίνουν σε έκνομες πράξεις σε δημόσιους χώρους με πρόσχημα κάποιες παιδαριώδεις «επαναστατικές» ιδέες. Το γεγονός αυτό συνέβαινε συχνά τα τελευταία χρόνια. Για πρώτη φορά όμως, όπως προκύπτει από τις συνεχείς δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού κ. Πανούση, είναι πολιτική κατεύθυνση κάποιων υπέρτερων κυβερνητικών μηχανισμών. Οι προφανώς ιδεοληπτικές αυτές κυβερνητικές πλευρές σφάλλουν οικτρά. Οταν απουσιάζει η κρατική παρέμβαση, η οποία είναι και η μόνη που ελέγχεται, τότε κυριαρχεί η βία με το όποιο πρόσημο και κυρίως αυτή του οργανωμένου εγκλήματος, με τραγικές συνέπειες για τους κοινωνικά αδύναμους και ανυπεράσπιστους.