Η συγκρότηση του νέου ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς αποτελεί μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Η κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας είναι πλούσια από παραδείγματα κομμάτων που διασπάστηκαν. Στην προκειμένη περίπτωση συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.   Δύο κόμματα που ήταν αντίπαλα στις εκλογές και εξέλεξαν διαφορετικές κοινοβουλευτικές ομάδες, από κοινού και με άλλα κόμματα, πολιτικές κινήσεις και πρόσωπα, ενώνονται σε έναν κοινό φορέα.

Η τύχη του εγχειρήματος θα κριθεί από το αν θα αποτελέσει πράγματι μια μεγάλη και τολμηρή πρωτοβουλία για την αναγέννηση της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, και όχι απλώς μια ομπρέλα για να αντιμετωπίσουν την «καταιγίδα» που έπληξε τον χώρο πολιτικοί παράγοντες με διαφορετικές προσωπικές στρατηγικές,  αλλά με κοινό στόχο την υποκατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ και την προοπτική εξουσίας.

Στην πρώτη περίπτωση, ο νέος φορέας δεν μπορεί να είναι ένα νεφέλωμα, αλλά θα πρέπει να αποκτήσει σαφή πολιτική και ιδεολογική φυσιογνωμία, ώστε να αποτελέσει σταθεροποιητικό παράγοντα  του πολιτικού μας συστήματος και «ατμομηχανή» για την εθνική ανασυγκρότηση και τη σταθερή ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.  Στη δεύτερη περίπτωση, το σχήμα θα θυμίζει κάτι από Ένωση Κέντρου και θα είναι σίγουρα θνησιγενές.

Σε κάθε, περίπτωση, καταλύτης θα είναι η συμμετοχή του κόσμου και τα μηνύματα που θα στείλει η κάλπη.  Το ελπιδοφόρο είναι ότι όλα δείχνουν πως η συμμετοχή θα είναι μεγάλη.