Μέρες ανάπαυλας από τις μάχες της επιβίωσης, μέρες περισυλλογής για να αποτιμηθούν οι προσπάθειες, μέρες αξιολόγησης των θετικών και αρνητικών συμβολών των δράσεων, μέρες απόδοσης ευχαριστιών στους θεούς των Ανθρώπων, μέρες ορόσημα που η Ανθρωπότητα τα επισημαίνει σε θέσεις που ο ουρανός υποδεικνύει, μέρες που υλοποιούν και περιγράφουν τον Χρόνο, την πλέον σημαντική επινόηση του Ανθρώπου για την οργάνωση της κοινωνικής, παραγωγικής, οικονομικής, πολιτιστικής και πολιτικής απλής ή περίπλοκης δραστηριότητάς του.

Τοποθετημένη ίσως σε ένα από τα πιο σημαντικά, για τον Άνθρωπο, ουράνια σημάδια στο Βόρειο Ημισφαίριο του πλανήτη μας, η εορτή των Χριστουγέννων. Αναφέρεται πως είναι οι μέρες εκείνες κατά τις οποίες οι Άνθρωποι, πριν από την επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας, απέδιδαν τις ευχαριστίες στο άστρο- ζωοδότη του πλανήτη μας, στον Ήλιο. Μέρες πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο, και το χειμερινό ηλιοστάσιο [ή ηλιοτρόπιο, ἠελίοιο τροπῇ, στο Έργα και Ημέρες του Ησίοδου] είναι ο ουράνιος δείκτης που σημαδεύει την μεγαλύτερης διάρκειας νύχτα [σε όλες τις περιοχές εκτός από τους Τροπικούς].

Όταν η Γνώση των Ανθρώπων δεν επέτρεπε πολλά συναισθήματα πέρα από το φόβο του σκότους και την προσμονή το φωτός, είναι φυσικό να οριοθετείται μια από τις ημέρες μετά την μεγαλύτερη νύχτα, ως μια μέρα αφιερωμένη στο άστρο που φωτίζει, θερμαίνει και συμβάλλει στην γονιμοποίηση της Γης, στον Ήλιο. Ακόμη και όταν σε κάποια (αρχική) φάση της Βυζαντινής περιόδου της ιστορίας - στη Δυτική Αυτοκρατορία - ο εορτασμός της γέννησης ξεχωρίζει από αυτόν των Θεοφανίων και επιβάλλεται η εορτή της γέννησης του Ιησού την περίοδο αυτή, πάλι συνδέεται με τον ζωοδότη Ήλιο, μόνο που αυτή τη φορά είναι υπερβατικός, Ήλιος Νοητός!

Είναι σημαντικό ότι θεωρήθηκε - και εξακολουθεί να θεωρείται - ορόσημο, η ημέρα μετά τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνο. Με το φόβο που προκαλεί το σκοτάδι και την προσμονή του φωτός, συλλαμβάνεται και εγκιβωτίζεται στην συλλογική μνήμη της Ανθρωπότητας η αντίληψη ότι η Νύχτα κρύβει μέσα της μια δυναμική που θα εκδηλωθεί με τη γέννηση αυτού που θα την ανατρέψει, τη γέννηση της Ημέρας, τη γέννηση του Φωτός. Αυτή η αντίληψη της δυναμικής θα αποτυπωθεί σε ένα από τα πρώτα γραπτά κείμενα του πολιτισμού μας, στη Θεογονία του, όπου ο Ησίοδος θα γράψει: «Νυκτὸς δ αὖτ Αἰθήρ τε καὶ Ἡμέρη ἐξεγένοντο / οὕς τέκε κῡσαμένη Ὲρέβει φιλότητι μιγεῖσα.», ή κατά τη μετάφραση του Σταύρου Γκιργκένη, «από τη Νύχτα πάλι έγιναν ο Αιθέρας και η Ημέρα / αυτούς τους γέννησε αφού συνέλαβε σμίγοντας ερωτικά με το Έρεβος.» Αυτό βέβαια έγινε αφού πρώτα, σύμφωνα με τον Ησίοδο, «ἐκ Χάεος δ Ἔρεβός τε μέλαινά τε Νὺξ ἐγένοντο», δηλαδή «κι από το Χάος πάλι έγινε το Έρεβος και η μαύρη Νύχτα».

Το σκοτάδι κρύβει στα σωθικά του μια αφανή δυναμική, όμοια με αυτή που κρύβει το κενό, όπως η σύγχρονη φυσική θεωρεί πως έχει, καθώς σωμάτια και αντι-σωμάτια από το «τίποτε» δημιουργούνται και εξαφανίζονται διαρκώς στο τίποτε [εκτός και αν …]. Η αφανής δυναμική που κρύβεται στο σκοτάδι θα μετασχηματιστεί σε ένα επόμενο ενεργειακό επίπεδο, ανώτερο, εξελικτικά προχωρημένο: στην Ημέρα και στο Φως. Αυτό θα συμβαίνει πάντα και αυτό είναι κάτι που η Ανθρωπότητα θέλει να το γιορτάζει. Πάντα θα υπάρχουν οι καιροί για την απόδοση των τιμών στους θεούς των Ανθρώπων και θα είναι συνδεδεμένοι με σημάδια του ουράνιου χρόνου επί της Γης, όπως τα ηλιοστάσια ή οι ισημερίες.

Τα Χριστούγεννα φαίνεται πως θα είναι μια από τις πλέον σημαδιακές, θα σημαδεύουν την δυναμικότητα του σκότους και την γένεση του φωτός, τη γέννηση του νέου, την πορεία εμπρός, την εξέλιξη όλης της Ανθρωπότητας που θα οδηγεί στις καινούριες χρονιές, στους καινούριους κύκλους του χρόνου. Θα μπορούσε να είναι ο εορτασμός της αλλαγής, τότε που ο, ακατάληπτος, ίσως και σκοτεινός, θεός έγινε άνθρωπος, ώστε ο άνθρωπος να γίνει θεός, για να οδηγήσει το εαυτό του σε ένα επόμενο εξελικτικό επίπεδο, με την ανάσταση του Νέου Ανθρώπου. Η επινόηση της Επιστημονικής Μεθόδου, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς αυτής της πορείας και αντιλαμβανόμαστε συνεχώς την δυναμική της. Ιδιαίτερη αναφοράς γίνεται στην περίοδο που βιώνουμε τώρα, την περίοδο της πανδημίας.

Μετά την περίοδο της πανδημίας η επιστήμη θα οδηγήσει την Ανθρωπότητα σε νέους δρόμους εξέλιξης. Η περίοδος του σκότους είναι μια δυναμική κατάσταση που θα γεννήσει το καινούριο, όπως κατά την περίοδο της πανώλης, ο Νεύτωνας αποφεύγοντας την πανδημία δημιούργησε επανάσταση στα μαθηματικά και δημιούργησε – επανεφηύρε – την Φυσική, με την Νευτωνική του Σύνθεση. Είναι φυσικό συναίσθημα η προσμονή-αναμονή μιας νέας περιόδου φωτός που θα γεννηθεί. Ο ουράνιος χρόνος δείχνει τα σημάδια του στη Γη και τα Χριστούγεννα είναι ένα από αυτά, που θα σημαδεύουν τη γέννηση του νέου, της νέας περιόδου ζωής του Ανθρώπου με οδηγό την Επιστημονική Σκέψη.