Έμαθα να μην πιστεύω σε μεγαλορρήμονες και μάγους και στα λόγια τους για ξόρκια,

για απομάκρυνση δαιμόνων και τα τοιαύτα

Μάρκος Αυρήλιος,Τα εις εαυτόν

Προφανώς δεν έχω ως στόχο ν’αναμιχθώ στα εσωτερικά των κομμάτων εν κινήσει,δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ

Έχω όμως την αίσθηση, ως απλός πολίτης που δεν δοκιμάζει τα προϊόντα των κομματικών μαγειρίων, ούτε συμμετέχει στα παιχνίδια των μικροεξουσιών, ότι τα κριτήρια τόσο των υπέρμαχων,όσο και των πολέμιων του κάθε υποψήφιου, δεν είναι αμιγώς πολιτικά [και είναι ελάχιστα ηθικά]

Διαπιστώνω ότι

-η «νεο-μοναρχική αρχή»,του τύπου «δικό μου ήταν εξαρχής το κόμμα, ποίος τόλμησε να μου το πάρει;», ισχύει όχι μόνο για την Καραμανλικογενή Νέα Δημοκρατία,αλλά και για το Παπανδρεϊκογενές ΠΑΣΟΚ και τον Τσιπρικογενή ΣΥΡΙΖΑ

Οι πρώην διεκδικούν-μέσω έμπιστων[;] τρίτων προσώπων- την Παλινόρθωσή τους, ενώ ταυτόγχρονα τιμωρούν όσους τους αμφισβήτησαν ή δεν τους ακολούθησαν

-πολλοί υποψήφιοι διακρίνονται από ένα έντονο καιροσκοπικό ταπεραμέντο, το οποίο [προσπαθούν να ] κρύβουν πίσω από ιδεολογήματα και μεγαλοστομίες

-κάποιοι αποτυχόντες στις εκλογές ή αδικηθέντες από τον Αρχηγό τον εκδικούνται υποστηρίζοντας με φανατισμό τον αντίπαλό του

Ηθικό[;] συμπέρασμα: τα προσωπικά κίνητρα κι όχι τα ηθικοπολιτικά κριτήρια είναι αυτά που κυριαρχούν ακόμα στην κομματική αρένα κι όχι οι  πάγιοι κανόνες, οι σταθερές αρχές ή η επιβράβευση των άξιων κι έντιμων

Το προσωποπαγές [συμφέρον ή πάθος] εξακολουθεί να κυριαρχεί στον τόπο

Αυτό ας ψάξουν να βρούν οι [αφελείς κι ευκολόπιστοι;] ψηφοφόροι κι ας μην πιστεύουν στις ένθεν/κακείθεν διακηρύξεις διπρόσωπων εξ επαγγέλματος πολιτικών