Δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα την εντύπωση ότι τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Οικονομικών θα «κατέβαιναν» στην πρώτη αναμέτρησή τους με τους θεσμικούς των Βρυξελλών χρησιμοποιώντας κάτι ουσιαστικότερο από προεκλογικά συνθήματα. Διότι αν ο ελληνικός λαός απορρίπτει το μνημόνιο (στο παρά πέντε της λήξης του) και δεν θέλει την τρόικα είναι κάτι που ελάχιστα μπορεί να συγκινήσει όχι μόνο τον Σουλτς ή τον Ντάισελμπλουμ αλλά και τον οιονδήποτε Ευρωπαίο.
Συμπτωματικά η προχθεσινή ειδησεογραφία περιλάμβανε δύο σημαντικά γεγονότα. Το πρώτο ήταν η είδηση πως η Ιρλανδία δανείζεται πλέον (λόγω Ντράγκι) με 0%. Και η δεύτερη πως οι επίσης μνημονιακές Ισπανία και Πορτογαλία δήλωναν ότι δεν μπαίνουν στη λογική που προωθεί η νέα ελληνική κυβέρνηση. Συνδυαζόμενα τα δύο αυτά αποδεικνύουν πως μάλλον δεν υπάρχει κανείς που να προσδοκά τη σωτηρία μέσα από τις πολιτικές πρωτοβουλίες του Α. Τσίπρα και τους θεωρητικούς ακροβατισμούς του καθηγητή Βαρουφάκη.
Μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, σ’ αυτή την ιστορία τα καταφέραμε και πάλι να μείνουμε μόνοι. «Ανάδελφοι» και μάλιστα από επιλογή. Παγιδευμένοι στις ψευδαισθήσεις ότι η Ευρώπη και το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα περιμένουν τη συμβολή μας και ότι η δική μας λαϊκή ετυμηγορία διαθέτει αυξημένη ισχύ διότι διαθέτει, εκτός των άλλων, και την ιδιαιτερότητα να επιβάλλει σε οιονδήποτε συναλλάσσεται μαζί μας ποιοι και με ποιον τρόπο θα τον εκπροσωπούν.
Προσωπικά, μέσα στα πολλά που δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι αυτή η άρνηση της περαιτέρω «συνεργασίας» με την τρόικα. Κι εμένα μου είναι αντιπαθέστατοι αλλά, σοβαροί να είμαστε, ο ρόλος τον οποίο διαδραματίζουν δεν οφείλεται σε δική τους πρωτοβουλία ή αυθαιρεσία.
Δεν είδαν φως και ανέβηκαν, κατά το κοινώς λεγόμενο. Επί τέσσερα χρόνια έρχονταν και ξανάρχονταν ως εκπρόσωποι των δανειστών μας και τίποτα περισσότερο. Και δεν ξέρω αν ο νέος πρωθυπουργός και ο νέος υπουργός Οικονομικών φιλοδοξούν να επιβάλουν στους δανειστές μας ποιοι θέλουμε να τους εκπροσωπούν, αλλά δεν νομίζω ότι έχουν πολλές ελπίδες να το επιτύχουν. Ας στρέψουν τις προσπάθειές τους σε κάτι περισσότερο εφικτό. Και στοιχειωδώς σοβαρό και λογικό.