Ειλικρινά, αναρωτιέμαι ώρες-ώρες εάν, όταν μιλάμε για διάλογο ανοιχτό, εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα, εάν πράγματι μιλάμε για την ίδια διαδικασία βασάνου που πρέπει να υποβληθεί κάθε έννοια σύγκλισης, εάν καταλαβαίνουμε τι θα σημαίνει ακόμη περισσότερο στην πορεία….
Ξέρω τι λέω και γιατί αναρωτιέμαι…
Σε μια χώρα όπου όλοι γνωρίζουν τα πάντα και δεν υπάρχει η ελάχιστη χαραμάδα για να περνάει η όποια αμφιβολία…
Σε μια χώρα όπου διάλογος σημαίνει να μιλάνε όλοι μαζί και κυρίως να μην ακούει κανένας τον υποτιθέμενο συνομιλητή του, επειδή περιμένει να έρθει η ώρα, του να τον ξεσκίσει και να τον κατασπαράξει…
Σε μια χώρα όπου διάλογος χωρίς νικητή και ηττημένο δεν υπάρχει ως διαδικασία και λογική….
… Οι πάντες κόπτονται για διάλογο λες και ως έμπειρες κοπτορραπτούδες, ημπορούν να μαζεύουν ξέφτια και να τα χώνουν στο στρίφωμα για να μην φαίνεται άσκημο το τελείωμα….
Ξέρω τι σας λέω…
Έχω να μιλήσω πολιτικά με πασόκο από τη δεκαετία του ?80 και το εννοώ αυτό… είχα αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε ποτέ και με τίποτε και άρα γιατί να χαλάμε και τις καρδιές μας… ας κρατάμε τουλάχιστον τις όποιες σχέσεις και φιλίες μας ζωντανές…
Το ίδιο και με συριζαίους και άλλα τέτοια παλαιά και νεότερα δημιουργήματα της πολιτικής σκηνής…
Το πήρα λοιπόν απόφαση πως πρέπει να ξεκινήσει και βρίσκω ότι σήμερα είναι ακόμη πιο δύσκολο από ποτέ, διότι μετά από τριάντα-σαράντα χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας και επικοινωνίας με την κοινωνία, ο δογματισμός σου γίνεται βαρύτερος και ισχυρότερος και απαιτείται κόπος και ψυχική κόπωση πολλαπλάσια.
Δεν είναι εύκολο και γι? αυτό, για παράδειγμα, το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ δεν δείχνει να έχει καμιάν απολύτως διάθεση για συζήτηση, καμιάν απολύτως βούληση να ανοίξει θέματα και να προχωρήσει σε τομές…
Όλα καλά γινομένα, όλα πήγανε κατ? ευχήν και φτάνει… Θέσεις αναμασήματα πολυκαιρισμένων αφάνταστα κενολογιών, κυρίως για να μην πούμε τίποτε και να μην συζητήσουμε τίποτε επί της ουσίας… Απλώς να νικήσουμε τον κακό μας δαίμονα, το άλλο, το διαφορετικό και άρα πολύ κακό.
Αλλά και από την άλλη, μη νομίζουμε ότι όλοι οι υπόλοιποι αποκαθαρμένοι περιμένουν πώς και πώς για διάλογο και είναι σαν έτοιμοι από καιρό να δεχτούν τα δικά σου, διότι όπως είπαμε, εσύ να δεχτείς το οτιδήποτε δικό τους θεωρείται το μέγα της ιδεολογίας μας αμάρτημα και το να προχωρήσουμε σε σύνθεση και να διούμε μπας και χρειάζεται κάτι καινούργιο, ούτε που μας περνάει από το μυαλό…
Να σας ξομολογηθώ όμως ότι, ακόμη και το προσωπικό στοίχημα, ότι “Ναι ρε, θα κάτσω, θ? ακούσω μ? ανοιχτά αφτιά και τον άλλον και θα προσπαθήσω να μπω στη λογική του, για να συνδράμω με τη σειρά μου να ξεπηδήσει κάτι”, αυτό και μόνον σε κερδίζει.
Δοκιμάστε όσοι αενάως το καινούργιο επιθυμείτε να υπηρετείτε και να στηρίζετε…