Αν το 1944 δεν είμασταν η μόνη χώρα που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο κατάφερε να συνεχίσει  με εμφύλιο.

Αν δεν είχε το Κράτος μας χρεοκοπήσει ήδη 6 φορές.

Αν άλλα 7 χρόνια χούντας δεν είχαν βυθίσει στα τάρταρα τη διεθνή εικόνα της χώρας.

Αν είχαμε καταλάβει ότι ο Βελουχιώτης δεν ήταν ήρωας αλλά σαλεμένος σφαγέας αθώων ανθρώπων.

Αν, λέω αν, είχαμε νοιώσει στο πετσί μας τα καλά του σοσιαλισμού και του εφαρμοσμένου μαρξισμού-λενινισμού.

Αν είχαμε καταλάβει ότι αν δεν μπορούμε να είμαστε αντιφασίστες χωρίς να είμαστε αντικομμουνιστές.

Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν αρχιερέας του λαϊκισμού και του κρατισμού.

Αν το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ δεν είχε εκπαραθυρώσει Σημίτη και Γιαννίτση.

Αν ο Κώστας Καραμανλής δεν είχε αποτάξει την φιλελεύθερη παράδοση του Καραμανλισμού κυβερνώντας ακριβώς όπως το ΠΑΣΟΚ.

Αν οι κρατικολάγνοι τραπεζίτες είχαν την στοιχειώδη επιχειρηματική μέριμνα, αν μη τι άλλο να αυτοπροστατευθούν έγκαιρα από τοξικά κρατικά κωλόχαρτα.

Αν μετά το 1980 όσοι εργάζονταν στο Κράτος δεν χτίζανε, δεν σπουδάζανε, δεν ταξιδεύανε, δεν ψωνίζανε και δεν γλεντάγανε με υψηλούς δανεικούς μισθούς.

Αν δεν υπήρχαν ποτέ συντάξεις πάνω από 70% του μέσου μισθού των τριάντα τελευταίων χρόνων δουλειάς μας.

Αν μετά το 1980 δεν εισάγαμε όλο και περισσότερα απ? όσα παράγαμε.

Αν οι κυβερνήσεις μετά το 1980 δεν διόριζαν στο Δημόσιο όποιον μιλούσε ελληνικά.  

Αν ΔΕΚΟ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΗΣ, ΛΑΡΚΟ και άλλα τέτοια ιδρύματα του δίκιου του εργάτη δεν στέγνωναν για δεκαετίες επενδυτικά πλεονάσματα και μισθούς του ιδιωτικού τομέα.

Αν μετά το 1980 δεν υπονομευόταν αργά και σταθερά η Δημοκρατία στην χώρα, εν ονόματι της «δημοκρατίας» των Φωτόπουλων, των Μπαλασόπουλων, των Λυμπερόπουλων και των Καλφαγιάννηδων.

Αν είχαμε ιδιωτικά και δημόσια ΑΕΙ να συναγωνίζονται για τον αριθμό ξένων φοιτητών που θα τα διάλεγαν για κλασσικές και ανθρωπιστικές σπουδές στην Αγγλική γλώσσα.

Αν στο Ηρώδειο, στην Ακρόπολη στο Σούνιο και στο «απέραντο γαλάζιο» της Αμοργού διαγκωνίζονταν οι διεθνείς επιχειρηματικοί κολοσσοί μόδας για να κλείσουν ημερομηνίες για τις παρουσιάσεις των collection τους.

Αν ο πολιτισμός μας ήταν τέτοιος που δεν επέτρεπε στους εκφασισμένους "δικέφαλους" βορρά και νότου να δημιουργούν ακέφαλους σε βορρά και νότο.

Αν το μισό Χόλυγουντ και οι μισοί Άραβες πετρελαιάδες είχαν στο Αιγαίο το ιδιωτικό τους νησάκι.

Αν όλοι όσοι είχαν γεννηθεί από το 1950 μέχρι το 1980 είχαν τουλάχιστον lower.

Αν στο Βόλο δεν ψήφιζαν παραπάνω από τους μισούς τον Μπέο για Δήμαρχο.

Αν εκατοντάδες χιλιάδες απολίτικοι αγάδες που θυμώσανε με τον Τόμσεν δεν κόβανε τ? αρχ@@@α τους ψηφίζοντας Τσίπρα.

Τότε:

Θα είχαμε γίνει μία Ελβετία του Νότου και δεν θα καταντούσαμε να ξυπνάμε κάθε μέρα ακούγοντας σε όλα τα κανάλια αναλύσεις από νεοσταλινικούς εθνομηδενιστές, ακροδεξιούς στρατόκαυλους και  βυζαντινολογούντες κεντροαριστερούς συνταγές απαλλαγής από την απειλή Ερντογάν.

Θα είχε μαζευτεί εδώ όλο το χρήμα και όλα τα μεγάλα συμφέροντα.

Που μόνο αυτά είναι η ισχυρότερη προστασία, που μόνο αυτά είναι δρόμος για την ειρήνη και την ευημερία των παιδιών μας.

Συνεπώς μην με ρωτήσει κανείς τη γνωστή παπάντζα «ναι αλλά ποια είναι η πρότασή σου» γιατί ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΡΟΤΑΣΗ!

Κανείς δεν έχει πρόταση γιατί δεν μπορεί να υπάρχει τέτοια πρόταση.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένος δρόμος για να γίνουμε «Ελβετία του Νότου», αν θέλετε δεν θα γίνουμε ποτέ Ελβετία του Νότου, γιατί πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξαν πολιτικά προγράμματα που κάποιο φωτισμένο πολιτικό επιτελείο επεξεργάστηκε και υλοποίησε ώστε λαοί και έθνη να φτάνουν σε κάποιον προδιαγεγραμμένο επιθυμητό εθνικό στόχο.

Αυτά είναι καταστροφικές αυταπάτες που ο μαρξισμός εδραίωσε στην πολιτική θεωρία με φρικτά αποτελέσματα σε ολόκληρο τον πλανήτη, κάθε φορά που κομμουνιστικά κόμματα επιχείρησαν να οδηγήσουν έθνη και λαούς σε κάποιον επίγειο ταξικό παράδεισο και ακριβώς το ίδιο συνέβη όταν το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα επιχείρησε έναν αντίστοιχο επίγειο φυλετικό παράδεισο.

Η μόνη δυνατότητα να προσεγγίσουμε ένα καλύτερο μέλλον είναι οι συνεχείς αναστοχαστικές μεταρρυθμιστικές προσαρμογές στην κατεύθυνση μιας όσο γίνεται ισχυρότερης ανταγωνιστικής οικονομίας της αγοράς και ενός όσο μπορούμε φθηνότερου κράτους που θα τις στηρίζει ώστε να μπορεί να ασκεί δίκαιη και στοχευμένη κοινωνική πολιτική, στο πλαίσιο ενός ταχύτατα μεταβαλλόμενου κόσμου.

Αλλά εδώ, η πολιτική δεξιότητα που έχουμε περισσότερο αναπτύξει, είναι η τέχνη να εμποδίζουμε ή/και να παίρνουμε πίσω όσες δειλές και ανεπαρκείς μεταρρυθμίσεις χρειαζόμαστε ή/και εφαρμόζουμε.

 
«Λεύτερα νησιά χωρίς αιολικά»!

«Να μείνουνε τ? αρχαία, να μείνουνε in situ αλλιώς ο εχθρός θα φάει το μ@@νί του»!

Καληνύχτα και καλή τύχη.