Tι έγραψε ο Νίκος Δήμου, δηλαδή, ώστε να γίνει τόση φασαρία; Στην τελευταία παράγραφο ενός άρθρου του, παρέθεσε έναν μικρό προβληματισμό τριών αράδων: «Όσο πλησιάζει το Πάσχα και σκέφτομαι πως πάλι θα ξοδέψουμε χρήματα για να φέρουμε το (δήθεν) Άγιο Φως και να το υποδεχθούμε με τιμές κράτους, γίνομαι εμμανής αντικληρικός». Νομίζω, πως οι περισσότεροι λογικά σκεπτόμενοι πιστοί, το ίδιο ακριβώς πιστεύουν κατά βάθος. Πως το Άγιο Φως, είναι απλά ένας συμβολισμός και τίποτα περισσότερο.

Ένας θρησκευτικός μύθος που, ενδεχομένως, κάποιοι έχουν λόγο να διατηρούν, αλλά χωρίς να παύει να είναι ενός είδους μύθος. Ως συμβολισμός είναι σεβαστός, άλλωστε είναι και αναγκαίοι οι συμβολισμοί στις θρησκείες, μαζί πορεύονται. Ενδεχομένως, να πουν πολλοί πως τέτοιες αμφισβητήσεις δεν χωράνε τέτοιες ημέρες, όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία.

Δεν έχει νόημα να μπούμε περισσότερο στη συζήτηση και να αναφερθούμε στο πώς γίνεται αυτή η τελετή της αφής, πόσο πολύ ή λιγότερο αμφισβητήσιμη είναι η αλήθεια της, πως το ίδιο το Πατριαρχείο δεν έχει ποτέ -αν δεν κάνω λάθος- μιλήσει για ενός είδους θαύμα. Έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα για όλα αυτά. Ο καθένας, διαλέγει αυτό που θεωρεί πως βρίσκεται πιο κοντά στη δική του αλήθεια.

Αυτό που έχει νόημα, είναι να δούμε τις αντιδράσεις που είναι ικανή να προκαλέσει μια άποψη αμφισβήτησης αυτής της ιστορίας. Θεολόγοι, ιερείς, βουλευτές (και του ΚΚΕ!), κόμματα, αρκετά μέσα ενημέρωσης, έδειξαν τα δόντια τους στον συγγραφέα που απλά επανέλαβε μια άποψη. Έστω κι αν αυτή από κάποιους θεωρείται προκλητική. Αποκορύφωμα όσα είπε ένας Μητροπολίτης, ένας ανώτερος υποτίθεται υπηρέτης της Εκκλησίας. «Ανθρωπάκι», «παρακαλούμε τον Θεό να σαπίσει το στόμα του» και άλλα τινά και διόλου χριστιανικά και απόλυτα αταίριαστα με το ύφος της θρησκείας, ακούστηκαν από τον Αμβρόσιο.

Νόημα όμως, έχει να σημειώσουμε και κάτι άλλο. Την εκκωφαντική σιωπή υπερασπιστών της δυνατότητας ελεύθερης έκφρασης απέναντι σ? αυτή την ιστορία. Στην Ελλάδα του 2014, ένας συγγραφέας εκφράζει μια άποψη που δεν πολυαρέσει και δέχεται έναν βομβαρδισμό όχι απλά αρνητικών, αλλά ακραίων έως και χυδαίων σχολίων. Και δεν ξεσηκώνονται και οι πέτρες. Όχι για να υπερασπιστούν τον Νίκο Δήμου (τον οποίο προσωπικά ελάχιστα γνωρίζω). Αλλά το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης οποιουδήποτε να γράφει και να λέει ό,τι νομίζει. Ό,τι κι αν η δική του αλήθεια περιέχει. Φαίνεται πως η υπεράσπιση της ανεμπόδιστης έκφρασης έχει και αυτή τα όριά της. Και έχει και σημασία και ποιος την εκφράζει. Αν δεν είναι «δικός μας», υπάρχει ένα θέμα…