Η ομφαλοσκόπηση, οι ατέρμονες συζητήσεις, οι προσωπικές φιλοδοξίες συνιστούν τις μεγάλες παθογένειες της Κεντροαριστεράς. Μετά την καταβαράθρωση της, τα συγκεκριμένα φαινόμενα έχουν προσλάβει επιδημικές διαστάσεις. Αποτέλεσμα, η κρίση που αντιμετωπίζει να οξύνεται περαιτέρω και οι δυνάμεις της να βρίσκονται σε περιδίνηση.
Αντί να αναλάβουν τολμηρές και γενναίες πρωτοβουλίες, αναλώνονται σε αχρείαστους πολιτικούς, κομματικούς, ακόμη και προσωπικούς εγωισμούς. Αντί να προτάσσουν την ανάγκη ανασύνθεσης, αναζητώντας τα σημεία σύγκλισης, περιχαρακώνονται στις μονομέρειες και στις αυταρέσκειες, αναλισκόμενοι σε άγονες αντιπαραθέσεις. Αντί να επεξεργάζονται και να αρθρώνουν πολιτικό λόγο που θα ανταποκρίνεται στις σημερινές απαιτήσεις για την έξοδο από την κρίση, παλινδρομούν σε παρωχημένες αντιλήψεις, ανταγωνιζόμενες τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι διαβαίνουν την έρημο, αδυνατώντας να θεμελιώσουν την παρουσία τους στο καινούργιο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον. Η δυστοκία τους τις κρατά καθηλωμένες με την απήχησή τους σημαντικά περιορισμένη.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που αξιοσημείωτο τμήμα των πολιτών που αυτοτοποθετείται στον κεντροαριστερό χώρο επιζητά νέα πολιτική έκφραση. Η δυσαρμονία των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών –ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι- να την ενσαρκώσουν αποδεικνύει τη διάστασή τους με τη ζώσα πραγματικότητα. Εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό τους, σηκώνουν ψηλότερα τείχη, ενώ θα έπρεπε να κάνουν το ακριβώς αντίθετο: Να τα γκρεμίζουν.
Το ΠΑΣΟΚ, παρά τις προσπάθειές του, φαίνεται να δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με τα τωρινά δεδομένα. Η αποδοχή εκ μέρους του να εκλεγεί από τη βάση η ηγεσία ενός ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς συνιστά θετικό βήμα. Η επιμονή του όμως, να αυτοκαταλυθεί το Ποτάμι προσχωρώντας στη Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν είναι καθόλου παραγωγική. Ως εκ τούτου, χρειάζεται μια νέα φόρμουλα που θα επιτρέπει τόσο στις οργανωμένες, όσο και στις ανένταχτες δυνάμεις να συμμετέχουν ισότιμα στην ιδρυτική πράξη του εγχειρήματος για τη συγκρότηση της προοδευτικής παράταξης.
Από την άλλη το Ποτάμι οφείλει να σεβαστεί την ιστορία και την παρουσία του κόμματος που άλλαξε την όψη της χώρας και σήμερα, παρά την πρωτοφανή συρρίκνωσή του, παραμένει βασικός πυλώνας στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο. Με το ΠΑΣΟΚ μπορούν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια πραγματική ανασυγκρότηση του τρίτου πόλου που θα μπει σφήνα στον σημερινό διπολισμό. Κι αυτό θα επιτευχθεί χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς μικρομεγαλισμούς και προπαντός μακριά από μεσσιανισμούς και δήθεν αυθεντικούς εκφραστές του «νέου». Οι λογικές της παρθενογέννησης δεν είναι μόνο ψευδεπίγραφες. Αποδεικνύονται και τροχοπέδη για την αναγέννηση της προοδευτικής παράταξης.
Η κυρία Γεννηματά και ο κύριος Θεοδωράκης οφείλουν να πιάσουν το νήμα από εκεί που το άφησαν, υιοθετώντας το κοινό πόρισμα της Επιτροπής Διαλόγου που είχε συσταθεί με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, των Κινήσεων Πολιτών και άλλων ανένταχτων δυνάμεων της Κεντροαριστεράς.
Το πόρισμα είναι ένα επαρκές προγραμματικό, πολιτικό, ακόμη και ιδεολογικό πλαίσιο που κάλλιστα θα αποτελούσε τη συνεκτική ουσία για τη συμπόρευση και συμπαράταξη όλων μας. Το κυριότερο, μπορεί να αποτελέσει τη νέα μας σήμανση, οριοθετώντας μας με καθαρό και σαφή τρόπο, χωρίς διβουλίες και αμφισημίες έναντι του εθνολαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ και του συντηρητισμού της Νέας Δημοκρατίας.
Αν χθες ήταν νωρίς αύριο θα είναι αργά!