Το ΠΑΣΟΚ πήγε από το 44% του 2009 στο 8% των ευρωεκλογών αλλά η περιπέτειά του δεν σταματά εκεί. Ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, στη διακυβέρνηση του οποίου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η εκλογική κατάρρευση, ιδρύει νέο κόμμα παίρνοντας βουλευτές και στελέχη από το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του.
Τίποτα δεν δείχνει ότι πρόκειται για καθαρά πολιτική, ιδεολογική διαφοροποίηση και για κάτι περισσότερο από μια προσπάθεια επιστροφής του ίδιου σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Πριν φτάσουμε στη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ προηγήθηκαν αρκετές -μάταιες- προσπάθειες για την ενότητα των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς. Αντί για συσπείρωση, κατακερματισμός, αντί για συλλογικότητα, προσωπικές ατζέντες και στρατηγικές.
Η κοινωνική βάση της Κεντροαριστεράς που ήθελε την ενότητα έχει κάθε λόγο να είναι απογοητευμένη. Περισσότερα κόμματα δεν σημαίνει απαραιτήτως περισσότερες επιλογές. Μπορεί και να σημαίνει έναν ακόμη λόγο για αποστασιοποίηση. Το λιγότερο που οφείλουν να κάνουν οι πρωταγωνιστές αυτού του πολιτικού δράματος είναι να αποφύγουν την όξυνση και τις επιθέσεις χαμηλού επιπέδου που θα αποτελέσουν προσβολή για τον κόσμο ο οποίος εξακολουθεί να πιστεύει στο ΠΑΣΟΚ ή θα ακολουθήσει τον Γ. Παπανδρέου στο δικό του δρόμο.
Ας δείξουν, τουλάχιστον, σεβασμό στους πολίτες που επιμένουν στην Κεντροαριστερά παρά την ζοφερή εικόνα που παρουσιάζει.