Η χώρα εξακολουθεί να πατά σε δύο βάρκες. Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες  (και οι εκλογές  στην Κύπρο) παραπέμπουν σε δύο  αναγνώσεις. Στην εμμονή μεγάλων τμημάτων των ελίτ πρωτίστως αλλά και των πολιτών στην αυτοκαταστροφική πορεία. Υπάρχουν όμως και σημαντικές εξελίξεις  που προεικάζουν κάποιο φως στην άκρη του τούνελ. Μεταξύ άλλων:

.

Είναι τρομακτική η καταδρομική επιχείρηση στις Σκουριές στη Χαλκιδική. Όσοι υποστηρίζαμε ότι, με αφετηρία και σταθμό το 2008, έχει αναδυθεί μια πλειάδα νέων ανθρώπων η οποία στρατεύεται στην καταστροφή της χώρας (και την αυτοκαταστροφή τους) το είδαμε και στο Βελβεντό και στη Χαλκιδική. Έχει τη  σημασία του ότι και τα δύο γεγονότα συνέβησαν στη Βόρειο Ελλάδα αλλά αυτό είναι θέμα ευρύτερο και μιας άλλης ανάλυσης.

.

Από την μεριά των δραστών οι επιχειρήσεις αυτές  (στο φίλο Δημήτρη Ψυχογιό ο συνειρμός οδήγησε στην επίθεση στο Λιτόχωρο το 1946) εντάσσονται στην στρατηγική της έντασης ή και του «εμφυλίου χαμηλής έντασης». Εμείς θέλουμε να βλέπουμε την αρχή του τέλους της γενικευμένης ανομίας στη χώρα. Υπερέβησαν ακόμη και τα δικά τους εσκαμμένα. Και οι πλέον δύσπιστοι, μετά αυτά τα γεγονότα, αντιλαμβάνονται ότι η χώρα χωρίς την επιβολή της  νομιμότητας και του κράτους δικαίου θα παραδοθεί στην διάλυση.

.

Από την αρχή αυτής της κρίσης η κύρια αγωνία μας ήταν να μην επαναληφθεί το γνωστό σενάριο μιας, κάποιου τύπου, εμφύλιας διαμάχης που καταλήγει σε καταστροφή και αναστολή  για περίπου μια δεκαετία  της δημοκρατικής εξέλιξης της χώρας. Και άντε πάλι από την αρχή.

.

Μάλιστα στις τελευταίες τρις μεγάλες κρίσεις (1936,46,67)  η δράση της Αριστεράς, που μόνιμα επέμενε να μην συντονίζεται με  την αντίστοιχη ευρωπαϊκή, χρησιμοποιούνταν ως αίτιο ή και αφορμή για την κατάλυση της Δημοκρατίας. Σ αυτό το κομβικό ζήτημα η συμμαχική κυβέρνηση προσφέρει, περισσότερο απ ότι η ίδια αντιλαμβάνεται, σημαντικές υπηρεσίες στη χώρα. Καμιά μονοκομματική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να ισορροπήσει έχοντας στα Αριστερά της μια τόσο ανεύθυνη δράση  και  στα Δεξιά της το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής απέναντι στο οποίο στέκεται με ικανοποιητική ωριμότητα.

.

Η σκέψη της πλειοψηφίας των πολιτών νομίζουμε στρέφεται προς την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος με τον τρόπο του τροφοδοτεί αυτό που καταγγέλει, την στρατηγική της έντασης.  Η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο που μερικοί άφρονες νομίζουν ότι , κατά τα σχήματα του παρελθόντος, μπορεί να μετατραπεί σε κάποιας μορφής   εμφύλιο και στη συνέχεια σε επανάσταση…

.

Ο πόλεμος όμως- φυσικά όλο το πολιτικό σύστημα φέρει ευθύνες- αφορά την θέση της χώρας στην περιοχή και στο διεθνές σύστημα και επομένως απαιτεί εθνική ενότητα στην οποία κάθε πολιτική δύναμη, αναμορφούμενη κατά το δυνατόν, μπορεί να   συμβάλλει, με τις δικές της ιδέες. Υπάρχει πεδίο δηλαδή εισόδου και του ΣΥΡΙΖΑ στην εθνική ενότητα και στη λογική. Όσο είναι καιρός. Διαφορετικά θα υποστεί τα επίχειρα των επιλογών του. Η χώρα θα προχωρήσει και χωρίς αυτόν. Και θα αποφύγει την πεπατημένη του αυταρχισμού.

.

Η επίσκεψη Ολάντ

.

Είχαμε παράλληλα  την σημαντική επίσκεψη Ολάντ. Και οι έγκλειστοι της ΕΣΗΕΑ δεν αντιλήφτηκαν  «την βουή των πλησιαζόντων γεγονότων». Είναι η πιο ακραία έκφραση των συμπεριφορών της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας.. Όμως ο πρόεδρος της Γαλλίας, με καθαρό λόγο, έδωσε νόημα στην επίσκεψη  και η κυβέρνηση, ως σύνολο , το αξιοποίησε.  Οι πολίτες εισπράξαμε  το πιο ισχυρό μήνυμα αλληλεγγύης και ελπίδας. Η αντιπολίτευση συνέχισε να ζει στον κόσμο  των Λακεδαιμονίων να μην πω των «Καμένων».

.

Ακούγονται πολλά επικριτικά για τον Ολάντ, κυρίως στη χώρα του, και για το πόσο κινδυνεύει να ακολουθήσει τα χνάρια του Σαρκοζί. Πολλοί αντίθετα ισχυριζόμαστε  ότι χωρίς την παρουσία του στα Ιλίσια  πεδία η στάση της Μέρκελ και στο Ελληνικό πρόβλημα και στην Ευρωζώνη δεν θα άλλαζε.  Ο Ολάντ εκ των πραγμάτων μετατρέπεται σε ηγέτη  τόσο του Νότου όσο και ανανέωσης της ευρωπαϊκής ελπίδας, σε μια εποχή που τόσο τον χρειάζεται. Και είναι ευτύχημα που προέρχεται από την σοσιαλιστική παράταξη σπάζοντας τη συντηρητική κυριαρχία και δημιουργώντας προϋποθέσεις μιας νέας ευρωπαϊκής σύνθεσης.  Ο δρόμος της ευρωπαϊκής ανόρθωσης  είναι πολύπλοκος και  μακρύς για όλους μας.

.

Προφανώς Αναστασιάδης[1]

.

Ασφαλώς και πολλοί θα απορούν πως ο Αναστασιάδης δεν έφτασε από την πρώτη Κυριακή στη νίκη. Για όσους δεν γνωρίζουν ο Νίκος Αναστασιάδης στάθηκε ουσιαστικά μόνος του, με πρωτοφανές θάρρος και ήθος για επαγγελματία πολιτικό,  και υπεράσπισε την εθνική θέση του ναι στο δημοψήφισμα του 2004. Ένα σχέδιο- ίσως το πιο ολοκληρωμένο στην ιστορία του Ελληνισμού, ίσως στην μόνη ιστορική ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακού- που επεξεργάστηκαν και προσπάθησαν να υλοποιήσουν ο Κώστας Σημίτης και ο Γλαύκος Κληρίδης με τους συνεργάτες τους (από τον Ν. Θέμελη, τον Πάγκαλο, τον Γ. Παπανδρέου και τον Γ. Κρανιδιώτη στην Αθήνα και τον Ν. Αναστασιάδη και τον Γ. Βασιλείου στην Κύπρο και πολλούς άλλους). Η αποτυχία εκείνη, με κορυφαία ευθύνη Χριστόφια[2], δεν πρέπει να θεωρηθεί άμοιρη για την τροπή που πήραν τα πράγματα στην Κύπρο και στην Ελλάδα και ίσως(υπερβάλλοντας;)  στην Ε.Ε.

.

Ο Νίκος Αναστασιάδης επιστρέφει έχοντας να αντιμετωπίσει  μια τεράστια κρίση  με μια κοινωνία που αρνείται, περισσότερο κι από την ελλαδική, να καταλάβει ότι έχει κι εκείνη ευθύνες. Κι αυτή η άρνηση κατεγράφη στην προχθεσινή αναμέτρηση. Και οι δύο άλλοι υποψήφιοι ο Μαλάς του ΑΚΕΛ και  ο Λιλλήκας των λεγομένων απορριπτικών εκφράζουν την εμμονή σε μια  χρεοκοπημένη οκταετία όχι μόνο στην οικονομία. Άλλωστε και το δικό μου κόμμα δεν είναι ότι καλύτερο.

.

Την Κυριακή θα είναι μια άλλη μέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης ως πρόεδρος έχει να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση με τους δύσκολους όρους που τη βιώνει η κυπριακή κοινωνία. Έχει  να δουλέψει για να δημιουργήσει και πάλι κλίμα ανάλογων συνθηκών  με το  2004, δηλαδή συνθήκες  ιστορικής ευκαιρίας, ώστε οι δυο κοινότητες να προσπαθήσουν να λειτουργήσουν μαζί στο νησί. Έχει επιπλέον να αντιμετωπίσει την δυσπιστία   των «κουτόφραγκων» εκείνων δηλαδή που ο Τάσσος κι ο Χριστόφιας θεωρούσαν  ότι τους ξεγέλασαν και η Κύπρος μπήκε στην ΕΕ χωρίς να λυθεί το Κυπριακό. Στον τομέα αυτόν είναι ο καταλληλότερος. Του ευχόμαστε δυνατή  νίκη και καλή τύχη. Την χρειάζεται.

.

Υ.Γ. Είναι επί θύραις και το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Επειδή πολλοί θα με θεωρήσουν προκατειλημμένο παραπέμπω στο άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή  της 19/02 και στην Μεταρρύθμιση  με τίτλο «Συνέδριο στην ομίχλη». Ο αναγνώστης θα καταλάβει γιατί θεωρώ, δυσαρεστώντας πολλούς φίλους, ότι η επιστολή Βενιζέλου προς Κουβέλη εντάσσεται στην πάγια κομματική πρακτική της μεταπολίτευσης να λάβει δηλαδή αρνητική απάντηση. Παρόλα αυτά θεωρώ σημαντική την συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση και αυτό πιστώνεται και στον Ε.Β.

.

.