Τα δάση, όπως και όλος ο φυσικός κόσμος, από πάντα γοήτευαν τους ανθρώπους και γι’ αυτό έφτιαχναν μικρές και μεγάλες θεότητες, ξωτικά, νεράιδες, τρομακτικά και λιγότερο τρομακτικά παραμύθια… Όλα τα δάση, ακόμα και τα μικρά, τα δασύλλια. Πάντα η παρουσία ενός δέντρου χαρίζει ένα φωτάκι αισιοδοξίας. Γι’ αυτό και τόσα μπαλκόνια μέσα στο πράσινο. Πόσο μάλλον τα μεγάλα ρουμάνια, οι τεράστιες εκτάσεις δασών, όπως οι περιοχές που ακολουθούν τον σπουδαιότερο… γεννήτορα του πλανήτη, τον θεϊκό Αμαζόνιο! Το μεγαλύτερο ποτάμι τής Γης, μετά τον Νείλο, με τη ζούγκλα των δασών να έχει αναπτυχθεί σε όλο το μήκος των 6.992 χιλιομέτρων του.
Ο Αμαζόνιος είναι ο κεντρικός πνεύμονας καθώς και η Γη αυτοχθόνων φυλών, οι οποίες διαφυλάσσουν αυτά τα δάση ως κόρη οφθαλμού εδώ και αιώνες…
Το θέμα τού Αμαζονίου είναι κεντρικής και παγκόσμιας σημασίας ζήτημα, αφού, εκτός των άλλων, είναι αυτός που παράγει το 37% του οξυγόνου τού πλανήτη, ενώ φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες φυτά, εκατομμύρια απαραίτητα και χρήσιμα έντομα, όπως και σημαντικούς για την ανθρώπινη εξέλιξη γηγενείς φυλές με τους πολιτισμούς τους. Αυτή η τεράστιας σημασίας δασική περιοχή δεν έχει προστατευθεί από την παγκόσμια κοινότητα και έχει επικίνδυνα αποψιλωθεί, μέσα από καταπατήσεις παράνομων γεωργικών… δραστηριοτήτων και εκμεταλλεύσεων ξυλείας με υπερβολικές κοπές δέντρων, οι οποίες προκαλούν προβλήματα στην βιοποικιλότητα της περιοχής, αλλά και στην κλιματική αλλαγή· σε αυτή την ήδη ανησυχητική κατάσταση ήρθε να προστεθεί η εκλογή (νόμιμη βεβαίως-βεβαίως) του Ζαϊχ Μπολσονάρο, ο οποίος έχει αναλάβει πλέον την Προεδρία αυτής της αχανούς χώρας και έχει μεγάλη σημασία για την διάσωση ή την καταστροφή τού Αμαζονίου, πέρα από τα καθαρά πολιτικά στοιχεία τής ακροδεξιόστροφης πορείας και της Λατινικής Αμερικής.
Δηλωμένος τουλάχιστον ακροδεξιός, με χαρακτηριστικά απόλυτου δικτάτορα παλαιάς κοπής στιλ Πινοσέτ, καθώς και από συνεντεύξεις, οι οποίες είναι έως και ανατριχιαστικά αντιδραστικές και οπισθοδρομικές, ο νέος αρχηγός τής Βραζιλίας μπαίνει βίαια στην παγκόσμια πολιτική σκηνή δηλώνοντας υπερήφανος για το δόγμα του. Μια από τις πρώτες δηλώσεις του ήταν η… απελευθέρωση της Βραζιλίας από τις όποιες διεθνείς δεσμεύσεις είχε υπογράψει σχετικά με την διατήρηση του Αμαζονίου ως προστατευόμενη περιοχή και αυτός είναι ο κεντρικός πυρήνας τής θεματολογίας μου σήμερα.
Φαίνεται πως πολλά έχουν να δουν τα μάτια μας γύρω από το θέμα. Οι αυτόχθονες φυλές θα περάσουν εκ νέου μέσα από μεγάλη δοκιμασία και είναι αυτονόητη η αλληλεγγύη και η διάθεσή μας να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά τους, όπως και η συμπαράστασή μας προς εκείνους που αγωνίζονται για την διάσωση του τροπικού δάσους τής Βραζιλίας και προσπαθούν να αποτρέψουν την οποιαδήποτε οικολογική απειλή, κι ας ελπίσουμε πως οι ανθρώπινες περιπέτειες θα πάψουν κάποτε…
Αυτή η παγκόσμια ασυδοσία δικτατορικών καθεστώτων, όπου ο κάθε μακελάρης νιώθει «σπίτι του» τη χώρα που κατέκτησε με τα όπλα ή με άλλα «νόμιμα» μέσα, για να προβεί στη συνέχεια σε εκκαθαρίσεις αντιπάλων, με αίμα, άφθονο αίμα, ή με σημαίνουσες δηλώσεις — απειλές—όπως αυτές του Μπολσονάρο για την οπλοκατοχή, τους ιθαγενείς και το περιβάλλον, τις οποίες θεωρώ πως θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψη από τον διεθνή παράγοντα. Έχει αποδειχθεί πως ο ΟΗΕ (από τις 24/10/1945, ουσιαστικά που δημιουργήθηκε από την Αμερική και είναι εξουσιοδοτημένος να παρακολουθεί το Διεθνές Δίκαιο) έχει αποτύχει παταγωδώς στον εποπτικό του ρόλο, επιτρέποντας και αποσιωπώντας ασυδοσίες, αιματοκύλισμα λαών και εμφανίσεις στυγερών δολοφόνων δικτατόρων…
Καιρός είναι να δημιουργηθεί ένα νέο διεθνές δικαστήριο ελέγχου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και των απειλών προς το κλίμα τού πλανήτη. Ίσως κάποιος μου πει πως υπάρχει! Εάν είναι αλήθεια, ας καταργηθεί πάραυτα ως ανίκανο! Δεν είναι δυνατόν ένας δικτάτορας να σταματάει την δράση του μόνο αν ο λαός του αντιδράσει, γιατί, όπως γνωρίζουμε, αυτό είναι συνήθως άκρως αιματηρό.
Γνωρίζω πως η προτροπή μου περιέχει υπερβάσεις και ουτοπίες, στις οποίες δεν θα σταθεί κανείς, αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η τόση διεθνής οπισθοδρόμηση λαών σε καθεστώτα απόλυτων δικτατοριών. Ναι, ας δέχονται και αυτοί τον αυτεπάγγελτο έλεγχο ενός αυστηρότατου διεθνούς δικαστηρίου το οποίο να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε ο κάθε Μπολσονάρο (και δυστυχώς το μοντέλο αυτό αυξάνεται) να μη θεωρεί πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, παραβιάζοντας διεθνείς νόμους και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Αυτή η μελλοντική παράδοση άνευ όρων του Αμαζονίου, στα συμφέροντα της κάθε ισχυρής συντεχνίας, δεν μπορεί να έχει άλλο αποτέλεσμα παρά τη συρρίκνωση των δασών, την επιβάρυνση του κλίματος και την εξάρθρωση των αυτοχθόνων φυλών.
Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα καταστροφών από ηγετίσκους που έρχονται για να καταστρέψουν, να ληστέψουν, να υφαρπάξουν τον πλούτο της χώρας τής οποίας ηγούνται.
Προσωπικότητες χαμηλότατου μορφωτικού επιπέδου, οι περισσότεροι από δαύτους προέρχονται από στρατιωτικές σχολές ή από μυστικές υπηρεσίες και τα σκοτεινά υπόγεια μηχανισμών τού παρακράτους, οι οποίοι σκέφτονται κατ’ εξοχήν κ α τ α κ τ η τ ι κ ά. Νιώθουν πως κατακτούν εχθρό· δεν νιώθουν να εκλέγονται. Στο μυαλό τους έχουν το μιλιταριστικό μοντέλο, το οποίο σημαίνει ενέργειες και εξουσίες μόνο δια των όπλων και οι λέξεις δημοκρατία, δικαιώματα κλπ είναι γι’ αυτούς λέξεις κενές περιεχομένου.
Μπροστά σε μια τέτοια συνομοταξία ανθρωποειδών η ανθρωπότητα οφείλει να δημιουργήσει ασφαλιστικές δικλείδες. Η ουτοπική πρότασή μου, ας υπάρχει έστω και σε μία απλή ανάρτηση· οι ανάγκες προστασίας μας από ποταπούς δικτάτορες είναι αναγκαίες και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος πρόληψης μελλοντικών δεινών. Από τις δηλώσεις και τις δεσμεύσεις τού Μπολσονάρο, σημειώνουμε πως η Βραζιλία θα είναι ο επόμενος τόπος μαρτυρίου…
Ελπίζω να διαψευστώ…