Αυτό δεν είναι τραγούδι #966
Dj της ημέρας, η Ειρήνη Βεργοπούλου

«Θα μιλήσω για σένα, Πάτερ.
Μιλάω για όλες τις μετριότητες στον κόσμο.
Είμαι ο υπέρμαχός τους.
Είμαι ο προστάτης άγιος τους….
…..Μετριότητες ολούθε, σας συγχωρώ….
…σας συγχωρώ….σας συγχωρώ……»
(Τελευταία σκηνή του «Αμαντέους» του Μίλος Φόρμαν, από το 1984. Ο Σαλιέρι, γέρος και μισότρελος, σε άσυλο, έχει μόλις συνταράξει με τις αποκαλύψεις του, τον νεαρό ιερέα που είχε έρθει να τον εξομολογήσει.
«Εγώ σκότωσα τον Μότσαρτ», του είπε μεταξύ άλλων. Δεν μπορούσε να αντέξει το μεγαλείο του. Το ότι ο Θεός «μιλούσε» μέσα από εκείνο το γελοίο παιδαρέλι. Ω, ο πόνος της μετριότητας, της ασημαντότητας ακόμα, μπροστά στη μεγαλοφυΐα. Η μεγαλοφυΐα εκείνη, το αφύσικο ταλέντο μέσα στο σώμα ενός σαλτιμπάγκου, έπρεπε να τιμωρηθεί, με πρόωρο θάνατο. Ο γέρος Σαλιέρι τώρα, ευλογεί τους εξαθλιωμένους, τους παραπεταμένους της κοινωνίας, τους αλλοπαρμένους, τους ανοϊκούς μέσα στο άσυλο, και καγχάζει για τον ίδιο του τον εαυτό. Τι να την κάνεις την μακρά ζωή, αν είσαι ατάλαντος, ενώ βαθιά μέσα σου λαχταρούσες την αιώνια αναγνώριση;
Ποιητική αδεία βέβαια όλα αυτά, από τη φαντασία του συγγραφέα Πήτερ Σάφερ.
Αλλιώς, μας λένε οι ιστορικοί της μουσικής, ήταν ο Αντόνιο Σαλιέρι. Καλά συνεργαζόταν με τον Μότσαρτ, τον θεϊκά ταλαντούχο. Και η μουσική του Σαλιέρι, not too bad, λέει η ετυμηγορία.
Για αυτό όμως γράφονται τα θεατρικά και οι ταινίες: για να σου μένουν κάποιες μεγαλειώδεις σκηνές τους που σε ταρακούνησαν επί τόπου, για πάντα χαραγμένες, και να επιστρέφεις σε αυτές δεκαετίες μετά, με τον ώριμό σου πια αμφιβληστροειδή, σε διαρκείς επαναληπτικές «αναγνώσεις» τους.)