Δεν έχω καμία διάθεση, ούτε είχα ποτέ μου, να αντιδικήσω με την όποια δημοτική αρχή, για τα ΔΗΜΗΤΡΙΑ.
Λόγω του ότι μεγαλώνοντας, στην κυριολεξία όμως, με και υπό την σκιά των ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ, κράτησα για τον εαυτό μου, το δικαίωμα να ζω με την πράγματι γλυκιά ανάμνηση, του Γιάννη Ρεπάνη, διευθυντή της δημοτικής βιβλιοθήκης, να σχεδιάζει και να προτείνει, διαρκώς, πράγματα σοβαρά και πολύ υψηλής αξίας, περί την οργάνωση και λύση, των όποιων διοικητικών και άλλων προβλημάτων, όπως επίσης και τον σχωρεμένο τον κύριο Ιορδανίδη, από το Κρατικό, στο γραφείο του πατέρα μου, μερόνυχτα να παιδεύονται και να συμπληρώνουν το πρόγραμμα…
Ότι και να κάνει, ο όποιος Δήμαρχος και η όποια ρηξικέλευθη, δήθεν ανανεωτική προσπάθεια, τα φετεινά ΔΗΜΗΤΡΙΑ, είναι τα 51α, του χρόνου θα είναι τα 52α και πάει λέγοντας.
Αρίθμηση Π.Χ., Μ.Χ., δεν θα υπάρξει, γιατί τους θεσμούς, τους ορίζει η ιστορία τους και η πορεία τους μέσα στα χρόνια, δύσκολα και εύκολα, καλά και άσχημα… Δεν μπορούν να την αλλάξουν οι όποιες ανατροπές, βίαιες ή μη, που δεν εδράζονται όμως, παρά μόνο, σε προσωπικές φιλοδοξίες.
Τα ΔΗΜΗΤΡΙΑ όντως φθάρηκαν. Όχι όμως από μόνα τους. Κάποιος συνέβαλε και συνέτεινε, σε αυτό.
Δεν ξύπνησαν δηλαδή ένα πρωί και είπαν, από δω και μπρος θα κυκλοφορούμε με φθαρμένο μπλουτζίν.
Οι Δημοτικές αρχές, έχουν την μοναδική και απόλυτη ευθύνη.
Όταν δεν έχουμε κάτι καινούριο να προσθέσουμε για εμπλουτισμό, βελτίωση και άνοιγμα δρόμων, αρκούμαστε, στις δήθεν συγκρίσεις. Αλλά, κατά πως μας βολεύει, με το παρελθόν, με σκοπό να το εκμηδενίσουμε και να εξαφανίσουμε, αναδεικνύοντας το δικό μας, το καλό…
Κούνια που μας κούναγε, όμως.
Καλό θα ήταν, καταρχάς, κάποιος να ενημερώσει τον Δήμαρχο της πόλης, του οποίου η επαφή με τις τέχνες δείχνει να είχε περισσότερο κοσμικό χαρακτήρα, πάντοτε, παρά ουσίας , ότι ο Παβαρότι, ο σχωρεμένος, ήρθε στη Θεσσαλονίκη… Το θέατρο Νταμαρι, σχεδόν, γκρεμίστηκε, από τον κόσμο που συνέρευσε και απόλαυσε εκείνη τη μαγεία. Όπως επίσης ήρθαν ο Ριχτερ και ο Ροστροπόβιτς και δυστυχώς γι αυτόν, χέστηκαν πολλές φατμέδες, στο γενί τζαμί, το οποίο το έχει εκεί, η Δημοτική αρχή και κάθεται και μετά θέλει και εύσημα, για την αγάπη της για την πόλη.
Παρενθετικά και μόνον, όλοι θα γνωρίζετε το Λονδίνο, και το BBC.
Και θα γνωρίζετε επίσης, ότι δεν έχουν καμία απολύτως ανάγκη, ούτε για τουριστική προβολή, το πρώτο, ούτε γενικά για διαφήμιση το δεύτερο. Κι όμως, τα προμς «300 τόσα χρόνια» τώρα, με εκατοντάδες εκδηλώσεις κάθε χρόνο, δημιουργούν εκπληκτικές οάσεις μουσικής πανδαισίας, στη Βρετανική πρωτεύουσα.
Και το παράδειγμα, τη χρονιά τα προμς τίμησαν τη ρωσική σχολή, οι μετρήσεις λένε, ότι πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες, από τη Ρωσία, πήγαν στο Λονδίνο, για να ακούσουν ρώσους σολίστ , ρώσικες ορχήστρες, σε έργα της ρωσικής σχολής.
Και ήταν προφανές ότι έγινε, γιατί κάποιοι όταν τους προτάθηκε να καλέσουν τον α’ ή τον δείνα σολίστα, Ρώσο, δεν αναρωτήθηκαν για την κατάσταση του πεπτικού συστήματος της φατμέ, εκείνη την ώρα.
Και συνεχίζοντας.
Δεν κατάλαβαν ποτέ, και η τωρινή Δημοτική αρχή δυστυχώς, πολύ δε περισσότερο και οι προηγούμενες, ούτε πρόκειται να το καταλάβουν, ότι τη δυναμική σε κάποιο θεσμό, μπορούν να την προσδώσουν οι πολίτες, οι οποίοι καταθέτουν ψυχή τε και γνώση.
Όταν ο Λαχάς, καλή του η ώρα, (μήπως αυτός ο Δήμος, της Θεσσαλονίκης, έχει τα κότσια να θυμηθεί πως, επιβάλλεται, μερικές προσωπικότητες, που κόσμησαν τα έδρανα του Δημοτικού συμβουλίου, κάποια στιγμή, να τιμηθούν, όσο πτωχοί και ξεχασμένοι και αν πέθαναν;;;), ξεκίνησε το πελώριο έργο του, για τη δημιουργία συλλογής χαρακτικών, στο Δήμο Θεσσαλονίκης, δεν λειτουργούσε ούτε ως γκαλερίστας, ούτε ως ζωγράφος και άνθρωπος της τέχνης. Λειτουργούσε ως Δημοτικός άρχων, που νοιάζονταν για το τι μπορεί να μείνει καλό, σε αυτή την πόλη. Ασκούσε πολιτική υψηλής ποιότητος…
Και προχώρησε όχι απλά σε πρωτοποριακές δράσεις, αλλά σε πράγματα ανήκουστα, μέχρι σε εκείνη την εποχή. Ακόμη και για τα ΔΗΜΗΤΡΙΑ. Που υποτίθεται ήταν ανοικτά, σε προκλήσεις.
Όταν η Δημοτική αρχή, το ‘83 αποφάσιζε στο Αλκαζάρ, να οργανώσει φεστιβάλ τζαζ και αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, δεν ήταν γιατί κάποιοι αρέσκονταν να την ακούνε, αυτή τη μουσική, αλλά γιατί στην πόλη, είχε αρχίσει να διαμορφώνεται ένα τέτοιο κοινό και η πόλη είχε μάθει να ανοίγεται, σ’ αυτού του τύπου τις πρωτοβουλίες, εξαιτίας του θεσμού των ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ.
Είναι καλό, επομένως, αγαπητέ Δήμαρχε, να δείχνουμε τον στοιχειώδη, αν όχι τον πρέποντα σεβασμό, σε αυτούς που υπήρξαν και κινήθηκαν σε αυτόν τον χώρο, πριν από εμάς, γιατί θα έρθουν και μετά από μας και δεν είναι καλό να φτύνουν στους τάφους μας.