Είναι η «Ελλάδα που πληγώνει». Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις φαινόμενα παρόμοια. Και δεν είναι ο μόνο κορωνοιός που εντείνει τα παράδοξα που ζούμε. Είναι και η Παιδεία, οι πελατειακοί δεσμοί, η ανολοκλήρωτη σχέση με την Δύση και πολλά άλλα που βιώνουμε σήμερα παρά τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού. Σαν να υπάρχει ένα ελατήριο στο οποίο είμαστε προσδεμένοι, και κάθε φορά που αποτολμούμε ένα βήμα εμπρός, αυτό μας επαναφέρει στην «τάξη».
Για παράδειγμα ο αυτοκινητόδρομος στην Κρήτη, που φαίνεται ότι δεν τηρεί τις προδιαγραφές ασφαλείας. Πριν από αρκετά χρόνια είχα την τύχη να ταξιδέψω στο όμορφο νησί. Χρησιμοποίησα τον αυτοκινητόδρομο και διαπίστωσα ότι σε κάποιες περιοχές δεν μπορούσες να βρεις την έξοδο από την πόλη. Ρώτησα και έμαθα ότι «φταίει ο τουρισμός». Σε τουριστικές περιοχές οι μαγαζάτορες δεν ήθελαν να παρακάμπτεις με τον αυτοκινητόδρομο τα μαγαζιά που ήταν απλωμένα στην παραλιακή οδό. Στα “ΝΕΑ” ονομάστηκε από αρθρογράφο «ο αιματοβαμμένος δρόμος».
Άλλο παράδειγμα η Παιδεία. Δυο φορές έγινε προσπάθεια από δυο κυρίες υπουργούς -Μαριέττα Γιαννάκου, Άννα Διαμαντοπούλου- να εκσυγχρονιστεί η Ανώτατη Εκπαίδευση. Με την σύμφωνη γνώμη της Βουλής. Τα τρία κακά της μοίρας των ΑΕΙ -τρόπος διοίκησης, επιλογή καθηγητών, αξιολόγηση-κατάφεραν να ακυρώσουν κάθε προοδευτικό μέτρο. Μείναμε με τις καταλήψεις, τον προπηλακισμό των «αντιφρονούντων» καθηγητών ή ακόμη και πρυτάνεων και την εκκόλαψη «εμπορίου», κατάχρηση φοιτητικών εστιών και με κορύφωση των παιδιών των Εξαρχείων με τις τρυφερές μολότοφ. Και όλα αυτά με σύμφωνη γνώμη φοιτητικών παρατάξεων, πολλών καθηγητών, τουλάχιστον των μεγάλων πανεπιστημίων. Κορυφαίο ελατήριο που έδεσε για μια δεκαετία την εσωστρέφεια των ΑΕΙ, η καταψήφιση της δημιουργίας μη κερδοσκοπικών Ιδρυμάτων από την συνταγματική αναθεωρητική Βουλή. Λες και δεν είχαμε το παράδειγμα της Κύπρου με την αρμονική συνύπαρξη δημόσιων και μη κρατικών πανεπιστημίων, όπου διδάσκουν στα ιδιωτικά, ακόμη και πρώην πρυτάνεις, πρωτοπόροι της ιεράς εξέτασης των υπέρμαχων του «αποκλεισμού». Ακόμη και Κινέζοι, έχουν ανοίξει σε εκατοντάδες ξένα πανεπιστήμια.
Οικονομία και δημιουργία θέσεων εργασίας από ιδιωτικά κεφάλαια, καλύτερα να μην το συζητάμε. Ψάχνουμε ακόμα τα 100 δις που χρειαζόντουσαν σε άμεσες επενδύσεις για να γίνουμε κανονική χώρα.
«Να ΄μαστε πάλι εδώ Ανδρέα», διαβάζαμε στους άναρχους τοίχους. Και πράγματι. Και πράγματι. Ο Ανδρέας ήταν νομίζω ο πρώτος πολιτικός που διείδε την σημασία της εισαγωγής των πληροφορικών συστημάτων στο δημόσιο. Και γεννήθηκε ΕΣΥΠ. Δεκαετίες πέρασαν, με ιστορίες που αν τις διηγηθεί κάποιος θαρραλέος θα πούμε «..και διηγώντας τα να κλαις».
Σε λίγες ημέρες έχουμε τις πενταμερείς συνομιλίες για το Κυπριακό. Και τι δεν ζήσαμε αγκαλιά με τους Κύπριους αδελφούς. Παραλάβαμε κράτος και τα κάναμε μην πω τι. Στις δεκαετίες της εκκρεμότητας είχαμε απέναντί μας μια Τουρκία με ελεύθερα πανεπιστήμια, με συνεχώς αναπτυσσόμενη οικονομία με άμεσες ιδιωτικές και κρατικές επενδύσεις, με ισχυρό στρατό και βιομηχανία στρατιωτική και εξαγωγική. Το μόνο που καταφέραμε ήταν να μπει η Κύπρος στην Ένωση.
Ευτυχώς για εμάς ο Ερντογάν και οι ισλαμιστές κάθε είδους κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Να συντρίψουν την χώρα τους διπλωματικά και οικονομικά από μόνοι τους.
Τα τελευταία χρόνια σαν κάτι να αλλάζει. Και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς. Και δεν μιλάω μόνο για την διπλωματία, την Άμυνα ή την ψηφιακή επανάσταση του Πιερρακάκη, αλλά και για την δική μας νοοτροπία. Έτσι είναι άραγε, ή βλέπω δροσουλίτες; Καλή Ανάσταση σε όλους και στην χώρα ακόμη και σε όσους πίκρανα..
Πηγή: www.tanea.gr