Στις φετινές γαλλικές εκλογές, που ουσιαστικά άρχισαν αυτές τις μέρες, οι συνθήκες το έφεραν έτσι ώστε να διακυβεύονται πολλά. Πολλά περισσότερα απ’ όσα συνήθως και πολύ ευρύτερα από το πεδίο μιας μόνης, όσο και μεγάλης, χώρας.
Πολιτική, Ευρώπη, μάχη κατά του λαϊκισμού και εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης μπορεί να μην είναι τα ζητήματα που θα κρίνουν την εκλογική μάχη, συνιστούν όμως τον καμβά μιας διεθνούς συζήτησης, στην οποία τα συνταρακτικά πρόσφατα γεγονότα (η απόφαση για το Μπρέξιτ, η εκλογή Τραμπ, η αποκάλυψη ενός διαρκούς κυβερνοπολέμου εκ μέρους της Ρωσίας, το κρέμασμα του μεταναστευτικού από μια λεπτή τουρκική κλωστή) προσέδωσαν ένα χαρακτήρα δοκιμασίας. Στη Γαλλία, πρώτα και κυρίως, λόγω του πιο εξωστρεφούς της «παραδείγματος», και στη Γερμανία, λίγο αργότερα, θα παιχτούν οι καθοριστικές ζαριές στο μεγάλο παιχνίδι. Όποια και να είναι η έκβασή του, θα αλλάξει, προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, το πρόσωπο της διεθνούς πολιτικής.
Αρκούμαι σήμερα να επισημάνω, επιφυλασσόμενος να επανέλθω καθώς θα εκτυλίσσεται η προεκλογική εκστρατεία, τα μεγάλα στοιχήματα.
Πόσο νέο μπορεί να είναι το «νέο» (ο Μακρόν); Είναι ικανή η αποκάλυψη τόσων σκανδάλων (Φιγιόν, Λεπέν αλλά και κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές και αξιωματούχοι όλων των κομμάτων αποδείχτηκε ότι χρησιμοποιούσαν τους θεσμούς σαν προσωπικό τους τσιφλίκι) να οδηγήσει σε κινήσεις –θεσμικές, πολιτικές, διεθνούς συνεργασίας- για την εξυγίανση της πολιτικής διαπάλης και της διαχείρισης της εξουσίας; Μπορεί ακόμα, αν όχι να συναρπάσει, να ακουστεί και τελικά να επικρατήσει ένας ανοιχτά φιλευρωπαϊκός λόγος και πράξη; Μπορεί να υπερπηδηθεί, στην χώρα που τη γέννησε, η διάκριση Δεξιάς – Αριστεράς και τι συνέπειες θα έχει αυτό, ειδικά για την Αριστερά; (την αναζωογόνηση ή την εξαφάνιση της διαφορετικότητας της;) Η τεράστια σημασία του εκλογικού συστήματος, του κυριότερου αναχώματος στη Λεπέν, θα ενεργοποιήσει, μετά τις εκλογές, τα θεσμικά αντανακλαστικά της ελευθερίας (πολιτικές αποφάσεις που θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν με τα όπλα της Δημοκρατίας τους λόγους που κατέστησαν τόσο ισχυρή την εκπρόσωπο του ρατσισμού και του λαϊκισμού) ή θα διευκολύνει την ενδοσκόπηση και τον εφησυχασμό που, έτσι κι αλλιώς, χαρακτηρίζουν τη γαλλική νοοτροπία; Ενδεχόμενη νίκη του (σχετικού) «καλού» θα μπορέσει να επιδράσει στη διεθνή σκηνή ή το εξαρχής μικρό ειδικό βάρος όλων των εκπροσώπων του «καλού» θα αφήσει ακόμα πιο ελεύθερους τους Τραμπ και τους Πούτιν αυτού του κόσμου; Μπορεί να μεταρρυθμιστεί, χωρίς να χάσει τα στοιχεία εκείνα στο όνομα των οποίων και μόνο αξίζει να επιδιωχθεί κάθε μεταρρύθμιση (το επίπεδο ζωής των περισσότερων, που στη Γαλλία σχεδόν ταυτίζεται με τη χαρά της ζωής), μια χώρα που το εθνικό της σπορ είναι η αντίσταση σε κάθε μεταρρύθμιση;
Ασήκωτα ίσως αγκωνάρια για εύθραυστους και αδοκίμαστους ώμους. Που δεν έχουν όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς για όλους μας, τη δυνατότητα να τα αποτινάξουν.