Παλιά υπήρχε ένας χαμηλής περιωπής ποδοσφαιρικός θεσμός, το Βαλκανικό Κύπελλο, στο οποίο έπαιρναν μέρος μεσαίες ομάδες ορισμένων Βαλκανικών χωρών. Κάποτε είχε φτάσει στον τελικό ο Πανιώνιος, και θυμάμαι τη μεγάλη έκπληξη του Βρετανού προπονητή του, νομίζω ήταν ο Τζο Μάλετ, όταν τον πολιόρκησαν μαμάδες νεαρών αναπληρωματικών να βάλει τα βλαστάρια τους να παίξουν στον τελικό, έστω 2 λεπτά, για να περάσουν χωρίς εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο. Φαντάζομαι το ίδιο πράμα έχει γίνει πολλές φορές σε συλλόγους και μικρές Εθνικές, αλλά και σε άλλα αθλήματα, ακόμα και για ασήμαντες, για τους μη ρέκτες, διεθνείς διακρίσεις.
Παρακολούθησα αυτές τις μέρες τις σφοδρές και σχεδόν ομόθυμες αντιδράσεις που ξεσήκωσε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, το οποίο θεώρησε αντισυνταγματική την πριμοδότηση των αθλητών για τις Πανελλαδικές, και λυπάμαι να πω ότι δεν συμφωνώ μαζί τους. Ακουσα με προσοχή πολλούς συμπαθείς και μετριοπαθείς ανθρώπους του αθλητισμού, που μιλούσαν για εξοντωτικό χτύπημα στον αθλητισμό ή καταδίκη των αθλητών σε αμορφωσιά, αλλά χωρίς πειστικά επιχειρήματά για την αναγκαστική σύνδεση της επαγγελματικής άθλησης με τη μόρφωση – απλώς τη θεωρούσαν αυτονόητη. Ομως δεν νομίζω ότι είναι και μάλιστα σε τέτοια κλίμακα.
Είναι γεγονός ότι τα προνόμια των πρωταθλητών έχουν περικοπεί σε σχέση με το παρελθόν, και καλώς. Ειδικά η αυτόματη τοποθέτηση των Ολυμπιονικών στις Ενοπλες Δυνάμεις ως αξιωματικών ήταν απαράδεκτη για μη κομμουνιστική χώρα. Λες όμως ότι οι θρίαμβοί τους αφορούσαν τους περισσότερους Ελληνες, και ο συλλογικός ενθουσιασμός για τις επιτυχίες τους δικαιολογούσε ίσως ένα αντίδωρο της κοινωνίας για τη χαρά που της έδιναν. Να κατανοήσει λοιπόν κανείς ορισμένες παροχές για υψηλού επιπέδου αθλητές – εδώ όμως βλέπουμε ότι υπάρχουν προνόμια και για επιτυχίες που οι περισσότεροι δεν τις πληροφορούνται καν.
Δεν είναι μόνο ο πρωταθλητισμός η παράλληλη με το σχολείο ενασχόληση που μπορεί να επιλέγει ένα παιδί. Γιατί λοιπόν να μην πριμοδοτείται ένα παιδί που έχει πάθος με το υποβρύχιο ψάρεμα, τη φωτογραφία ή το μπριτζ; Ακριβώς γιατί το χόμπι του δεν ενδιαφέρει την κοινωνία. Αρα μόνο πολύ ισχυρός αντίκτυπος στην κοινωνία μπορεί να ισορροπήσει κάποια μικρά κίνητρα. Και σίγουρα όχι τη μοριοδοτηση στις Πανελλάδικές. Δεν είναι δυνατόν να στερείται η θέση από έναν άλλο μαθητή στο κλειστό σύστημα εισαγωγικών που έχουμε στη χώρα μας, ως τιμωρία γιατί δεν έχει και αθλητικό ταλέντο να συνεισφέρει στην εκπαιδευτική του επιτυχία. Το κάθε παιδί κάνει τις επιλογές του και πρέπει να διδαχθεί ότι αυτές έχουν κόστος που πρέπει να καταβάλει – οι παράλληλοι δρόμοι δεν γίνεται να τέμνονται.
Η Κατερίνα Στεφανίδου, μια συμπαθέστατη κοπέλα και ασφαλώς μεγάλη αθλήτρια, αντέδρασε έντονα στην κατάργηση της πριμοδότησης στις Πανελλαδικές. Πώς θα της φαινόταν αν σε έναν μεγάλο αγώνα η ίδια πηδούσε 4,85 μ. αλλά έχανε το χρυσό από αντίπαλο που πήδησε 4,80 μ., με το αιτιολογικό ότι η άλλη είχε αποφοιτήσει από τη σχολή της με άριστα;
protagon.gr