Ας είχα ένα εκατομμύριο ευρώ, κι ας τά ’χα και στην τράπεζα της Ενωσης Κλωστοϋφαντουργών Κολοπετινίτσας. Ας είχα κάπου ένα μαγικό χαρτάκι, με τον αριθμό ένα μπροστά, και πίσω να ακολουθούν ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε και έξι τα μηδενικά και θά ’βρισκα τη λύση. Κι ας μην ήταν έξι τα μηδενικά, ας ήταν και πέντε. Προς Θεού, δεν θα συγχυστούμε τώρα για ένα μηδενικό που είναι και μηδενικό. Να δεις τι λόγους θα έβγαζα για τη σωτηρία του έθνους, πώς θα ψήφιζα αφού βύθιζα το δάχτυλό μου στη μαρμελάδα της συνείδησής μου.
Λαϊκίζω ασυστόλως, θα μου πεις. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όχι μόνο δεν το έχω αλλά και δεν πρόκειται ποτέ να το αποκτήσω αυτό το εκατομμύριο που ο εκπρόσωπός μου φυγάδευσε κάπου έξω μακριά. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, από ό,τι όλα δείχνουν, θα πεθάνω μόνος μου χωρίς το εκατομμύριο να με ζεσταίνει στις τελευταίες παγωμένες στιγμής του περάσματός μου από τον πλανήτη. Διότι και το εκατομμύριο, όπως και τα «κακά» του Μποστ, κόποις κτάται και, ως εκ τούτου, δεν είναι διόλου διατεθειμένο να εμπιστευτεί τους κόπους που κατέβαλε για να φτάσει στον λογαριασμό σου στο πρώτο παρατυχόν υποκατάστημα τραπέζης.
Ομως ας σοβαρευτούμε. Με τόσα δισεκατομμύρια που κυκλοφορούν στις τηλεοράσεις κάθε μέρα, σαν άυλα Νεφελίμ, χωρίς να τα βλέπεις πουθενά, χωρίς να αισθάνεσαι καν την παρουσία τους, έχουμε χάσει τον λογαριασμό. Και το ένα εκατομμύριο μας φαίνεται πια το φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο. Είναι σαν να συμμετέχεις σε συνέδριο αστροφυσικών, να κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα αποστάσεις σε έτη φωτός κι εσύ να σκέφτεσαι τα 3.000 χιλιόμετρα που χωρίζουν την Αθήνα από το Παρίσι, ένα τίποτε δηλαδή, τρεις δρασκελιές δρόμος.
Και ποιο είναι το πρόβλημά σου δηλαδή; Οτι ο άνθρωπος είχε ένα εκατομμύριο στην τράπεζα; Ουδόλως, και δικαίωμά του να έχει και δύο και τρία. Οτι τα έστειλε εκτός συνόρων για να τα διασώσει; Με τίποτε. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση του, αν το είχα, που να πάρει όμως δεν το έχω. Η διακίνηση των κεφαλαίων, όπως και των κεφαλών, είναι ελεύθερη εντός των ορίων της μεγάλης Ενωσης και αλλαχού, ως εκ τούτου δεν υπάρχει πρόβλημα. Μήπως το timing, αυτό το περίφημο timing που είναι το άλφα και το ωμέγα της πολιτικής; Μήπως το γεγονός ότι η μεταφορά έγινε τις ημέρες που ψηφιζόταν το μεσοπρόθεσμο, άλλος μακαρίτης κι αυτό, κι εμείς όλοι οι υπόλοιποι δεν ξέραμε αν την επομένη θα ξυπνήσουμε με μαρουλόφυλλα αντί για καταθέσεις στην τράπεζα της Ενωσης Κλωστοϋφαντουργών Κολοπετινίτσας; Θέλω να πω ένας βουλευτής δεν είναι ιδιώτης, με όλες τις σημασίες της λέξης ιδιώτης στη γλώσσα μας και στις συγγενικές μας ευρωπαϊκές. Ενας βουλευτής δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ως ιδιώτης, όπως εσύ κι εγώ, και γι’ αυτό τον προστατεύουμε, γι’ αυτό και του παρέχουμε ασυλία και γι’ αυτό τον βάζουμε να ψηφίζει για τη σωτηρία μας.
Ξέρω τι σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι πως τα λέω όλα αυτά γιατί ζηλεύω το εκατομμύριο. Δεν έχεις κι άδικο, εδώ που τα λέμε. Πάω να σκάσω από τη ζήλια μου, έχω αρρωστήσει, ως εκ τούτου θα διακόψω για μια εβδομάδα, κάνοντας χρήση του κεκτημένου δικαιώματος κάθε εργαζομένου, μπας και χωνέψω το εκατομμύριο που μου λείπει. Και θα επανέλθω τη μεθεπόμενη Δευτέρα.