Η εντυπωσιακή προσέλευση και η ποιότητα του κόσμου που συμμετείχε στην εκλογή ηγεσίας της Κεντροαριστεράς απαντά στην μικρότητα μιας παρακμιακής εποχής όξυνσης και ασημαντότητας.
Μετά από ένα ορυμαγδό αναλύσεων, απόψεων και παραινέσεων προς την νέα ηγεσία του χώρου της κεντρο-αριστεράς, είναι ωστόσο χρήσιμο να γίνουν κάποιες επισημάνσεις. Για όσους εύκολα απογοητεύονται όταν δεν επικρατούν, έχει γίνει κατανοητή η πρόκληση και δυνατότητα μιας νέας πλουραλιστικής σύνθεσης χωρίς νικητές και νικημένους;
Τι κομίζει ο χώρος του Ποταμιού που ακόμα δεν έχει στερεψει; μια κοινοβουλευτική ομάδα μόνο η και μια καινοτόμα προσέγγιση σε θέματα όπως το δημόσιο, όπου η πρώην ΔΗΣY διστάζει έτοιμη να διαπραγματευθεί ξανά με συντεχνίες;
Αντίστοιχα ο Καμίνης, με μια σειρά δημάρχους κατέγραψαν μια νέα ελπιδόφορα πρακτική στην τοπική αυτοδιοίκηση που ακόμα δεν κατανοεί τον Καλλικράτη, και που δεν έχει μπορέσει ακόμα να αυτοπροσδιοριστεί.
Ο Μανιάτης παρουσίασε ένα σοβαρό και τεκμηριωμένο σχέδιο ανάπτυξης, αλλά και μια ολόκληρη νοοτροπία, σε ένα από τους σημαντικότερους κλάδους ανάπτυξης, τον ενεργειακό.
Αλλά είναι σημαντική και η παρακαταθήκη του Ανδρουλάκη για τρεις σοβαρούς λόγους: αποτελεί το πέρασμα στην νέα γενηά, εκεί που υστερεί σημαντικά ο χώρος, και επίσης είναι η ενεργός σύνδεση με το άμεσο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Κυρίως όμως προτείνει τομές στην πασοκική παθολογία που μας καταδιώκει και ρήξεις με τον κομματικό λαϊκισμό, τον παραγοντισμό των συνδικαλιστών, και το κλείσιμο της κοινωνίας απ τους νέους κληρονόμους και ελίτ.
Μπορεί η νεα ηγεσία να συμπεριλάβει στην πορεία από εδώ και πέρα, την επεξεργασία αυτών των νέων παραμέτρων, την επώδυνη σύνθεση, που συνεπάγεται η ενότητα και εμβάθυνση μιας πολιτικής στάσης, μιας συχνά οπαδικής νοοτροπίας των νομαρχιακων; Μπορεί χωρίς την κακοδαιμονία προηγουμένων τραυματικών εμπειριών (Σημίτης Τσοχατζοπουλος, Γ. Παπανδρέου, Βενιζέλος) να λειτουργήσει εντάσσοντας όλους τους υποψηφίους, αλλά και κάθε άλλον στην προσπάθεια. Πέρα από ατέλειωτες γενικότητες, φριχτές κοινοτοπίες, ξύλινες γλώσσες, κομματικούς σωλήνες και συμπεριφορές καφενείου γεμάτες μικρότητες. Ανοίγοντας την πόρτα σε όλους ισότιμα, χωρίς φτωχούς συγγενείς, επισκέπτες και αποπαίδια, αλλά και σε απόσταση από κακομαθημένους εμμονικούς και μόνιμα ιδιοτελείς παράγοντες, δεινόσαυρους που βαφτίζονται νέστορες, του κύκλου της εξουσίας. Από άτομα και ομάδες που απαιτούν πάλι προνομιακή μεταχείρηση και αναπαραγωγή προνομίων και προσόδων παρά την καταλυτική εμπειρία της κρίσης. Nα συνθέσει και όχι να αθροίσει. Να υπερβεί και όχι να εγκλωβιστεί. Αυτή η εξαιρετικά γόνιμη σύνθεση είναι η πρόκληση για την πορεία προς το συνέδριο και προδιαγράφει έναν ορίζοντα ανανέωσης τόσο του χώρου όσο και – κυρίως -της πολιτικής κοινωνίας της χώρας!
Αυτό το κίνημα αλλαγής πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί σταθερά απέναντι στο ακραία πολωτικό δίπολο Συριζανελ-ΝΔ, πολιτικά όχι επικοινωνιακά, προσεγγίζοντας την ουσία των παθολογιών και των προβλημάτων της χώρας και όχι τα επιφαινομενα Η εμφανης πια ανικανοτητα της κυβερνησης Συριζανελ να ανταποκριθεί σε μια σύγχρονη διακυβέρνηση με παρωχημένα σχήματα και ο οικονομισμός που παγιδεύει την ΝΔ μαζί με την κλασσική δεξιά ατζέντα του νόμου και τάξης, καθηλώνουν τη χώρα στον ίδιο συντηρητικό διπολισμό. Απ την άλλη η προσπάθεια των ΜΜΕ να αποκρύψουν μέσα απ΄ την άνοδο της καθημερινής ασημαντότητας την αναπαραγωγή στρεβλώσεων και την αναδιάταξη των κρατικοδιαιτών ελίτ παρελθόντος και μέλλοντος, είναι διαρκής.
Από αυτήν την συντηρητική –αριστερή η δεξιά- παγίδευση της κοινωνίας ανάμεσα στον αυτιστικό κρατισμό και την εσωστρεφή πελατειακή οικονομία καλείται το κίνημα αλλαγής να απελευθερώσει την χώρα συνθέτωντας ότι καλύτερο, ό,τι ριζοσπαστικό, ό,τι νεανικό, ό,τι καινοτόμο. Στόχος μας είναι η συνεχής διάχυση πόρων και ισχύος προς τους πολίτες, η ανοικτή κοινωνία, η απελευθέρωση της δημιουργικότητας και αυτονομίας όλων. Ένας ορίζοντας χειραφέτησης, τίποτα λιγότερο.