Το είχα προβλέψει. Αν κι εδώ που τα λέμε, άργησε κάπως. Νωρίτερα την περίμενα την αντίδραση του φίλου μου, του Παναγιώτη, στα όσα υποστηρίζω για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του. Κι εκεί που «στράβωσε» ο Παναγιώτης είναι στην τελευταία κόντρα του Σαμαρά με τους Συριζαίους για όσα είπε ο λαφαζανικός Τόλιος πως θα γίνουν αν μας παραζορίσουν οι Ευρωπαίοι. Ο Παναγιώτης υποστηρίζει πως δείχνει πανικό το γεγονός ότι κοτζάμ αρχηγός ασχολείται με δηλώσεις ενός απλού στελέχους.

Μόνο που ο φίλος μου δεν τα λέει όλα. Γιατί δεν είναι μόνο ο Τόλιος που μίλησε για αντιδράσεις που οδηγούν σε αδιέξοδα. Τα ίδια έκανε και η Φωτίου, και συνεχώς κάνει κι ο Λαφαζάνης ή και όποιος άλλος Συριζαίος επιχειρήσει ν’ απαντήσει στο ερώτημα «και τι γίνεται αν οι Ευρωπαίοι δεν αποδεχτούν τις προτάσεις του Τσίπρα;».

Και δεν είναι μόνο ο Σαμαράς που ασχολείται μαζί τους. Θέλοντας και μη ασχολούμαστε όλοι όσοι δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι τα βιολιά και τα νταούλια του Τσίπρα διασφαλίζουν το οικονομικό και, κυρίως, το ευρωπαϊκό μέλλον μας.

Αλλά για να περιοριστούμε στον Σαμαρά, αυτός τη δουλειά του κάνει. Κι όπως έχουμε ξαναπεί, η βασική δύναμή του είναι οι αδυναμίες, τα λάθη, οι ηλιθιότητες των άλλων. Τις κοτσάνες του Τόλιου ή της Φωτίου ή του Λαφαζάνη θ’ άφηνε αναξιοποίητες; Ποιος και γιατί δεν θα χτυπήσει τον αντίπαλο στο αδύνατο σημείο του όταν του δοθεί η ευκαιρία;

Το θέμα, Παναγιώτη μου, είναι αν ο Τσίπρας είναι ικανός να κάνει τη δική του δουλειά. Που μεταξύ άλλων είναι να προστατεύει την αξιοπιστία του κόμματός του από φαινόμενα όπως αυτό της πολυφωνίας. Και μάλλον δεν την έχει αυτή τη δυνατότητα. Γιατί άλλο πράγμα να είσαι Ανδρέας που «αποκεφάλιζε» όταν χρειαζόταν και άλλο ν’ αντιγράφεις τις κινήσεις του, να μιμείσαι τη φωνή του και να παπαγαλίζεις τα συνθήματά του. Το πολύ να καταξιωθείς ως μίμος με κάτι τέτοια. Αλλά για ηγέτης χρειάζεται το κάτι παραπάνω. Χρειάζεται να πείσεις τους Λαφαζάνηδες ότι εσύ κάνεις κουμάντο. Επιστρατεύοντας όποιο μέσο χρειαστεί.

ΥΓ. Εχω άδικο, Παναγιώτη;